Ik heb er mijn hele leven last van. Een gevoel van voorbestemd zijn om grootse prestaties te verrichten. Als kind droomde ik er van om bestsellers te schrijven, als advocaat de Verenigde Naties toe te spreken, honger in de wereld uit te roeien en als rockster de mooiste liedjes te zingen.
Het gewone leven vind ik saai. Waarom moet ik naar een supermarkt om boodschappen te doen, op een bus wachten of de planten water geven? Hoezo staat er niet elke dag een fanfare voor mijn deur of een man die een zelfgeschreven nummer op de gitaar voordraagt? En waar is het applaus als ik de deadline voor een artikel haal?
Ik werd als puber van school gestuurd omdat ik niet naar de leraar wilde luisteren. Ik vond het prima. Regels gelden niet voor mij.
Dat puberaal gedrag vertoon ik ook als volwassene. Op een conferentie voor journalisten in Berlijn verveel ik me tijdens een van de lezingen en roep: ‘hallo, dit kost me mijn levenstijd.’ En loop weg.
Ontdek ook ‘Kristallen by Happinez’
-
Chakra’s in balans: zo gaat je levensenergie weer stromen
-
Handige kristallenindex: de betekenis van 67 kristallen
-
En nog veel meer
Recept voor teleurstelling
Je begrijpt het al: dit is een recept voor teleurstelling. Het is egoïsme in zijn ergste vorm: ik ben geweldig en verdien een speciale behandeling. Deze vorm van superioriteit en grootheidswaanzin gaan opmerkelijk genoeg vaak samen met een minderwaardigheidscomplex. Daarbij stel je juist niets voor en is de rest fantastisch, lees ik in het boek ‘De edele kunst van not giving a fuck’ van de Amerikaanse schrijver Mark Manson. Beide vormen zijn feitelijk egoïstisch omdat je denkt ergens recht op te hebben en dat niet krijgt.
Het verlangen naar uitzonderlijkheid wordt gevoed door de media waarin vooral de extremen worden belicht. Ik interviewde ook liever de bestuursvoorzitter dan de schoonmaker van een bedrijf. Die laatste heeft alleen soms meer te vertellen. Het zijn in mijn ervaring als journalist juist de gewone mensen die ongewone dingen doen. Die zichzelf helemaal niet bijzonder vinden, maar dat wel zijn. Zoals de leraren, verplegers of schoonmakers die elke dag hun best voor anderen doen. Die met hun vak het verschil maken en niet de hele wereld willen verbeteren, maar de kleine wereld om hen heen mooier en beter maken.
Hard je best doen is geen garantie voor succes
Ook veel zelfhulpliteratuur suggereert dat je succesvol kunt zijn als je maar hard genoeg je best doet. Dat het je eigen schuld is als je niet de nieuwe Apple of Airbnb in een garage bedenkt. Of je ziekte met positieve gedachten geneest. Had je maar beter je best moeten doen.
Niet iedereen is voorbestemd om tot de top te behoren. Dat vereist ongelooflijk hard werken. En zelfs als je ergens de beste in bent, is de kans groot dat je ergens anders in faalt. Elke keuze heeft een consequentie. De vraag is welke prijs ben je bereid te betalen?
Ja zeggen tegen je leven
Wij zijn allemaal grotendeels middelmatig en daar is niets mis mee. Een van de mooiste mensen die heb gesproken voor Happinez was de Duitse monnik Anselm Grün. Hij is de bescheidenheid zelve en vergelijkt zich nooit met anderen. Geluk is volgens hem degene willen zijn die je bent. ‘Als ik hardop ja zeg tegen mijn leven zoals het is ervaar ik geluk. Er zijn veel boeken en goeroes die een goedkope vorm van geluk beloven. Die doen alsof een fantastisch leven voor iedereen mogelijk is.’
Niemand heeft volgens hem recht op geluk of een speciale behandeling. ‘Juist wanneer ik ja zeg tegen de gewoonheid van mijn dagelijkse leven, is het mogelijk momenten van geluk te ervaren. Dan is het alledaagse leven een spiritueel trainingsveld. Leer accepteren dat je geen held bent. En vind jezelf vooral niet zo belangrijk. Wie barmhartig met zichzelf omgaat, kan pas goed zijn voor anderen.’
