Voor kinderen spel je liefde als t-i-j-d.
Mijn eerste zoontje was een rustige baby, ik kon gemakkelijk afstuderen en ook geld verdienen terwijl hij naar zijn babyspeelgoed lag te kijken op een kleedje. Mijn tweede kindje sliep het hele eerste jaar van haar leven, zowel overdag als ’s nachts. Thuiswerken gaat prima samen met twee kinderen, dacht ik tot dat moment. Misschien hebben ze hier en daar wat aandacht gemist, maar ze hoefden tot hun eerste jaar niet naar een kinderdagverblijf waar ze vast en zeker ook aandacht zouden missen. De derde baby, een jongen weer, was anders. Ik weet nog dat ik drie kinderen ineens erg veel vond, en heb in het jaar na zijn geboorte het minste gewerkt en het minst verdiend van alle jaren. De vierde baby, een meisje weer, eist honderd procent aandacht op, van mij of van haar vader of broertjes of zusje, van iemand. Maar wel altijd.
Scrabble in plaats van werk
Zo kwam het dat ik mezelf afleerde om als alle kinderen thuis zijn, nog te proberen te werken. Of überhaupt iets voor mezelf te doen, dat gaat namelijk niet meer. Er is altijd een kind dat honger heeft, appelsap omgooit, een potlood kwijt is, de code van ons Apple account nodig heeft, de code van de iPad weet maar niet mag, of wel mag maar niet meer weet. Een kind dat moe is, niet wil slapen, moet slapen, vannacht te weinig geslapen heeft, een poepluier heeft of zich verveelt en daarom midden in de woonkamer gaat voetballen. Dus in de weekenden blijf ik noodgedwongen zoveel mogelijk van mijn werk af. Het geeft ook wel een soort rust, we hebben ‘familytime’. Niet dat ik dat per se wil, want ik ben dol op mijn werk. Maar nu gaan we in de weekenden naar een museum of naar het bos. Ik speel Scrabble en Zeeslag en Catan. Als ik toch een email check en erachter kom op zaterdagmiddag dat ik nog een tekst moet aanpassen, word ik onrustig en dat merken de kinderen meteen en dan heb ik dus de familytime verpest en heb ik spijt dat ik die mail heb gelezen en dat komt meestal die dag niet meer goed, omdat ik aan de tekst blijf denken en me niet meer kan concentreren op de vraag hoe je een zwaan origamiet.
Een miljoen minuten
Laatst kwam ik een herkenbaar stukje tegen in het boek Een miljoen minuten (2017) (oorspronkelijke titel Eine Million Minuten). Het gaat over een vader die een goede baan heeft als onderzoeker voor de Verenigde Naties. Als zijn dochter op een avond vraagt om een verhaaltje voor het slapengaan, antwoordt hij naar waarheid dat hij precies tien minuten heeft, daarna moet hij een Unesco rapport afmaken. Maar hij komt erachter dat die ‘tien minuten’ geven helemaal niet fijn is, en besluit dat het de hoogste tijd is om tijd vrij te maken voor het gezin. Hij belooft zijn dochter een miljoen minuten, en gaat met haar op wereldreis.
Ontdek ook ‘Kristallen by Happinez’
-
Chakra’s in balans: zo gaat je levensenergie weer stromen
-
Handige kristallenindex: de betekenis van 67 kristallen
-
En nog veel meer
Geen mails meer op zaterdag
Ik nam me na het lezen voor om ook niet meer te zeggen dat ik precies tien minuten heb of dat ik hoop dat het spelletje snel is afgelopen zodat ik nog een column kan afmaken. Ik beloof dat ik de mails niet meer lees op zaterdag. Lieve kinderen, jullie krijgen mijn minuten. Tenminste ieder weekend. Duizend minuten per week.
