Het werkt heel simpel: jij stelt (geheel anoniem, ondertekend met een pseudoniem naar keuze) een vraag, Dot geeft – elke donderdag – antwoord. En wie Dot is? Dat kom je in september te weten – nog heel even geduld dus!
Deze week geeft Dot advies aan Op Zoek naar Vrede:
Dag Dot,
De laatste twee jaar van mijn leven ben ik wakker geschud en aangekomen in de realiteit van ‘with all means’. Een scheiding, een verliefdheid op een onbereikbare man, een aantal flirts waar ik met mijn hart niet volledig bij was, financieel opnieuw leren onafhankelijk zijn, een kind dat me met rebelsheid en liefde wakker houdt om hier op aarde te blijven en te wortelen met mijn beide voeten in de grond.
Eerlijk gezegd haat ik het op aarde zijn. Met momenten. Echt. Al had ik vroeger en soms nog steeds een grote liefde voor de schoonheid en kleine dingen in het leven. Maar wat me zo’n pijn doet hier is dat ik altijd geloofde en leefde vanuit onvoorwaardelijke liefde. Alleen kan ik als ik vanuit dat gevoel leef geen grenzen stellen. Het maakte dat de mannen in mijn leven steeds weer respectloos met me omgingen, omdat ik toch steeds weer kan vergeven en liefdevol opnieuw proberen. Ik leefde een beetje te zelfloos en egoloos en heb daar evenwicht in moeten zoeken. Er zelf mogen zijn én onvoorwaardelijk liefhebben tegelijk vind ik een moeilijke maar mooie zoektocht. Ik ben aan het leren mijn grenzen te stellen en ze te voelen. Ik ben volop bezig mezelf graag te leren zien (hoe cliché dat ook klinkt). Ik steek energie in mijn gezondheid (want na jaren in stress leven met mijn ex was er nog weinig energie over), in leren het leren loslaten, in het leven met de dingen zoals ze zijn en van daaruit mijn leven opnieuw opbouwen.
Tot zover gaat het allemaal goed en voel ik me al veel beter als een aantal jaar terug. Maar. Er is één factor die me telkens weer uit balans haalt. En dat is de liefde die ik nog steeds, onvoorwaardelijk, voel voor de ‘onbereikbare man’. Ik heb me er bij neergelegd dat het niets is, was en naar alle waarschijnlijkheid nooit iets zal zijn. Hij heeft sterk narcistische trekken en zelfs al zou hij kiezen voor een relatie met mij, zoals ik hem ken wens ik op dit moment werkelijk geen relatie met hem. Dat is intekenen voor bloed en tranen die ik al te veel heb gehad. Maar telkens als ik mijn rug weer naar hem toe draai, of mezelf weer in vrede voel met wie ik ben en waar ik sta in mijn leven, verschijnt hij opnieuw. Dan doet hij iets waardoor hij angst, schuldgevoel, verlangen, kwaadheid, hoop of een andere emotie in me opwekt waardoor ik weer helemaal innerlijk door hem in beslag wordt genomen. Opnieuw ga ik daarna op zoek naar wat ik kan doen om daar weer mee verder te kunnen. Als soulmate is hij een fantastische spiegel om de dingen te zien die nog heling in mezelf nodig hebben. Maar ik erger me mateloos aan ’t feit dat hij telkens weer mijn innerlijke vrede verstoort en ik ze door hem laat verstoren op ’t moment dat ik ze weer heb veroverd, vol vreugde en zelfvertrouwen in het leven sta. Rationeel kan ik er weerstand aan bieden, maar mijn hart raakt iedere keer weer overhoop.
Is dit iets dat uiteindelijk van storm tot regenbui voorbij zal gaan? Vroeger kon ik er een week niet goed van zijn, tegenwoordig is het een dag of een paar uur. Ik heb al meer dan een jaar geleden alle contact met hem verbroken. Emotioneel laat hij mij nog lang niet los. En ik hem dus blijkbaar ook niet in respons op zijn houding. Ik veroordeel mezelf er vaak op dat ik nog steeds liefde voor hem voel en met momenten zelfs nog verliefd kan zijn op hem. Ondanks dat hij zo ‘fout’ is voor mij en me zo hard blijft kwetsen. Hij geeft me ook liefde en ik voel ergens ook dat hij zijn weg gaat en leert. Ik weet dat ik vooruit moet in mijn leven; ik weet uit ervaring ook dat hem innerlijk wegduwen me tonnen energie kost; dus dat ik er beter aan doe hem als deel van mijn leven te accepteren. Het accepteren van ’t feit dat mijn vrede telkens weer overhoop gehaald wordt als ik dat doe en ik de laatste jaren quasi geen rustpauze heb gehad in mijn emotionele leven, kan ik dan weer niet.
Ik zie mijn opties niet meer helder, en weet ook niet meer hoe het pad te bewandelen. Hij maakt telkens dat ik het verhaal met hem weer als prioriteit zie omdat het me zoveel energie kost met al die emoties om te gaan. Ik heb mijn energie nodig voor andere dingen in mijn leven, maar tegelijk voed ik het zo net ook weer. Het zijn dilemma’s waar ik niet uit kom. Hopelijk kan jij me wat inzicht verschaffen in het kluwen.
Op Zoek naar Vrede
___________________________________________
Lieve Op Zoek naar Vrede,
Een verhaal over jezelf dat je volgens mij niet dient, is je identiteit als ‘iemand die gelooft en leeft uit onvoorwaardelijke liefde’. Eén bewijs dat je daar zelf voor aandraagt is dat je jezelf in die onvoorwaardelijkheid hebt buitengesloten. Onder het mom van een spiritueel, mooi klinkend motto deurmatgedrag vertonen heeft iemand ook wel eens ‘spiritual bypassing’ genoemd. Troost je dat je niet de enige bent, Op Zoek naar Vrede. Gruweldaden worden uitgevoerd onder de mooiste noemers van zelfzorg, mededogen en egoloosheid. Trap er niet in.
Jouw identiteit als iemand die onvoorwaardelijk lief heeft is -net als elke identiteit trouwens- vals. Niet waar. Plastic. Eén bewijs dat je daarvoor aandraagt is dat je het met regelmaat ‘haat om op aarde te zijn’. Het leven heeft, zoals je zelf al zegt, een fantastisch zelfcorrigerend vermogen. Zolang je niet in lijn leeft met je ware aard – een ander woord voor hoe de dingen zijn – worstel je.
Misschien vind je dat ik teveel zout op één slak leg met dit identiteit-ding, maar mij bekruipt het hardnekkige gevoel dat dit idee de wortel is van je worstelingen. Zolang je namelijk denkt dat ‘er zelf mogen zijn’ en ‘onvoorwaardelijk liefhebben’ twee verschillende dingen zijn, die gebalanceerd dienen te worden, raak je verder van huis. Het verraadt een diepe overtuiging dat er verschil is tussen jij en een ander. En laat dat nu precies de les zijn die de lijm der liefde leert; een tandenklapperende, overweldigende onderliggende eenheid. Van alles. Wanneer je dat ziet, en daaruit leeft, kan een situatie nooit liefdevol zijn als jíj over je grenzen laat lopen. Als jíj je op laat jutten. Als jíj je laat rondbonjoeren. Dat heeft niets met onvoorwaardelijke liefde te maken, lieve Op Zoek naar Vrede. Dump die identiteit alsjeblieft in de GFT bak en laat hem aanstaande dinsdag ophalen. Het zal je terug in het speelveld van de realiteit brengen.
Ik leer door schade en schande dat er maar één relatie in het universum is waar je invloed op hebt, en dat is die met jezelf. Met je eigen denken. Je eigen overtuigingen. Je eigen religies. Alle andere denkbare relaties vloeien daaruit voort. Wanneer je dat beseft zie je geen verschil meer tussen jou en een takje op de grond. Jij en je moeder. Jij en een steen. Jij en je onbereikbare man. De noodzaak om grenzen te stellen valt weg. Het enige wat overblijft is begrip, verwondering en vriendelijkheid. Dít is leven vanuit onvoorwaardelijke liefde. Je zou nooit meer een deurmat kunnen worden van wie dan ook. Niet alleen omdat je vanuit dat realiteitsbesef je niet meer zo snel in zo’n situatie zou begeven, maar vooral omdat je weet dat er maar één persoon is die van jou een deurmat kan maken: jijzelf. Eerst in je gedachten, en daarna in je wereld. Die formule is ook hoe de vrede werkt die je zoekt. Vrede buiten jezelf, in elke relatie of elk werelddeel, is onmogelijk zonder dat de realiteit en je gedachten vrede sluiten.
Dit laat ook weinig over om te zeggen over je onbereikbare man. Die man, lieve Op Zoek naar Vrede, bestaat – zoals alle relaties – maar op één plek: in jouw verbeelding. Alle haast magische eigenschappen die je hem toedicht zijn de jouwe. Ze zijn allang in jou, van jou. Door ze op hem te projecteren geef je hem de lof die jezelf toekomt. Nog meer valse identiteiten op de stapel. Of je nu met hem bent of niet houdt op belangrijk te zijn, want hij kan je niet geven – of afnemen – wat je allang hebt.
Ik raad je aan met een microvezeldoekje door al je verhalen heen te gaan, lieve Op Zoek naar Vrede. Zo een die ook tussen de spelonken kan waar je misschien nog nooit gestoft hebt – de lamellen van je zicht. Als je het aandurft om enkele van je meest hardnekkige identiteiten uit te wapperen – wat de echte poort naar liefde is – weet ik zeker dat je dilemma met deze man binnen mum van tijd één van die dingen in je leven wordt waarnaar je terugkijkt en denkt; heb ik me daar nu zo druk over gemaakt?
Alle goeds.
Liefs,
Dot
Wil je zelf ook je vraag stellen in deze rubriek? Mail dan je dilemma naar lievedot@happinez.nl.
Wie weet zie jij je dilemma binnenkort beantwoord!
Vond je Dots antwoord behulpzaam en wil je het delen? Dat kan hier.
