Onze vakantie dit jaar sluit toevallig precies aan bij het thema zomernummer van Happinez: unplugged. Off the grid, terug naar vroeger, terug naar jezelf. We gaan in onze onlangs aangeschafte 34-jaar oude bus naar Bretagne die niet harder rijdt dan 80 km/uur. Na drie dagen rijden we nog steeds door Normandië, ook omdat er iets mis was met de bus en de vakantie dus begon bij de garage. We slapen stiekem op het parkeerterrein van het bos (niet verder vertellen), wassen ons in de zee, toiletteren buiten. Elektriciteit hebben we niet, een ouderwetse kaart van Frankrijk wijst de weg, en onze telefoons soms, maar die kunnen we niet opladen dus we moeten heel spaarzaam zijn ermee. Wel hebben we een uitklapbare zonnecel mee, voor 20 procent batterij moet de telefoon wel een paar uur eraan zitten want de zon schijnt niet zo hard. Toch vind ik het een wonder: die zonnecel. Hij tovert elektriciteit uit het niets, precies genoeg zodat we niet compleet verdwalen en af en toe een foto kunnen maken.
Een vakantie haast exact zoals mijn ouders het vroeger deden (mijn vader had ook zo’n bus), niet omdat de technologie stilstond in de tussentijd maar omdat we er bewust voor kiezen. Rustig aan, niet te veel afleiding. Over B-wegen rijden en naar buiten staren, vaak stoppen, lang slapen. ‘We moesten leren geduldig te zijn, want zelfvoorzienend leven heeft tijd nodig,’ is een citaat uit het Algarve-verhaal in de zomer-Happinez, en die zin zingt in mijn hoofd rond omdat het hier zo toepasselijk is.
De derde avond zeggen we tegen elkaar dat we morgen maar eens zullen doorrijden, anders komen we nooit bij de golven aan – onze eindbestemming. Als we wakker worden, ontdekken we dat één van de voorbanden aan het leeglopen is. God hoorde zeker ‘doorrijden’ en dacht: mooi niet. Dus de vierde dag begint weer traag. Een garage zoeken, erheen rijden met een band die het op het nippertje houdt. Deze doet geen bussen. Maar ze bieden ons wel koffie aan, een paar minuten stroom om een telefoon op te laden en een onhandig frans gesprek. Navigeren naar de volgende garage, in een ander dorp. Natuurlijk hadden we een perfecte instagramwaardige trip besteld met alleen maar zonsondergangen langs de oceaan, maar een Franse garage is ook best leuk. Ze repareren de band en zeggen “gratuit!” als we onze portemonnee willen pakken.
Als we wegrijden valt mijn oog op een wand met opgestapelde dozen met auto-onderdelen, er staat een leus op: “Piece of mind”.
