Om een uur of acht plopt er een mail van de schooljuf van mijn zoon (5) binnen. Of ik mijn kind wil kleden in de kleuren van de zon, maan en sterren? Ik schrijf het op een geeltje en plak het op de koelkast, waar ik de volgende ochtend het broodbeleg uit pak en dus met mijn slaperige hoofd MOET zien, mocht ik het bij het aankleden vergeten zijn.
Ik heb simpelweg geen geheugen voor die dingen, zo leert de ervaring. Ik geloof niet dat ik ooit een wc-rol of eierdoos voor de knutselhoek heb meegenomen. Ze staan wel klaar hoor, opgestapeld bij het oud papier, maar ze verplaatsen zich niet naar de rugzak van mijn zoon.
In de mail staat verder dat de letter waar de kinderen zich de komende weken mee vertrouwd gaan maken de ‘k’ is. Of ik voorwerpen kan meenemen die beginnen met de letter ‘k’ of die zelf een ‘k’ zijn? Liefst niet te groot, want ze moeten op de lettertafel passen. Kat, krant, kleerhanger, denk ik. Kleefrijst. K3.
Nu mijn beide kinderen op school zitten, kunnen we wel voorzichtig concluderen dat ik geen materiaal ben om een klassenouder te worden (voorleesmoeder ligt wel binnen mijn mogelijkheden, en ik wil ook nog wel eens een luisje checken). Ik heb mijn handen al vol aan het denken aan gymspullen en het onthouden van de cijfercombinaties van de poort van de Buitenschoolse Opvang. Gemiddeld drie dagen nadat ik een code uit mijn hoofd ken wordt deze veranderd ‘voor mijn eigen veiligheid’. Uiteindelijk komt het erop neer dat ik onopvallend wacht tot er een ouder door de deur moet die wel zijn zaakjes voor elkaar heeft. Dat is niet geweldig.
Ontdek ook ‘Kristallen by Happinez’
-
Chakra’s in balans: zo gaat je levensenergie weer stromen
-
Handige kristallenindex: de betekenis van 67 kristallen
-
En nog veel meer
Dat oordeel heb ik de afgelopen maanden zo ongeveer elke dag wel een keer geveld. Met verbijstering aanschouw ik carrièremoeders die ook nog toneelkostuums naaien en voor het Paasontbijt zelf speltkrentenbrood bakken, waar ik hoop weg te komen met mijn eeuwige spies met fruit. Niet geweldig.
Vlak voordat we naar school vertrekken zie ik het geeltje hangen, speur de droogtrommel na op glitters en vind een iets te koud T-shirt met lange mouwen met letters van goud erop. Ik gris een beige vest mee voor de warmte (het maanlandschap is ten slotte behoorlijk bruin), en verklaar de crisis als bezworen. Als we naar de voordeur lopen, zie ik de krant van gisteren liggen en scheur de voorste pagina eruit. Sterrenkleren getackeld, ‘k’ getackeld. Die eierdozen komen morgen wel. Het mag dan niet geweldig zijn, maar het is goed genoeg.
Meer lezen?
- Aan alle bonusouders: Susan Smit schreef je deze brief
- Hoe doorleef je een crisis? Sanny Verhoeven vroeg het aan Susan Smit
- Susan Smit vertelt over het tonen van je ware emoties als ouder
