‘Succes met het terugvinden van jezelf en je huisraad’, schreef mijn online editor toen ik mijn stukjes niet op tijd inleverde. Dat is precies de omschrijving van wat ik nu al twee weken aan het doen ben. We gingen verhuizen naar een andere stad, en hoe hard ik ook geloof dat alles kan en mogelijk is, het blijft gedoe. Verhuizen naar twee straten verder is al een gedoe (weet ik, heb ik ook wel eens gedaan), naar een andere stad is de stress grootser. De verhuiswagen moest verder rijden, van veel meer mensen moesten we veel langer afscheid nemen.
Als iemand me vraagt: hoe gaat het nu? Zeg ik standaard dat ik het zo druk heb. Of dat het ‘dubbel’ is: geluk en pijn tegelijk. Een fantastisch nieuw huis, en tegelijkertijd veel afscheid. De kinderen vinden het spannend (van die typische dingen die kinderen spannend vinden: dat ze een nieuwe fiets/bureaulamp/poster boven hun bed krijgen, dat de keukenkastjes in het nieuwe huis draaien in plaats van dichtslaan). Maar de kinderen vinden het ook lastig. Al hun vriendjes wonen nu ver.
De eerste dagen in het nieuwe huis voelde ik me wankel zoals je je voelt als je net bevallen bent of ziek geweest. Je kunt weer op je benen staan maar bent er mentaal nog niet aan toe. Als het kleine vogeltje die best wel weg wil vliegen uit zijn nestje, maar zich afvraagt wat er gebeurt als hij naar beneden valt.
Ik durfde de straat niet uit, het nieuwe huis niet eens uit, ik keek naar buiten door het raam en vroeg me af wat ik in godsnaam moest doen. Geen routines waren er, geen vaste plek om te werken. Geen crèche om naartoe te fietsen, geen koffiezaakje waar ik een koffie zou bestellen voordat ik mijn laptop open zou doen. Geen lelijke flats waar ik me aan zou ergeren, geen park waar ik de bomen uit mijn hoofd kende. Ik moest de koffie nog zoeken, net als de supermarkt, en de bomen. Ik zou iemand kunnen bellen maar ik wist dat zij gewoon aan het werk waren, nietsvermoedend, omdat hun routines gewoon nog bestonden.
Ik keek uit het raam.
En toen bedacht ik dat dit misschien precies de reden is dat ik zo vaak verhuis. Omdat alles opnieuw terugvinden en uitzoeken, óók heel spannend is. Omdat in het wegvallen van routines ook vrijheid zit. De nieuwe lijnen mag je zelf verzinnen. Hier begint alles opnieuw. Net zolang tot het weer bekend voelt. Dan vliegen we misschien weer verder.
