Familieleden zijn vaak zo wonderlijk anders dan jij bent, met andere bezigheden, een ander wereldbeeld, ander taalgebruik en andere prioriteiten. Soms lijk je niet meer met hen gemeen te hebben dan ouders of voorouders, met wat genen en oude herinneringen eraan vastgekoppeld. Dus als je je onbegrepen voelt, of je bent het oneens met waar zij voor staan, waarom zou je ze dan nog blijven zien?
In spirituele kringen wordt steeds vaker de raad gegeven om iedereen die jou energie kost uit je omgeving te bannen, bloedverwant of niet, vanuit ‘zelfbescherming, zelfliefde en kiezen voor het licht’. Ik zou er, zolang er geen sprake is van fysiek of mentaal misbruik, een ander perspectief over willen bieden.
Onbegrip en afkeuring
Als je het gevoel hebt dat je bij je gezin van herkomst niet helemaal jezelf kunt zijn, niet door iedereen helemaal gezien of gewaardeerd wordt, dan ben je bepaald niet de enige. Gezins- en familieleden zien je opgroeien en als je andere richtingen inslaat dan zij hebben gedaan en te ver afdrijft van wat zij kennen en juist vinden, dan is er onbegrip of zelfs afkeuring voelbaar. Of misschien komt de afkeuring wel vooral van jou en heb je het gevoel dat je deze mensen in moreel, intellectueel of spiritueel opzicht ontgroeid bent.
Zie de strubbelingen niet als obstakel
De kunst is om de verschillen en strubbelingen niet als een obstakel te zien voor contact – misschien geen diepgaand contact zoals met vrienden, gelijkgestemden. En misschien ook niet op de manier zoals zij dat graag zouden willen, maar op jouw eigen manier. Je kunt zoeken naar een vorm van contact waarbij je hen niet buitensluit, maar in je leven laat op een acceptabele afstand die passend voelt. Zie het als een oefening om met andersgestemden om te gaan, waarbij je bij jezelf blijft en tegelijk de ander respecteert. Gebruik het als een training om twee waarheden toe te staan en een verbintenis te creëren die meningsverschillen en uiteenlopende persoonlijkheden ontstijgt. Velen omringen zich louter met mensen met wie het contact veilig en comfortabel verloopt dankzij gelijkenissen en zijn steeds minder goed in staat met verschillen om te gaan.
Is er iets wat je kunt leren?
Op spiritueel niveau kun je stellen dat je ziel ervoor heeft gekozen om in deze familie op te groeien, met juist deze ouders, broers, zussen en grootouders. Als je (nog steeds uitgaande van een situatie waarbij er geen fysiek of mentaal misbruik heeft plaatsgevonden) besluit met een of meerdere familieleden te breken, zeg je eigenlijk: ik weet het beter dan mijn eigen ziel. Vraag jezelf af, vóór je mensen definitief uit je leven snijdt: is er iets wat ik nog te leren heb van deze relatie? Is er iets wat mijn ziel me via hen wil laten zien? Heb ik voldoende geprobeerd om mijn grenzen te bewaken in het contact met de ander? En zijn er misschien manieren van contact houden die ik wél kan verdragen?
Een verschuiving
Dit is je vader, dit is je moeder, dit zijn je broers en zussen en dit is je verdere familie. Je komt uit deze familie voort en na dit leven zul je precies begrijpen waarom. Dan zul je inzien wat je van hen te leren had en zij van jou. Ironisch genoeg zul je inzien dat veel van die lessen juist voortkwamen uit hun tekortkomingen, uit de momenten waar ze het hebben laten afweten, zodat jij kwaliteiten in jezelf hebt moeten activeren. Als het je lukt om tijdens je leven al te vertrouwen op die goddelijke ordening, verschuift er iets. Er verschuift iets in je teleurstelling, je miskenning, je wrok, je slachtofferschap en je superioriteitsgevoel. Je geeft je dan over aan een hogere wijsheid, een complexere organisatie van de dingen, en niet aan je ongerief. Jouw idiote, disfunctionele familie heeft je iets gebracht en zal je nog meer brengen, als je bereid bent te zoeken naar de manier waarop je je tot hen kunt leren verhouden.
Volledig met iemand breken kost meestal juist energie
Afstand nemen tot een familielid – diegene precies op de afstand zetten die klopt met hoe diegene jou behandelt – geeft eigenwaarde, lucht en energie. De manier en frequentie bepalen van het contact geeft ruimte voor heling. Maar volledig breken met een familielid, en misschien zelfs niet op diens uitvaart komen, kóst meestal juist energie. Je hebt de deur dichtgedaan van een kamer die bij jou hoort, op basis van slechts ongemak, en ergens zit dat niet lekker. Elke keer dat je aan die persoon denkt, dringt zich woede of schuldgevoel op. Er is iets wat onopgelost is gebleven, terwijl je de heling had kunnen ervaren van een verstandhouding ontwikkelen met iemand die door een hogere intelligentie dicht bij jou in je leven is geplaatst.
Erken de tekortkomingen, vanuit zijn of haar kwetsuren en onvermogen, van je bloedverwant, zie jouw verwachtingen, behoeften en verlangens die door hem of haar niet worden vervuld en vind een manier om je daartoe te verhouden zonder jezelf geweld aan te doen. Dát is de moeilijke weg, beloond met persoonlijke groei, emotionele volwassenheid en zielenrust.
