Mijn kinderen hebben verschillende vaders. Drie, om precies te zijn. Ik ben hier niet trots op, maar ik schaam me er ook niet (meer zo heel erg) voor.
Er zijn wel dingen die ik anders had willen doen, er is pijn geweest die ik mijn kinderen had willen besparen.
Maar er zijn ook dingen waar ik trots op ben. Eén ervan is: het contact met mijn exen. Op mijn zoons verjaardag waren alle drie de vaders er: zijn eigen vader, zijn stiefvader en mijn huidige vriend. En ze waren er niet alleen uit beleefdheid, het was gezellig. Ze lachten en ze kletsten en bleven lang. De één vond het leuk om mijn broer weer eens te zien, de ander vond het leuk om met mijn huidige vriend wat langer te spreken. Hij bleef als langste van alle gasten en toen hij wegging, gaf hij ons allemaal een knuffel.
Ik weet dat mijn kinderen er wel eens van balen dat ons gezin niet meer is zoals het hoort. Ik weet dat ze best wat te bespreken hebben, later op de bank bij de psychiater. Als ze later tegen hun psychiater zeggen dat hun moeder een drama was in liefdesrelaties, hebben ze gelijk. Hiernaast doe ik vast nog allemaal andere dingen fout waar ik zelf niet eens van weet. Maar één ding is me gelukt: in het goed houden, als het over is. Of misschien – dat denk ik eigenlijk – is het niet eens mij aan te rekenen. Misschien heb ik geluk met mijn exen. Terwijl wij helemaal niet zulke hippies zijn, niet expres in ieder geval, hebben we een soort perfecte hippie-familie gecreëerd waarin er nog steeds liefde bestaat – alleen een ander soort. Dat we samen kunnen zijn, dat we hardop kunnen zeggen dat we om elkaar geven, dat we het beste voor hebben met de kinderen, en dat het dus niet enorm ongemakkelijk is bij elkaar op – ja natuurlijk zijn die er ook – kleine ergernissen na. Bijna nooit ongemakkelijk. Ik kan ze vragen om advies of hulp. Ik weet zeker dat als een van de kinderen ooit een diploma haalt, afstudeert of trouwt, dat we erbij zullen staan, allemaal met tranen in onze ogen. Dat we trotse ouders zullen zijn, samen trotse ouders.
Ik ben ze dankbaar dat ze op deze manier met mij samen van onze kinderen willen houden. Ik ben ze dankbaar, voor altijd, dat we het goed kunnen houden nu het over is. |
