Juist in partnerrelaties, vriendschappen en binnen familie is het nodig dat degene die de fout gemaakt heeft, ook zichzelf kan vergeven.
Want als jij het harde werk van het vergeven met succes volbracht hebt maar je partner/vriendin/ouder blijft zich schamen en schuldig voelen, dan kom je nog niet dichter bij elkaar. En natuurlijk maken we allemaal voortdurend fouten.
De fasen van zelfvergeving
Zelfvergeving volgt vier fasen. Allereerst voel je wat er te voelen valt: schuld, spijt en berouw, angst, boosheid op jezelf. Dan komt er een moment waarop je besluit dat je jezelf wilt vergeven. Je probeert te begrijpen waarom je het deed: wat wilde je bereiken, had je misschien een goede bedoeling die mislukte, was het angst of onzekerheid van waaruit je handelde? En daarna kijk je wat je ervan kunt leren, wat het je aan positiefs gebracht heeft.
Volgens Colin Tipping, een Britse coach die de methode Radical Forgiveness ontwierp, zijn er bij schuldgevoelens altijd een aantal verschillende delen van je persoonlijkheid betrokken. Er is een veroordelend ik, de innerlijke criticus die meteen ‘Stom, stom! Eigen schuld! Zie je nou wel!’ staat te roepen. En een slachtoffer-ik dat klaagt: ‘Wat kon ik er nou aan doen…’
Maar er is ook een liefhebbend en wijs ik dat een dieper begrip heeft en kan inzien welke angsten en onzekerheden aan de fout ten grondslag lagen. En dan is er ook nog een ‘hoger ik’, een spirituele intelligentie die weet waarom je fouten maakt: omdat we op aarde zijn om te leren. En zonder fouten gaat dat niet.
De belangrijkste les die we allemaal willen leren, is hoe pijnlijk het is om afgescheiden te zijn van anderen. Pas als we dat helemaal doorvoeld hebben, kunnen we terugkeren tot de eenheid van al het bestaande, de goddelijke liefde. Dat spirituele stuk van jezelf kun je aanroepen, en dan komt het tevoorschijn.
