Waarom je familie altijd op de achtergrond is, zelfs als je er geen contact mee hebt.
Ja, familie. Je leeft je eigen leven, maar ze zijn altijd op de achtergrond, ook als je ze zelden ziet, als je ze niet kent, of niet meer wilt kennen. Ze zijn er vanzelfsprekend of ze zijn er net zo vanzelfsprekend níet. En dat heeft invloed op hoe je in het leven staat, ongetwijfeld. Maar hoe werkt dat precies?
We spelen de rol van vader en dochter
Mijn vader en ik kregen pas regelmatig contact toen ik al 21 was en hij komt nog kennelijk steeds niet vanzelf op het idee dat ik hem nodig zou kunnen hebben.
‘Vanzelf’ is het kernwoord. We spelen de rol van vader en dochter, en soms lijkt het net echt. Maar vanzelfsprekend? Nee, dat is het niet. Met enige regelmaat vergeten we elkaars bestaan weer. Gewoon, omdat we met iets anders bezig zijn.
Online training Tantra & seksuele energie
-
Voel je lichter, vrijer én levenslustiger
-
Meer uit je hoofd zijn en meer in contact met je lichaam
-
Alleen in november 20% korting met code TANTRA20
Het is toch je vader
Ik vond mezelf overigens als kind heel normaal en helemaal niet zielig, ik kwam niks tekort. Maar ondertussen had ik wel altijd het gevoel dat ik me moest verdedigen. Waarom eigenlijk? In ‘complete’ gezinnen was de boel toch ook niet altijd even rooskleurig?
Als twintiger woonde ik een tijdje in Parijs en had daar een Nederlandse vriendin wiens vader aan de drank was. Zij moest hem de hele tijd dronken uit de kroeg halen en dan hing haar vader in haar armen te jammeren dat hij heus wel van haar hield. Toestanden.
‘Ach ja,’ zei ze berustend, en sprak vervolgens woorden die ik nooit ben vergeten, omdat het nog steeds het meest wijze is dat ik ooit over het onderwerp heb gehoord: ‘Het is toch je vader. En je hebt er maar één. Dus je moet het er maar mee doen.’
Je moet het er maar mee doen
Evengoed, je kunt er luchtig over doen, maar er zit ook een aspect aan familie waardoor ik geneigd ben het onderwerp uit de weg te gaan. Als ik eerlijk ben, denk ik: ja, ik kwam als kind wél wat tekort. Al die keren dat ik wakker lag voor een spreekbeurt, bijvoorbeeld.
Astrologie en je geboortehoroscoop
-
Online training met 8 lessen van Happinez astroloog Johanna Blok
-
Ontdek wat jouw persoonlijke planeten, huizen en aspecten over je onthullen
-
Cadeau: Happinez astrologie notebook
Je doet het ermee. In een andere situatie had je dat óók gedaan. Maar hoe was dat dan uitgepakt? Had ik andere keuzes gemaakt? Andere relaties gehad? Soms heb ik wel zin om het mijn vader voor de voeten te gooien. Als hij er gewoon geweest was, dan was mijn leven heel anders gelopen. Dan was ik vast een beter mens geweest. Veel beter!
Er is een einddatum voor verwijten
Er is een einddatum, voor verwijten naar je ouders over hoe je leven is gelopen, zei J.K. Rowling – want ook Harry Potter kun je lezen als een onderzoek naar de rol en invloed van familie.
Het gaat niet om hoe het had kunnen zijn, maar om hoe je je verhoudt met hoe het ís. Dat is lastig. Maar het betekent ook dat je steeds weer een nieuwe kans krijgt om die verhouding te bezien. Naarmate je opschuift op de tijdlijn, kijk je anders naar je ouders, anders naar je grootouders.
En een vader die niet hielp met de spreekbeurten, blijkt later ineens te kunnen helpen als je een lezing moet houden. Al was het maar vanwege het vanzelfsprekende vertrouwen in jou dat hij plotseling aan de dag blijkt te kunnen leggen. En dat op de een of andere manier dat gemis, waarvan je niet wist dat je het had, toch goedmaakt.
Wat geef je door?
En daar draait het wiel weer een slag, je vormt zelf een familie en dan sta je aan de andere kant van de lijn. Wat geef je door?
Mijn kinderen hebben in elk geval een vader, eentje die er altijd was en kookte en meeging naar voetbalwedstrijden en alles, dus dat lijkt me in het kosmisch rad der dingen al een ferme stap voorwaarts.
En dat heeft iets moois. Dat er elke keer weer een nieuwe ronde komt en dat het elke keer een beetje beter gaat. Of niet. Maar dat hoe dan ook elke nieuwe generatie het stokje overneemt. Je doet je best om wat moois door te geven. En soms lukt dat niet. Maar ze doen het ermee. Zoals jij het ermee deed.
Wat erf ik nou eigenlijk van mijn vader, vroeg ik me laatst af, behalve die blauwe ogen en een partij boeken? Misschien dit: te kunnen accepteren dat je fouten maakt en de goede wil om, hoe onbeholpen ook, gaten te dichten van de plekken waar je steken liet vallen. Misschien is dat de belangrijkste les van de leerschool die familie is: mild zijn tegenover je ouders maakt je ook milder naar jezelf.
