Moet je je mening als ingeburgerde immigrant voor je houden, of juist strijden voor je denkbeelden? Dot geeft advies.
Lieve Dot,
Ik ben een Amerikaanse vrouw die al jaren in Nederland woont. Ik vind het geweldig en heb het gevoel op veel manieren geïntegreerd te zijn in de cultuur hier. Ik waardeer de openheid en het gemak van de Nederlandse cultuur, en geniet van de afwezigheid van de extreme polariteit die ik voelde toen ik nog in Amerika woonde.
Maar ik ben nog steeds aan het bijkomen van een conflict dat zich de laatste jaren in deze maanden afspeelt. Het is een conflict dat rond raast in mijn binnenste – en het lijkt alsof ik tot de minderheid behoor en dat voelt rot. Het gaat over de hyper controversiële Zwarte Piet.
Ontdek ook ‘Kristallen by Happinez’
-
Chakra’s in balans: zo gaat je levensenergie weer stromen
-
Handige kristallenindex: de betekenis van 67 kristallen
-
En nog veel meer
Het feest is sweet. Sinterklaasfeest is perfect, niets te klagen op dat gebied. Maar het zwarte gezicht – het is zo pijnlijk om te zien hoe mijn vrienden en familie zich hierover besluiten in te graven. Natuurlijk wisten jullie daar niet van als kinderen, maar om nu een traditie te behouden zelfs als een traditie een overblijfsel is van een slavernijverleden… snap ik niet. Natuurlijk hebben veel mensen goede herinneringen aan dit feest. Natuurlijk. Maar we hakken ook geen hoofden meer af en verbranden ook geen vrouwen meer, alleen omdat het ooit traditie was.
Lieve Dot: ik wil protesteren – en ook niet. Ik wil onderdeel uitmaken van verandering. I want Dutch people to open their minds! Het is verdrietig om de cultuur te zien vasthouden aan zoiets onhebbelijks. Iets wat zo makkelijk te veranderen is. Zo makkelijk om los te laten. Laat Zwarte Piet schoorsteenvegen hebben of roze zijn, maar verwijder het slaaf-entertainer-happy-clappy stereotype dat uiteindelijk oneervol is voor ons allemaal.
Wat moet ik doen? Mijn mening verbergen en pijn lijden of iets zeggen en neergesabeld worden?
Liefs,
Ingeburgerde Immigrant
_________________________________________________________________________
Lieve Ingeburgerde Immigrant,
Terwijl ik dit schrijf, verblijf ik op een eiland in Zuidoost Azië. Met de vastomlijnde uitzonderingen van een straal van één kilometer rondom het vliegveld en de keurig omlijnde strandresorts bestaat het eiland uit zand, zee, tropisch oerwoud, golfplaten huisjes en… plastic. Brokken piepschuim, flesjes, noedelverpakkingen en visdraadklitten vol plastic vullen de bermen en behangen de bomen als kleurrijke confetti. Iedereen lijkt zijn privé plastic vuilplaats te hebben naast of achter het huis waar kippen, honden en halfnaakte kinderen vrolijk in rond bangeren. Niemand lijkt er problemen mee te hebben. Ik kan me er niet overheen zetten. Het lijkt me zo simpel om het plastic te verzamelen, te verkopen en te recyclen. Het moet vergelijkbaar zijn met hoe jij als buitenstaander niet kunt begrijpen hoe heel veel Nederlanders Zwarte Piet geen probleem vinden.
De strijd aangaan met culturele overtuigingen is één van de taaiste, en meest ondankbare die je kunt voeren. Je moet begrijpen dat het grootste deel van al die Nederlanders er oprecht van overtuigd is dat ze niet racistisch zijn. Kritiek op Zwarte Piet is een aanval op een deel in henzelf waar ze niet van bewust zijn. En ik kan me voorstellen dat dit je dat ‘onbegonnen werk’ gevoel geeft. Nederland is – samen de meeste landen in Europa – nog niet eens begonnen met denken aan hun slavernijverleden, laat staan verwerken. Laat staan helen. Sinds jij hier bent beweegt de Nederlandse cultuur zich piepend en krakend van de staat van onbewust-onbekwaam naar bewust-onbekwaam. En die verschuiving is vaak not pretty.
Mijn advies aan je is om geduld met ons te hebben. Ook Dot – een groot liefhebber van het Sinterklaasfeest – kijkt aarzelend terug naar het moment in mijn tienertijd waar ik mezelf olijk donkerbruin schminkte met een koude waterige spons, om bij de kleuterschool om de hoek Zwarte Piet te spelen. Ik was oud genoeg om zelfstandig na te denken, las de boeken Toni Morrison en Maya Angelou, jouw grote literaire Afro-Amerikaanse landgenoten die de wonden van slavernij en apartheid onder mijn jonge aandacht brachten – én zonder enig verband te trekken doste ik me uit als Zwarte Piet. Ik was een levend voorbeeld van culturele onwetendheid. Ik heb geen ander, of beter excuus.
Heb geduld met ons. Want het plastic dat op dit eiland geen probleem lijkt, lag ook langs de Nederlandse snelwegen toen ik jong was. Verandering ís mogelijk. Blijf je verbazing uiten. Je hebt als buitenstaander een unieke kans om Nederlanders eraan te herinneren dat buiten onze kleine zeepbel de wereld vol ongeloof toekijkt. En wees mild. Probeer te begrijpen waarom we het niet begrijpen. Vraag verder als je een van ons tegenkomt die meent dat Zwarte Piet niets met slavernij te maken heeft. Probeer te luisteren.
Zoek naar momenten in je eigen leven, in je eigen cultuur, waar je blind was, lieve Ingeburgerde Immigrant. Vol schaamte terugkijken naar dingen die we honderd, of zelfs tien jaar geleden deden is onderdeel van wat het betekent om mens te zijn. Het is hoe we leren, en vooruit komen. Het overschrijdt culturen. We doen dingen omdat we niet beter weten, totdat we beter weten. De ruimte daartussen is flexibel en ongrijpbaar. Ze vereist een alchemie van mildheid, inlevingvermogen en standvastigheid. Het gaat niet vanzelf, maar het gaat. Heb geduld.
Alle goeds,
Liefs
Dot
Wil je zelf ook je vraag stellen in deze rubriek? Mail dan je dilemma naar lievedot@happinez.nl.
Wie weet zie jij je dilemma binnenkort beantwoord!
Wil je alle vorige Dots teruglezen? Dat kan hier.
