Als ouder neem je de manier waarop jij opgevoed bent, mee in de opvoeding van je kind. Daar hoef je niet van in paniek te raken, zegt psychotherapeut en bestsellerauteur Philippa Perry. Maar hoe beter je beseft hoe je jeugd je gevormd heeft, hoe meer ruimte je je zoon of dochter kunt geven.
‘Kinderen doen niet wat we zeggen, maar wat we doen’, is zo’n klassieker die je wel eens hoort. De uitspraak reflecteert hoeveel belang we hechten aan ‘het goede voorbeeld geven’. Maar ja, als ouder ben je niet perfect. Soms schiet je uit je slof, soms raak je geïrriteerd door iets wat je kind doet, soms brengt een simpele opmerking van je zoon of dochter je terug in je eigen jeugd. Dat kan niet anders, zegt bestsellerschrijver Philippa Perry in haar boek Het boek waarvan je wilde dat je ouders het hadden gelezen (en je kinderen blij zijn dat jij het doet).
Je kunt er als ouder niet omheen om stil te staan bij hoe je jeugd is geweest, schrijft Perry. Dat helpt je namelijk te begrijpen waarom je reageert op je kind zoals je doet. Reageer je boos op je kind, dan is dat misschien omdat boosheid jouw manier is om je te verweren tegen een ander gevoel, bijvoorbeeld angst of hulpeloosheid. Je wordt dus kwaad op je kind, maar eigenlijk zit er een ander gevoel onder, iets wat stamt uit je eigen jeugd.
Straf jezelf niet af
Die boosheid zou je niet moeten negeren of ontkennen, volgens de psychotherapeut. Het klinkt misschien voorbeeldig om te zeggen dat je altijd dól op je kinderen bent, maar ook negatieve gevoelens zijn reëel. Ze verdienen het om onderzocht te worden, want dan kom je bij de oorzaak ervan. Ken je die eenmaal, dan raak je minder snel geërgerd door het gedrag van je kind, want nu begrijp je dat je ergernis al oud is – en dat je kind niks verkeerd doet.
Wat je ook doet, straf jezelf niet af omdat je soms uit je slof schiet of geërgerd bent. Al was het maar omdat zelfkritiek besmettelijk is. Denk maar aan die moeder die voor de spiegel haar eigen figuur afkeurt: grote kans dat haar dochter later ook negatief naar haar lichaam kijkt. Herken je innerlijke criticus wanneer die van zich laat horen, en luister naar ‘m, maar geef hem geen gelijk. En denk niet te zwart-wit over ouderschap: geen ouder is alleen maar goed of slecht. ‘Een knorrige, eerlijke ouder (normaliter gezien als ‘slecht’) kan een betere ouder zijn dan een gefrustreerde, wrokkige ouder die zich verschuilt achter een façade van zoetsappige beminnelijkheid.’
Meer weten?
- Lees Het boek waarvan je wilde dat je ouders het hadden gelezen van Philippa Perry
