Marnix wil het in zijn laatste blog van het jaar niet over zichzelf hebben, maar over jou.
In mijn laatste column van 2016 wil ik het even over jou hebben.
Je ziet er moe uit.
Moe, en misschien zelfs een beetje moedeloos. Ik weet het niet zeker, maar het lijkt of je snakt naar wat rust. Een beetje extra lucht. En ik begrijp je.
Dus ga even zitten, en luister.
Lieverd, je hebt het zo hard geprobeerd dit jaar. Je had zo veel plannen en een deel is ook best gelukt: alle lof daarvoor, absoluut! Maar het was niet genoeg hè. Nooit echt. Tenminste: niet voor dat stemmetje in je hoofd. Dat altijd precies weet waar het je kan raken, waar het venijnig pijn doet. Dat altijd ontevreden is, zélfs als je keihard hebt gewerkt en heel even achterover leunt.
Dit jaar zou het gebeuren, of niet?
Eindelijk wat meer tijd voor jezelf, een stuk dieper naar binnen. Op zoek naar de echte jou. Eindelijk meer aandacht voor wie je werkelijk bent. Geen slaaf meer van de sleur, niet meer doen alsof, en niet langer dat vermoeide slachtoffer (de rol die stiekem best prettig was, soms, en ook dat is heel begrijpelijk).
Er was dat opwindende spirituele boek, of die inspirerende cursus – dat weet ik even niet meer. Waar je zo enthousiast over was. En er was die mooie app die je elke dag ging wijzen op de kleine dingen om je heen. Je zou dankbaarheid gaan voelen, je zegeningen minder vanzelfsprekend vinden. Wat meer genieten. En ein-de-lijk gaan leven in het nu.
Je zou ze afpellen, die oude lagen. Weet je nog? Stuk voor stuk. Al die oude pijn, de dingen die je uit zelfbescherming diep weggestopt had. Steeds dichter naar de kern zou je gaan, dichter naar de top. Stevig aarden was het idee, groeien. En bloeien, vooral dat!
Maar het leven kwam langs, met andere plannen. En wat je zo ontzettend graag wilde schoot er vaak bij in. De spaarzame tijd voor jezelf glipte weg tussen je klauwende vingers, en je zat keer op keer gevangen tussen je verantwoordelijkheden en plichten. Je ambitie vervaagde bijna onmerkbaar, als een hoopvol handgeschreven gedicht in een kleurrijk schriftje. En elke dag zette je je doelen weer iets verder aan de kant.
Vandaag maar even niet, dacht je dan. Nu nog even niet. Morgen, morgen écht.
Weet je wat? Ik snap je. Ik begrijp je helemaal. Want zo gaat dat toch? Je wilde het serieus, veranderen, maar soms was je zo moe, zó leeg. En het is oké, echt, geloof me. Het kon niet anders lopen dan het liep. Je hebt niet gefaald, integendeel: je deed juist precies wat er moest gebeuren. Alles wat zogenaamd fout ging, was helemaal goed. Waar je verloor, boekte je eigenlijk winst. En nu mag je gaan oogsten.
Want het ergste is achter de rug. Het is zover.
Dus stof je dromen af. Ze hebben al die tijd op je gewacht. Geduldig, trouw, in al hun stralende potentie. Je bent een jaar vol ervaringen verder, en elke worsteling heeft je een beetje wijzer gemaakt. Het kon létterlijk niet anders lopen: dit was jouw unieke pad, jouw hoogstpersoonlijke weg. Inclusief teleurstelling in jezelf (en misschien soms een beetje trots). Inclusief vallen en opstaan en nog wat harder vallen (en af en toe blijven liggen, of zo ontzettend graag willen blíjven liggen, dat weet ik toch, ik ken je toch?).
Inclusief verwijt dat je meer had moeten mediteren, of harder vergeven, of serieuzer sporten. Inclusief frustratie, spijt, pijn, en misschien zelfs vlammende woede.
En nu is daar dan bijna 2017. Precies op tijd. En al die keren dat je jezelf teleurstelde, tellen niet meer. Het hoorde er allemaal bij. Elk treetje van die eindeloos lange trap. Elke snik en iedere traan. Elke diepe zucht.
Dus haal even adem, en kijk om je heen. Kijk waar je staat. Durf trots te zijn op je strijd. Vergeef jezelf voor wat niet lukte. Omarm je menselijkheid, in alle onvolmaakte perfectie.
Voel je het? De mogelijkheden die in de lucht hangen, de kansen die keren? Voel je al iets van die opwinding, als de eerste dag in maart die voorzichtig naar lente smaakt? Het gaat gebeuren, en dit keer sta je vooraan.
Ik hoop dat jij in 2017 verliefd wordt op het leven, want andersom is altijd al zo geweest.
Dus zeg me maar na, zacht en vol overtuiging:
Gelukkig, een nieuw jaar.
