We willen graag dat onze kinderen opgroeien in een wereld waarin iedereen gelijk is, waarin niet gediscrimineerd wordt. Maar daar zijn we nog lang niet. Erover praten is het begin.
Inclusief opvoeden
‘Door mijn oudste twee kinderen en hun vader werd ik me er langzaam van bewust hoe het is om niét wit te zijn. Wat ik tot die tijd als volstrekt vanzelfsprekend zag, werd in de war geschopt. Mensen die op een terras hun tas wegtrokken, als mijn toenmalige man en ik ernaast gingen zitten. Ik was hoogst verontwaardigd, hij vond het normaal. Dit was zijn leven, hij wist niet beter.’
Toen onze kinderen geboren werden, kwam dit voor mij ‘onzichtbare’ onderdeel van onze samenleving nog dichterbij. Na een moddergevecht op een schooluitje kreeg mijn dochter van haar witte klasgenootje te horen: ’Jij hoeft je gezicht niet te wassen, er zit altijd modder op, haha!‘’
‘Onzichtbaar’ deel van de samenleving
‘Het werd me steeds duidelijker dat mijn kinderen, met hun bruine huid, krullende haar en donkere ogen niet altijd hetzelfde werden ontvangen door de wereld als ikzelf. Het waren mijn kinderen, maar hun leven zou anders zijn dan het mijne. En als zij dit al meemaakten, hoeveel andere kinderen zouden ditzelfde meemaken, of veel erger? Op een gegeven moment wilde mijn dochter wit worden, ze verfde haar gezicht wit met krijt en ik mocht het niet schoonmaken. Ik schrok steeds meer van de invloed die ‘de wereld’ had op haar.
Dat haar kleur haar onzeker maakte, en dat ik daar in al mijn onwetendheid misschien zelfs wel aan bijdroeg. Of in elk geval: dat ik het niet actief voor haar oploste.’
Beeld: fotografie door Ernie Enkelaar
Verder lezen? Je vindt het persoonlijke verhaal van Pauline Bijster in Happi.kids. Met tips, mooie interviews, inspirerende podcasts en inclusieve boeken.
Lees ook
- Susan Smit over de gouden les die onze kinderen in corona-tijd leren
- Zo ga je om met een hooggevoelig kind
- Vier mindfulness oefeningen voor kinderen
