Kinderen verrijken je leven, maar zorgen tegelijkertijd voor enorme puinhopen in huis en hoofd. Ervaringsdeskundige Pauline Bijster (vier kinderen in de leeftijd van 10, 8, 3 en 1) vertelt hoe zij het aanpakt.
Toen ik deze week mijn driejarige zoon naar de crèche bracht, ging hij huilen bij het afscheid. Door dikke tranen heen vroeg hij of ik alsjeblieft bij hem wilde blijven. Als er iets is wat ik echt héél moeilijk vind, is dat een huilend kind op de crèche achterlaten. Normaal huilt hij nooit, dus ik maakte me ook zorgen. Was er iets mis? Voelde hij zich niet goed, zou hij ziek worden? Was hij moe? Was het weekend niet leuk geweest? Of té leuk? Kortom: lag het aan mij?
Als mijn kinderen verdrietig zijn, heb ik vaak het gevoel dat ik dat moet oplossen of dat ik de oorzaak in de hand heb.
Toen ik thuiskwam, vertelde ik aan mijn vriend over het verdriet. ‘Hij is zijn moed thuis vergeten,’ antwoordde die.
Tenminste, dat dacht ik. Maar ik verstond hem niet goed, eigenlijk zei hij:
‘Hij is zijn motor thuis vergeten’, doelend op de nieuwe motor die hij net had gekregen en graag wilde meenemen naar de opvang. Het andere klopte net zo goed. Hij was deze ochtend zijn moed vergeten. Kan gebeuren, we vergeten allemaal wel eens onze moed.
Ontdek ook ‘Kristallen by Happinez’
-
Chakra’s in balans: zo gaat je levensenergie weer stromen
-
Handige kristallenindex: de betekenis van 67 kristallen
-
En nog veel meer
In de internationale Osho-nieuwsbrief van oktober staat een mooi stukje over kinderen en opvoeden. Er staat – in mijn woorden – dat het moed kost om een kind los te laten en je niet overal mee te bemoeien als ouder. Dat het belangrijk is dat dat kleine mensje het leven zelf mag ontdekken, en dat je hem zijn reis gunt, ook al weet je niet precies wat de uitkomst of de route van die reis is. Hij mag ook wel eens in het duister tasten. ‘Maak hem niet bang voor het onbekende, voor het falen, voor het donker.’
Soms lees je precies het goede op het juiste moment. In plaats van te proberen om het leven van mijn kinderen perfect te maken – wat ik graag wil maar wat natuurlijk nooit lukt en daarom bij aanvang al een slecht plan was – mag het soms wel even moeilijk voor ze zijn. Of in ieder geval: minder makkelijk. Zij mogen zelf leren om met de duisternis om te gaan, die er soms nu eenmaal is. Een dagje minder lekker in je vel zitten in de relatief veilige omgeving van de kinderopvang is helemaal niet zo erg. Hij mag zijn eigen pieken en dalen voelen, en daar heb ik niet altijd invloed op.
De volgende keer zal ik hem eraan helpen herinneren zijn moed mee te nemen.
