Waarom leren we mediteren niet op school? Het effect dat mediteren op volwassenen heeft, dat heeft het ook op kinderen. Zo kwam Pauline’s vrije school juf erachter dat de kinderen in haar klas er goed op reageerden, en dacht ze erover na het ook voor een Cito-toets te doen.
Op de ouderavond van de klas van mijn oudste zoon vertelde zijn vrijeschooljuf dat ze les had gegeven over Boeddha. Ze hadden ook gemediteerd in de klas. Ze zei dat sommige kinderen dit thuis wel eens deden, voor andere was het nieuw. De juf gaf eerlijk toe dat ze het zelf nooit deed. Maar ze had gemerkt dat de klas er goed op reageerde, misschien moesten ze het maar vaker doen. Voor een Cito bijvoorbeeld.
Voordat je denkt door de titel van dit stukje, dat ik een goede mediteer-discipline in ons gezin heb ingebouwd: geenszins. Maar toen mijn oudste twee kinderen kleiner waren, deed ik een poosje regelmatig mediteeroefeningen met ze. Mijn zoon kwam vaak moeilijk in slaap, dan ging ik bij hem op bed zitten. En dan deed ik precies wat mijn vader vroeger deed als wij niet goed konden slapen: ‘doe je ogen dicht, adem goed. Voel je tenen, je voeten, je benen…’ Langzaam het hele lichaam door. Na een kwartier was hij rustig. En ik trouwens ook altijd.
Zijn zusje heeft het altijd moeilijker gevonden. Als je tegen haar zegt: ‘voel het gevoel in je voeten’, antwoordt ze steevast: ‘ik voel mijn voeten niet,’ of: ‘ik weet niet wat je bedoelt.’ Volgens mij weet ze het best en deed ze dan toch stiekem mee.
Nieuw: Happinez Planner
-
Manifesteer jouw dromen en doelen
-
Inclusief uitleg over hoe je deze planner gebruikt + de 5 stappen van manifesteren
-
Maak je vision board
-
Met goalsetters, meditatiedagboek en meer…
In sommige kringen werd mediteren dertig jaar geleden al hip. Mijn ouders zijn ermee begonnen toen ik heel jong was. Mijn vader deed met ons meditatieoefeningen als slaapritueel. Niet altijd, denk ik, misschien heeft hij het maar een paar keer gedaan. Maar het heeft indruk op me gemaakt, in mijn herinnering voelde die soms als altijd. Ik kon mezelf, ook toen ik allang niet meer ingestopt werd door hem, ermee in slaap helpen. Mijn moeder was meer van de Osho-meditatie, die soort waarbij alles, wachten op de bus, telefoneren, de vloer dweilen, tegelijkertijd meditatief kan zijn. En met Barry Long in haar achterhoofd, leerde ze ons toen we ouder waren, dat je met gerichte aandacht en aanwezigheid in je buik boosheid of andere emoties, de ‘buikpijn’ die er vaak zit, weg kan branden.
Ik ben er zelf bij lange na niet verlicht mee geworden. Maar ik ben wel heel blij, nu, dat ze het me hebben geleerd. Al gebruik ik het maar soms. Ik hoop dat mijn kinderen, zelfs mijn dochter die er nooit zin in heeft, het bij zich dragen hun grote leven in.
Dat onze soms ook voelt als vaak.
Beeld: fotografie door Jeroen van der Spek, styling door Cyn Ferdinandus
