Als ouder willen we dat ons kind gelukkig is. We beschermen ze voor tegenslagen en geven ze graag hun zin. Maar hoe gelukkig maakt dat ons kind werkelijk? Wat kunnen we ons kind geven voor een écht gelukkig leven?
Een tijd terug interviewde ik een vrouw over moderne etiquette en al snel kwam het gesprek op opvoeding. ‘Het meest waardevolle dat je een kind kunt meegeven is…’ (hier pauzeerde ze voor dramatisch effect) ‘frustratietolerantie.’ Ze sprak het woord uit als een toverformule. ‘Ofwel het kunnen opvangen van tegenslagen.’ Met een gepijnigd gezicht ging ze verder: ‘Zoveel ouders geven toe aan elke impuls van hun kinderen, halen de kastanjes voor ze uit het vuur en beschermen ze voor teleurstellingen. Want als hun kind gelukkig is, dan zijn zij het ook. Maarrr’ (en hier stak ze een manende vinger op) ‘later zal het kind raar opkijken als dingen misgaan of tegenvallen en ze er geen enkele mentale weerbaarheid voor heeft ontwikkeld.’
Frustratietolerantie
Dat gewichtige woord, frustratietolerantie, ben ik nooit vergeten. Ik hoorde het mezelf nog zeggen tegen mijn moeder die op het punt stond haar koffie te laten staan omdat mijn dochter met haar wilde tekenen. ‘Geef haar nu niet meteen in alles haar zin, mam, frustratietolerantie weetjewel.’ Ik zei het tegen beter weten in, want oma’s zijn nu eenmaal slecht in het trainen van teleurstelling bij hun kleinkinderen en zo hoort dat ook. Ik weet nog dat ik met stoelen en lakens tenten mocht bouwen in mijn oma’s woonkamer. Dan ging zij wel even op een krukje zitten.
De etiquettemevrouw had gelijk. Je dénkt misschien dat je je kind tot een gelukkig mens maakt als je alle beren van de weg haalt en alle doornen van de roos, maar dat is maar schijn. Geluk gebaseerd op alles wat gaat zoals jij dat graag ziet, is geen werkelijk geluk. Dat zijn gelukkige omstandigheden.
Volharding en innerlijk evenwicht
Hindernissen, moeilijkheden en obstakels zullen er altijd zijn. Mensen verbreken hun beloftes, plannen worden doorkruist, treinen rijden niet, producten zijn niet op voorraad en regen klettert op ons neer als we nog een kwartier moeten fietsen. Dat is niet oneerlijk, het is ook geen boete of straf, maar gewoon het leven. Het is maar beter als kinderen dat niet te laat ontdekken. Op korte termijn levert het misschien gedoetjes op, maar op lange termijn kweekt het volharding en innerlijk evenwicht.
Dus geef ik mijn dochter níet die te dunne jas omdat zij die zo graag aan wil en blijf ik standvastig volhouden dat mijn zoontje zijn slaapknuffel niet, beslist niet, mee naar beneden mag nemen. Vervolgens troost ik, relativeer de ramp en laat de olifant weer een mug worden.
Meer Happinez?
- Laat je niet gek maken door de postnatale race
- ‘Mama, wat gebeurt er met je als je dood bent?‘
- 3 tips voor een relaxed ochtendritueel met je kids
