Het leven gooit je soms plots een andere kant op zodat je even niet weet waar je het zoeken moet. Maar daar is Dot, je reddingsboei in tijden van woelige wateren. Ze geeft je haar eerlijke, maar liefdevolle mening over grote levensvragen, kleine dilemma’s of wringende kwesties, als een zacht duwtje richting wal.
Het werkt heel simpel: jij stelt (geheel anoniem, ondertekend met een pseudoniem naar keuze) een vraag, Dot geeft – elke donderdag- antwoord. En wie Dot is? Dat houden we nog even geheim…
De dappere aftrapper van deze rubriek is Met of zonder, die zich afvraagt of ze nu wel of niet moet kiezen voor kinderen.
Lieve Dot,
Van mijn eerste levensjaar tot mijn achttiende wist ik het zeker: mijn doel in het leven is het grootbrengen van kinderen, het liefst zoveel mogelijk. Maar daarna ging ik reizen, studeren, feesten, en heel weinig nadenken over verantwoordelijkheden. Dat beviel (en bevalt) uitstekend. De kinderwens werd naar donkere krochten van mijn brein gekatapulteerd.
Ontdek ook ‘Kristallen by Happinez’
-
Chakra’s in balans: zo gaat je levensenergie weer stromen
-
Handige kristallenindex: de betekenis van 67 kristallen
-
En nog veel meer
Maar af en toe begint het te borrelen. Ik ben inmiddels op een leeftijd aangekomen waar steeds meer mensen beginnen te vragen: en, wanneer komen de kinderen? Ik weet alleen niet zeker of ik dit wel wil, ik denk dat ik ook heel gelukkig zou kunnen zijn zonder.
Hoe ik er over denk, kan met de dag verschillen. In het ene toekomstscenario zie ik mezelf heel gelukkig op zondagochtend croissantjes oppeuzelen in een heel groot bed, terwijl de kinderen naast me boekjes lezen (of realistischer: op hun iPad spelletjes spelen). In het andere scenario zie ik mezelf en vriendlief lange reizen maken, rare hobby’s cultiveren en kippen houden.
Ondertussen tikt mijn biologische klok door. Hoe kom ik erachter wat ik echt wil: een leven zonder kinderen, of een leven met?
Met of Zonder
_____
Lieve Met of Zonder.
Ik heb een terugkerende droom. Ik ben iets in mijn huidige leven aan het doen, en uit het niets schrik ik op en herinner ik me dat ik mijn konijnenhok moet verschonen. Tegen de tijd dat ik dit besef kwijnen mijn twee witte dwergkonijnen, Nikki en Likki (mijn zus wilde perse Nikki, we besloten dat het moest rijmen en ik was zes) al jarenlang weg in hun eigen uitwerpselen, omdat ik het -ze!- ben vergeten. De droom zorgt ervoor dat ik zelfs nu, als volwassen vrouw, nog in schaamte-spijt-zweet wakker word.
De droom herhaalt een kern van waarheid -in de loop van de tijd ben ik ze vaker vergeten te verschonen en die schaamte wordt verergerd met een verpletterend gevoel van verwaarloosde verantwoordelijkheid. Als je een konijn neemt, moet je er ook voor zorgen, zegt elke verstandige ouder (maar blijkbaar niet verstandig genoeg om te beseffen dat het leven van twee konijnen in de handen van een zesjarige leggen niet het allerbeste idee is).
Ik kan twee moralen van dit verhaal uitkiezen voor jouw vraag, lieve Met of Zonder. De eerste is dat de verantwoordelijkheid dragen over het leven van een ander wezen geen kattenpis is en waarschijnlijk meer omvat dan je aanvankelijk dacht. De tweede is dat je over het algemeen meer en langer spijt hebt van de dingen die je níet doet, die je vergeet en verzuimd, dan die je wél doet. Ik denk dat ze allebei relevant zijn in jouw geval, maar ik begin graag met de laatste.
Angst is over het algemeen geen goede raadgever.
Ik heb geen spijt dat ik Nikki en Likki had, wel dat ik ze steeds slechter ben gaan verzorgen. Misschien komt deze vergelijking neerbuigend over voor ouders van mensenkinderen, maar ik roei met de riemen die ik heb. Spijt of gedachtes over wat ik anders met die uren had kunnen doen waarin ik met mijn konijnen sleepte en hun hok verschoonde, de speciale poep en pies drainagegaten die mijn vader boorde doorprikte met een breinaald van mijn moeder, zijn niet ter zake doend. Een gepasseerd station. Zo stel ik me dat ook voor als je kinderen hebt.
Sterker nog, ik zie het gebeuren om me heen. Kinderen krijgen lijkt mensen in een parallel universum te brengen. Een universum waar spijt (net als een goede nachtrust) niet lijkt te bestaan -of in elk geval heel anders werkt dan in het universum waar jij en ik leven, lieve Met of Zonder. Misschien maken ouders wel een hormoon aan. Het kijk niet terug -hormoon. Het geen spijt -hormoon. Het vermijd cognitieve resonantie -hormoon. Wie weet?
Hoe dan ook, ik denk dat je je geen zorgen hoeft te maken of je spijt krijgt als je eenmaal de keuze hebt gemaakt -of dat nu de keuze voor Met of Zonder is. Het probleem is zoals je zelf al zegt de keuze zelf. Vergezeld door het geluid van een rustig maar gestaag tikken van je biologische klok op de achtergrond. Wees gerust: je bent niet alleen. Bovendien prik ik graag één hardnekkige mythe rondom dit eierstokken verhaal door.
Ik geloof niet dat je een oerdrang hoeft te voelen om kinderen te willen. Ik ken genoeg mensen in jouw positie, lieve Met of Zonder, die deze keuze maken op basis van een cocktail van goede timing, onwetendheid en vaag verlangen. Met een snufje naïviteit ter garnering. Het lijkt hun allemaal redelijk af te gaan. Alhoewel ze je smachtend en met wallen onder hun ogen aankijken wanneer mensen zoals jij en ik op donderdag besluiten een weekendje Barcelona te boeken, heb ik er nog nooit een kunnen betrappen op het zeggen van shit. Heb ík even de verkeerde keuze gemaakt… Dat stelt mij gerust, lieve Met of Zonder, en misschien zou dat jouw ook kunnen doen.
Jezelf vergelijken met je medemens die meer op het heldere (of extreem naïeve) spectrum van de kinderwens zit, lijkt me onbehulpzaam. In mijn hoofd buig ik het om naar dankbaarheid: als we deze tuurlijk-baby-mensen niet zouden hebben zouden we zo uitsterven. Niemand bij zijn volle verstand zou immers kiezen om een kind in de wereld te brengen. Als je al in staat bent ze te krijgen (want daar gaan we voor het gemak even aan voorbij) dan is de lijst van rationele redenen tégen oneindig veel langer dan vóór. Nog even los van de kans dat je een ziek en zorgelijk kind krijgt, zou je kunnen zeggen dat het duur, tijdrovend, vrijheidsrovend, zonder garantie op succes, mét garantie voor allerlei soorten verdriet en zorgen is, en dan heb ik het nog niet eens over de bedenkelijke staat van de wereld waar je dat mens ongevraagd in zet, waar de kans op een oorlog de komende, pak ‘m beet zeventig jaar niet onaanzienlijk is, klimaatverandering in volle kracht losbarst, mensen vanuit hun volle overtuiging in hun gelijk andere mensen barbecueën en waarin miljarden dieren een slaaf-achtig bestaan leiden en wij dat normaal vinden. Om maar wat te noemen.
In vergelijking daarmee is de lijst met redenen om wél kinderen te willen schokbarend kort: omdat je denkt dat het je leven groter zal maken. Ook wel bekend als omdat je het wilt.
Valt het je op dat ik het nog geen een keer over de vreugde heb gehad dat een kind met zich mee zou kunnen brengen? Daar waag ik me niet aan. Dat laat ik over aan de ervaringsdeskundigen. Maar goed, houd in je achterhoofd dat geluk zou kunnen gebeuren; dat je een liefde ervaart die alles wat je nu belangrijk en dierbaar vindt omsluit, keer duizend vermenigvuldigt en je binnenstebuiten keert. Het kán. Het behoort tot een van de vele opties die je leven je biedt. Maar jij en ik weten dit niet, lieve Met of Zonder, dus laten we het houden bij wat we wél weten.
Zoals dit: over de meeste dingen in je leven heb je een stuk minder controle dan dat je dacht – of hoopte. Ten goede of ten slechte. En vaak in een toverbal-achtige combi daarvan; wat eerst slecht leek kan verkleuren naar een vermomde zegen en andersom. Het enige wat je met de toverbal van je leven kan doen is er flink op zuigen. Ervan genieten en hem af en toe uit je mond halen om je te verbazen over welke transformatie het nu weer heeft doorgemaakt.
Dat ook jouw kinderwens met de dag verkleurt lijkt me niet vreemd, lieve Met of Zonder. Je lijkt me namelijk het type dat flink op de toverbal zuigt. Dat weet ik door wat je vertelt over je leven tot nu toe.
Natuurlijk kun je gelukkig worden zonder kinderen. En je zult ook gelukkig kunnen zijn mét. Op een dag zul je de toverbal uit je mond halen en een kleur zien die je verrast. Dat kan de kleur van een sterk verlangen zijn van je vriend om kinderen te krijgen. Het kan de kleur zijn van onvruchtbaarheid. Het kan de kleur zijn van een onspectaculair gevoel dat er geen verre reis opkan tegen de innerlijke reis die moeder zijn voor je zou betekenen. Het kan een even simpel gevoel zijn dat je leven vol en compleet en anders besteed zal zijn. En nog duizend andere kleuren zijn mogelijk.
Ik weet niet welke kleur, op welk moment zal verschijnen, lieve Met of Zonder. Wat ik wél weet is dat je het zult herkennen wanneer je het ziet. Nogmaals, misschien niet doordat dit vergezeld gaat met Engelengezang of keihard klapperende eierstokken, maar omdat je iemand bent die Alles wil meemaken. En dat, lieve Met of Zonder, is de meest betrouwbare plek om je vertrouwen te plaatsen.
Liefs,
Dot
Wil je zelf ook je vraag stellen in deze rubriek? Mail dan je dilemma naar lievedot@happinez.nl.
Dot moedigt aan de volgende dingen mee te nemen in je vraag:
➢Vertel wat meer over jezelf. Geef wat context rondom je vraag.
➢Hoe uit dit dwarszittende dilemma zich in de praktijk van je leven? Wat zeg, doe, denk of laat je erdoor? Geef een specifiek voorbeeld.
Klim in je pen, en wie weet zie jij je dilemma binnenkort beantwoord!
Vond je Dots antwoord behulpzaam en wil je het delen? Ook meepraten over deze vraag kan hier.
