Als je gebeurtenissen wegduwt, komen ze als een magneet naar je terug. De mindfulle manier is ergens met openheid, nieuwsgierigheid en jawel: compassie naar kijken. Het is er toch al.
Voorzichtig loop ik de bso binnen om mijn zoontje op te halen. Vorige week moest ik twee keer komen praten over zijn gedrag, dus ik ben op mijn hoede: wat staat me te wachten? Hij zit relaxt met een paar kindjes voor de tv. Hmmm, alles lijkt rustig. Ik voel dat mijn spieren zich ontspannen. Als ik zijn jas pak en zeg dat we gaan, snelt er opeens vanuit een andere ruimte een leidster op me af: ‘Bent u zíjn moeder?’ vraagt ze met een schrille stem. Ze wijst naar mijn zoon. ‘Eh, ja, dat ben ik’, mompel ik. ‘Kan ik u nog héél even spreken dan?’ Ik voel mijn hart bonzen en het zweet breekt me uit, wat nu weer? Ik wil een normale dag, en een rustige avond! Maar ok, ik luister.
Wat goed, een opvoedingsstressmoment!
Ze vertelt me hoe een aantal kinderen vandaag in het bos – het was een studiedag – een kist hadden gevonden, verstopt in de struiken. Ze wilden weten wat erin zat, dus had een groepje jongens (natuurlijk) onder wie mijn zoon (natuurlijk) die vervolgens stuk gemaakt om te kijken. De kist bleek van een bedrijf dat speurtochten hield in het bos, de organisatie was erachter gekomen en natuurlijk not amused, en nu was de vraag wie dat moest betalen. Het duizelde me. Verdorie. Kan het nou nooit een keer normaal gaan? Ik voel mijn boosheid in een rode kleur naar mijn wangen schieten. Maar op het moment dat ik driftig met haar instem dat dit soort gedrag echt niet kan, herinner ik me opeens de cursus. Mijn cursus! Wat goed, dit is een opvoedingsstressmoment! Dit is werkmateriaal. Ik ben een mindful parent. Ik kan dit.
Wegduwen werkt magnetisch
Want, net geleerd: als je wil dat dingen anders zijn dan ze op dit moment zijn, als je gebeurtenissen weg gaat duwen, komen ze als een magneet weer naar je terug. De mindfulle manier is ook de vervelende dingen in het leven met openheid, nieuwsgierigheid en jawel: compassie te bekijken. Het is er toch al. Pas als je je openstelt voor gevoelens die je eigenlijk niet wil, maak je ruimte om te veranderen. En kun je op een nieuwe manier reageren in plaats vanuit de automatische piloot.
Adem in, adem uit
Dus begin ik aandachtig in en uit te ademen terwijl de mevrouw doorpraat – ‘…en toen sloegen ze op het slot met een steen…’ Ondertussen merk ik mijn gedachten op. Die gaan over agressie, vandalisme en ‘dat doe je niet’. Maar dan probeer ik in zijn schoenen te gaan staan: je bent acht en zwerft met een groepje kinderen door het bos als je iets verstopt in de stuiken ziet liggen. Het blijkt een half vergane houten kist – beetje fantasie mag best – met een hangslot erop. Misschien is het wel een schatkist, achtergelaten door Robin Hood of Peter Pan. Natuurlijk wil je dan weten wat erin zit!
Achter de waterval
Je kunt je in een gevoel vastbijten of er ruimte aan geven. Als je gedachten als een waterval over je heen komen, kun je dan een stapje terug doen en erachter gaan staan? In de luwte. Gedachten komen en gaan uiteindelijk vanzelf. Maar als je daar een beetje invloed op kan uitoefenen, maak je het leven een stuk makkelijker. Dat die kist stuk moest was een beetje jammer, maar er op deze manier naar kijken gaf me lucht. En begrip. En dat scheelde weer een tirade op de fiets naar huis. Heb heus gezegd dat het niet mocht, maar zag er opeens ook het avontuurlijke van in. Het spannende. En die rekening, die komt wel. Ik realiseer me opeens dat ik niet eens heb gevraagd wat er nou in die kist zat…
Mindful moments
- Hou een opvoedingsstress-dagboek bij: als zich een stressvolle gebeurtenis tussen jou en je kind of partner voordoet, wees je er dan bewust van terwijl deze zich afspeelt. Wat voel je in je lichaam, welke emotie is er, welke gedachten heb je, welke actie-neiging? Ontdek je een automatisch patroon? Neem 3-minuten ademruimte en kijk of het dan lukt relaxter te reageren. Oefening baart kunst!
- Plan elke dag een 10-minuten meditatie. Gewoon je adem volgen. Doe het het liefst elke dag op een vast tijdstip, zodat het een gewoonte wordt.
- Beschrijf in het kort hoe de relatie met je ouders was toen je een kind was, en schrijf ook op hoe de relatie met je kind is op dit moment. Zie je overeenkomsten, verschillen?
