Ieder jaar in december formuleer ik een persoonlijke challenge voor mezelf. Die begint altijd in december omdat het dan, op de een of andere manier meer dan in januari, voelt alsof het nodig is.
Twee jaar geleden was het decemberplan: voortaan een stukje fietsen voor vlees. Dat hield in: alleen nog vlees kopen bij zo-ecofriendly-mogelijke slagers, en vooral niet te vaak. Vorig jaar was het: minder plastic kopen (en wat we kopen in die grijs-met-oranje bakken doen). Deze voornemens zijn er nog steeds en nog steeds erg nodig, ze worden regelmatig aangescherpt. Als er ieder jaar eentje bij komt, ben ik misschien op een dag een goed mens.
Wandelen richting rust
Dit jaar wil ik gaan lopen. Lopen, wandelen. Want ik heb gemerkt dat ik daar rustig van word. Vooral als ik alleen ga trouwens, maar samen met anderen mag ook. En lopen gaat waanzinnig langzaam als je fietsen en auto’s en vliegtuigen gewend bent, maar juist dat is natuurlijk de crux. Het is het enige tempo dat voor ons lichaam natuurlijk is, niet voor niets moedigen spirituele meesters en grote denkers altijd lopen aan.
Gebaar voor de aarde
En we hebben er nooit tijd voor, maar dat zal wel zo werken als met meditatie: als je geen tijd ervoor hebt, moet je het juist twintig minuten langer doen. De Maasai-leider Ezekiel Ole Katato die ik interviewde had het ook over wandelen. Hij zei: laten we als gebaar voor de aarde allemaal gaan lopen. Omdat het beter is voor de natuur, en voor onze eigen natuur ook. Ik ken veel mensen die in december zeggen dat ze zichzelf een beetje kwijt zijn, rust zoeken, te hard hebben gewerkt. Soms ben je zo druk in je hoofd dat je het ‘nu’ haast niet meer kunt bereiken en een spelletje doen op je smartphone of een Netflix-serie kijken het meest in de buurt komt van ontspanning. Voor mij is wandelen de manier om stil te worden. Want als je hoofd vol zit met gedachten, en je gaat wandelen, zakken die een beetje. Je ziet dingen die je anders niet ziet omdat je er nooit tijd voor neemt.
We hebben besloten dat we een hondje kopen, in de lente, en tot die tijd roep ik geregeld: kom kinderen we gaan wandelen alsof we een hond hebben! En dan gaan we wandelen. Want voor hun is het ook goed om buiten te zijn. Het maakt me niet uit hoeveel warme chocomelk of taartjes ik ervoor moet beloven aan het einde van de wandeling, ook deze kerstvakantie gaan we weer wandelen.
