‘Mama, wat gebeurt er met je als je dood bent?’

Door Susan Smit
‘Mama, wat gebeurt er met je als je dood bent?’ ‘Mama, wat gebeurt er met je als je dood bent?’ ‘Mama, wat gebeurt er met je als je dood bent?’

‘Ik moet er maar steeds aan denken,’ zegt mijn dochter voordat ik haar welterusten wens. ‘Wat gebeurt er met je als je dood bent?’

Het is zover. Mijn zevenjarige heeft vragen over de dood, wat te verwachten schijnt te zijn rond deze leeftijd. Ik schuif wat dichter bij haar op de rand van haar bed en begin te vertellen over dat je niet helemaal verdwenen bent als je sterft, maar dat een deel van jou voortleeft op een andere plek, waar je mag uitrusten voor je weer opnieuw geboren wordt en alles van voren af aan begint.

Terwijl ik aan het praten ben, vraag ik me ineens geschrokken af of dat eigenlijk wel mag, zomaar mijn particuliere blik op de dood aan een jong mens opdringen. Ze kijkt me met grote ogen aan en neemt elk woord van mij aan als waarheid, alsof ik haar uitleg hoe onweer ontstaat of hoe een pinpas werkt. Dus zeg ik er maar gauw bij dat niemand zeker weet wat zich na de dood afspeelt, waarna ze weer angstig begint te kijken.

‘Jij ook niet, mama?’ vraagt ze benauwd.

Ik toon haar mijn meest kalme en zelfverzekerde glimlach, daar doe ik echt mijn best op, en zeg: ‘Nee, maar ik weet wel heel zeker dat ik geloof in wat ik je net vertelde.’

Van haar vader, met wie ik later die avond berichtjes uitwissel, zal ze op een ander moment vast zijn versie horen. En met haar grootmoeder, mijn moeder, hoorde ik haar ook al eens over dit onderwerp praten. Ik vraag haar voor ik naar beneden ga of ze bij alles wat ze heeft gehoord en nog zal horen over de dood, uit de mond van wie dan ook, gewoon maar diep van binnen wil voelen of zijzelf denkt dat het klopt. Of dat ze in elk geval haar oordeel wil opschorten totdat ze weet wat waar is.

‘Het is wel heel erg om dood te gaan,’ verzucht ze tot slot. Ik lach vrolijk en ze kijkt me verbaasd aan.

‘Weet je wat pas erg zou zijn?’ vraag ik.

‘Nou?’

‘Als je alsmaar dit leven moest blijven leven en het nooit ophield. Alsof je altijd en eeuwig in groep 3 moet blijven met dezelfde juf en dezelfde sommen en nooit overgaat naar groep 4 om nieuwe dingen te leren.’

Haar gezichtje klaart op. ‘O ja,’ zegt ze dan.

Over auteur
Spiritualiteit en literatuur zijn de grootste passies van onze ‘huisheks’ Susan Smit. Ze was een van de eerste columnisten van Happinez, maakt de boekenrubriek in het blad en schrijft op deze site columns waarin ze deelt wat ze meemaakt en leert.

Meer lezen van Susan Smit

Volgend artikel
Laat je niet gek maken door de postnatale race
Laat je niet gek maken door de postnatale race