Het leven gooit je soms plots een andere kant op zodat je even niet weet waar je het zoeken moet. Maar daar is Dot, je reddingsboei in tijden van woelige wateren. Ze geeft je haar eerlijke, maar liefdevolle mening over grote levensvragen, kleine dilemma’s of wringende kwesties, als een zacht duwtje richting wal.
Het werkt heel simpel: jij stelt (geheel anoniem, ondertekend met een pseudoniem naar keuze) een vraag, Dot geeft – elke donderdag – antwoord. En wie Dot is? Dat houden we nog even geheim…
Deze week geeft Dot advies aan Twijfelaartje:
Lieve Dot,
Ik hoop dat me mij kan helpen met mijn dilemma. Mijn vraag is: wanneer weet je of je voor het krijgen van kinderen moet gaan. Welk gevoel hoort daarbij?
Eerst even wat achtergrondinfo. Mijn vriend heb ik vijftien jaar geleden leren kennen tijdens mijn wereldreis. Voor hem was het liefde op het eerste gezicht, bij mij duurde het wat langer voordat ik mijn hart open durfde te stellen. Sowieso duurde het nog een aantal jaar voordat ik echt in de relatie zat. Dit komt mede door mijn jeugd, die heb ik als traumatisch ervaren. Het is een enorme worsteling geweest om te komen waar ik nu ben. Maar het was het allemaal waard.
Nadat ik klaar was met reizen (na een maand of negen) ben ik terug gegaan naar Nederland. Mijn vriend volgde me al gauw. De eerste dag dat hij hier was raakte ik zwanger van hem. Dat gebeurde natuurlijk niet ‘zomaar’ en ik neem hier ook mijn verantwoordelijkheid voor. Toen we een aantal weken er daadwerkelijk achter kwamen dat ik zwanger was, was dit voor mij een enorme schok. Meteen wist ik dat het kindje niet kon en wilde houden. Door de gebeurtenissen in mijn jeugd was ik nog labiel en echt totaal niet klaar om er te staan en te zijn als moeder. Ook heb ik zelf ondervonden wat voor invloed de psychische staat van een moeder op een kind kan hebben.
Daarnaast had ik jaren geleden mezelf beloofd nóóit aan kinderen te beginnen. Mijn vriend daarentegen was dolblij, hij had al jaren een kinderwens en mijn zwangerschap was meer dan welkom voor hem.
Toch zette ik mijn plan door en heb een abortus laten plegen. Tot enorm verdriet van mijn vriend. Hij was (en is tot de dag van vandaag) ervan overtuigd dat we het samen wél hadden kunnen redden. Dit grote verdriet heeft jaren tussen ons in gestaan en een grote impact op onze relatie gehad. Het is nu wel uitgesproken, maar mijn vriend voelt zich wel nog steeds schuldig dat hij mij niet tegen heeft kunnen houden.
We zijn nu dertien jaar verder en ik sta nog steeds achter mijn keuze. Hoewel ik er ook enorm veel pijn van heb gehad. Een gedeelte van mijn verdriet zal niet weggaan, maar dat is goed. Het hoort bij mij. Inmiddels ben ik als persoon enorm gegroeid, ik ben heel erg gelukkig en stabiel. Ik geniet van mijn leven, relatie en vrienden. Ik ben zo dankbaar dat ik geluk kan voelen.
Al die jaren tijdens onze relatie hebben we gesproken over het krijgen van kinderen. Ik heb mijn vriend altijd gezegd dat ik nooit kan beloven dat ik hem vader kan maken, maar dat ik wel altijd het gevoel had dat dit goed zou komen. Voor hem heel erg moeilijk, want zijn kinderwens is enorm groot. Daarnaast heb ik heel lang getwijfeld, dan was het weer ja, dan weer nee. En uiteindelijk bleef het voor lange tijd nee.
Ik ben nu ook op het punt aangekomen dat ik heel erg graag moeder wil worden. Als ik andere kindjes zie smelt mijn hart en ik zou het zo mooi vinden om een klein exemplaar van ons samen rond te zien lopen. En we zijn nu aan het proberen mij zwanger te laten worden. Maar wat mij nu het meest dwars zit is dat ik niet het gevoel heb: ik wil er voor gaan! Er zit toch nog een rem op. Soms ben ik gewoon blij als ik ongesteld ben geworden en het dus niet is gelukt. Een paar dagen later ben ik dan toch weer enorm teleurgesteld.
Ik heb dit met mijn vriend gedeeld en gezegd dat het initiatief vooral van zijn kant moet komen. Omdat ik blijkbaar toch nog bepaalde angsten heb en er onbewust voor zorg dat ik niet zwanger raak. Toch gebeurt dat onbevangene van zijn kant ook niet, terwijl ik heel vaak hoor dat hij zo graag vader wil worden. Het doet mij pijn dat ik dit hem (nog) niet kan geven.
Mijn vraag is als volgt. Horen we er niet voor de volle 100% voor te gaan? Of kan dat gewoon niet meer na alles wat er is gebeurd? Ik ben nu wel aan het wachten op het jaaaa – gevoel, maar mijn biologische klok tikt als een malle. Binnenkort word ik 38 jaar, dus ik kan gewoon niet al te lang meer wachten. Het liefst heb ik gewoon dat ik zwanger word, maar ik vind het ook belangrijk voor onze kindje dat we met ons hele hart er voor kiezen.
Ik hoop dat je duidelijkheid kan scheppen in onze situatie.
Groetjes, Twijfelaartje
_____
Lief Twijfelaartje,
Na het ontvangen van je vraag heb ik onderzoek gedaan. Bij mezelf en anderen. Laat ik beginnen bij mezelf. Ik ben twee lijsten gaan maken: één met beslissingen die ik met 100% zekerheid heb genomen, en één lijst met onzekere beslissingen. De keuzes die ik maakte met volle overtuiging hadden te maken met overzichtelijke verlangens: het speciaal omrijden voor de zelfgemaakte friet met Belgische mayonaise, het jaaaa-gevoel wat jij beschrijft voor een vest bij de H&M. Het naar buiten willen na een overdosis slecht nieuws televisie. Dat was de ene lijst.
Waar ik achter kwam in de lijst met onzekere keuzes, was dat ik over de belangrijkste beslissingen haast zonder uitzondering onzeker was. Alsof ze té groot waren, en té complex. De bouwstenen van mijn huidige levenspad legde ik met twijfel achter elkaar totdat ik achterom keek en vol verbazing tot de ontdekking kwam dat er überhaupt een pad wás. Bouwstenen van werk, wonen, beminnen. Het verlaten van eerdere liefdes en ook het samenkomen met mijn lief gingen meer met ‘God zegene de greep’ dan met rotsvaste overtuiging.
Misschien worden beslissingen, genomen met volle overtuiging, schaarser naarmate je ouder wordt – en in zekere zin wijzer. Naarmate je de gelaagdheid van dingen meer ziet. De alternatieve keuze. Dat lees ik ook uit jouw verhaal, lief Twijfelaartje. Waar je kinderwens jarenlang ammenooitnie was, ingegeven door je wens-angst niet zoals je moeder te worden, is die zaak nu meer gelaagd geworden. En alhoewel dat misschien niet fijn is, is het denk ik wel een goed teken.
Vorige week nog vertelde ik dat ik geloof in weten wat je moet weten wanneer je het weet. Tegelijkertijd denk ik dat het onrealistisch is om van jezelf te eisen dat je iets honderd procent zeker weet voordat je een keuze maakt. Maak eens je eigen lijst. Op basis waarvan maakte je de grootste beslissingen van je leven? Welke pakten het beste uit en welke het slechtste – en wat ging daar aan vooraf?
Dit is wat ik voor mezelf kan zeggen: de grootste en sommige van de beste beslissingen nam ik bij gebrek aan zeker weten. Als een duw, of sprongetje met de fut van 51%, of als blinde val van wanhoop, of op hoop van zegen met één hand voor mijn ogen en gáán, of simpelweg omdat de alternatieven nóg onaantrekkelijker waren – of nog erger, geen optie meer bleken.
Zekerheid en kiezen is wat dat betreft als een liefdespaar in Hollywood: een collectief ideaalbeeld dat zelden werkt. Maar je kunt wel – en dit is de richting die jij opgaat, lief Twijfelaartje – met zekerheid een onzekere keuze maken. Als ik persoonlijk kiezen en zeker zijn niet zou scheiden, dan zou ik niets gedaan krijgen. Ik weet dat er anderen zijn die gezegend zijn met meer trefzekerheid dan ik. En nog ergere draaikonten. En alles daartussen. Ook jij hebt je unieke plaats in het wiebelspectrum.
En dat wiebelen, dat twijfelen, die gelaagdheid, dat ene moment blij zijn als je weer ongesteld wordt en het andere moment ervan balen, is als een soort composthoop voor je toekomst: het staat op het eerste gezicht wat lelijk in je tuin en het stinkt, maar als je het toestaat biedt het voeding voor de bodem van je bestaan.
Het meest zinvolle wat je kunt doen terwijl je je beslissing nadert, is de composthoop induiken van je wel-of-geen-kind dilemma. En zoals je zelf al aangeeft is je eigen jeugd en verstoorde relatie met je moeder en de ‘bepaalde angsten’ die je koestert waarschijnlijk het broeiende hart van die composthoop. Dat onderzoeken, jezelf onderzoeken, gaat je sowieso veel opleveren. Keer die hoop om, misschien niet totdat je een honderd-procent-zeker- antwoord weet, maar totdat je leven groot genoeg is geworden om een onzekere beslissing te maken met zekerheid.
Tenslotte de resultaten van mijn andere onderzoek. Ik heb rondvraag gedaan bij de moeders in mijn leven en vroeg ze op basis waarvan ze de keuze maakten kinderen te nemen. Sommigen bleken er niet zo goed over nagedacht te hebben, anderen hadden het met name gedaan omdat hun significante ander het zo graag wilde. Iemand omdat ze zo graag zwanger wilde zijn, weer een ander omdat het ‘nu toch wel tijd werd’. Nog iemand werd zwanger zonder dat het gepland was. Een paar wisten het niet goed meer. Een enkeling wist het honderd procent zeker.
Er is geen één gevoel dat past bij het willen van kinderen, lief Twijfelaartje. Het ligt aan de composthoop in je achtertuin. Die is uniek en sowieso vruchtbaar – wat jullie uiteindelijk ook kiezen. Eigen die toe en de zekerheid in je onzekere beslissing zal er op groeien.
Alle goeds,
Liefs Dot
Wil je zelf ook je vraag stellen in deze rubriek? Mail dan je dilemma naar lievedot@happinez.nl.
Klim in je pen, en wie weet zie jij je dilemma binnenkort beantwoord!
Vond je Dots antwoord behulpzaam en wil je het delen? Dat kan hier.
