Want groei begint als je uit je comfortzone stapt.
‘Op woensdag heb ik zangles, op donderdagavond gitaarles,’ zei hij, en deed ongemakkelijk een stemoefening voor. Hij hield helemaal niet van zingen, en had nog nooit zoiets gedaan. Hij had een drukke baan bij de televisie, en een druk sociaal leven. De overige vrienden moesten lachen om zijn stemoefening, die niet heel zuiver klonk. ‘Ik wilde een keer iets doen dat buiten mijn comfortzone ligt,’ verklaarde hij.
Net zo lang totdat het lukt
Kinderen doen constant dingen die buiten hun comfortzone liggen. Omrollen, zitten, kruipen, lopen. Praten. Ze snappen er niks van en ze doen het toch, en uiteindelijk lukt het. Ze doen het net zo lang totdat het lukt. Mijn dochtertje van twee heeft ontzettend veel moeite met de goede letters op de goede plek van een woord uitspreken, maar ze kletst je de oren van je hoofd in haar onverstaanbare taal. Alles begint met een ‘p’, voetballen is ‘poopoole’ en soep is ‘poep’. Op een dag, niet lang na vandaag, zal ze ineens die 20 andere medeklinkers die ze nu nog moeilijk vindt, vlekkeloos uitspreken.
Drempels
Mijn vriend bedenkt mijn drempels. De eerste was toen ik hem net leerde kennen: twintig dagen zonder kinderen naar Australië. Ik was nooit zo lang weggeweest van de kinderen, laat staan zo ver, en had flinke vliegangst. En toch ben ik in het vliegtuig gestapt, 24 uur lang, omdat ik verliefd was. Ik stierf duizend doden maar ik kwam er wel aan en het was een geweldig reisje. De kinderen hadden me wel gemist, maar niet zo erg dat ze er een trauma aan overhielden, geloof ik. Toen mijn vliegangst langzaam over ging, gewoon door vaker te vliegen, zette hij me op een surfboard. Niemand in mijn omgeving snapt waarom ik dat nog steeds regelmatig doe, want ik kan er weinig van, het is moeilijk, echt moeilijk, maar het blijft me fascineren. Het klinkt gek maar juist de keren dat het écht koud was, juist de keer dat de golven te hoog waren, mijn vingers eraf vroren, wilde ik meer. Juist die keer dat ik in mijn voet gestoken werd door een rog en mijn tenen een halve dag niet meer kon bewegen, en juist die keer, niet zo lang geleden, dat de stroming zo hard was dat ik een moment werkelijke paniek voelde omdat ik het strand niet meer kon bereiken, juist al die keren maakten dat ik opnieuw de zee in wil, met die plank, en proberen de onmogelijke opdracht uit te voeren in een omgeving die – zeker in de winter – allesbehalve comfortabel is. Onmogelijke opdrachten zijn alleen onmogelijk zolang je ze nog niet hebt geprobeerd. Als je ze probeert, lukken ze soms. Laten we in 2018 allemaal dingen gaan doen die we nooit eerder hebben gedaan.
