We zouden soms willen dat het anders was, maar tegenslag, verlies en verdriet horen bij het leven. Hoe harder we vechten of vluchten, hoe harder het bij ons terugkomt.
Ik ben al een tijd klaar met de epilepsie, maar de epilepsie niet met mij. Ik pieker me suf wat ik moet doen om dit zo snel mogelijk achter me te laten.
Heb ik het aan mezelf te danken? Is het mijn schuld? Wat had ik anders en beter kunnen doen? Ik wil het begrijpen, onderzoeken en netjes opgevouwen in de prullenbak gooien. Uit de film weglopen die me niet bevalt.
De botsing met de realiteit stel ik uit. Mijn onzekerheid en angst zijn een skippybal die ik onder water wil houden. Ik probeer te onderhandelen over de prijs van de overtocht. In de brokstukken van het schip dat mijn identiteit was zoek ik naar houvast, iets om me aan vast te klampen.
Het is een wankel evenwicht tussen erkenning van de pijn en de angst om te falen. Als patiënt, als mens. Je vecht ervoor om een ziekte niet de baas te laten zijn. Je struikelt, valt en staat weer op. Negeert het verlangen om te blijven liggen.
De illusie van controle
Het heeft geen zin je af te vragen waarom je iets overkomt. Wat heb je daaraan? Nou, de illusie van controle. Afleiding om niet met de machteloosheid geconfronteerd te worden. Het gevoel dat je grip hebt zodat je niet ten onder gaat of uit elkaar valt.
Ik begrijp dat het belangrijk is om onderscheid te maken tussen zaken waar wij wel en geen invloed op hebben. Om te accepteren wat je niet kunt veranderen. Een kritische houding jegens je verstand in te nemen. Niet alles te geloven wat de bovenkamer uitzendt. Zo kun je bijvoorbeeld niet uit elkaar kunt vallen.
Ik weet dat ik de angst en het verdriet beter de ruimte kan geven. Vechten of vluchten helpt om te overleven, maar is geen manier om te leven. Hoe harder je iets wegstopt, hoe heftiger het bij je terugkomt. Je komt er niet overheen, maar je kunt er wel doorheen gaan.
Iedereen heeft een rugzak
Je kunt ook niet alles doorleven en weer afsluiten. Al onze ervaringen dragen wij met ons mee. Iedereen heeft een rugzak. De een wat zwaarder dan de ander. “Tough assignments are given to the best students’, lees ik op een kaart. Ik weet niet of dat waar is. Het maakt het in elk geval niet makkelijker. Ik weet wel dat er momenten zijn waar ik dankbaarheid voel dat ik dit meemaak. Het maakt mij zachter en milder. Ik heb meer mededogen. Hoe opener ik durf te zijn hoe meer verhalen ik van anderen hoor dat ze iets vergelijkbaars meemaken. Voel ik me minder alleen. Zie ik ons geploeter en hoe werkelijk iedereen zijn best doet.
Ik zal nooit meer tegen iemand met tegenslag zeggen dat het wel meevalt. Dat het ‘mind over matter’ is. Dat tijd alle wonden heelt.
Het is niet meteen onze schuld als ons iets overkomt. Hoe we ook leven, wat we ook doen, pijn hoort bij het leven. Door dit te realiseren ontstaat er macht bij de onmacht.
De verliezen in ons leven zijn ongewenste gasten, maar zij brengen potentieel wijsheid met zich mee. Open de deur. Luister naar wat je niet wilt horen. Geluk is niet hebben wat je wilt, maar willen wat je hebt.
