Het huilen stond Pauline nader dan het lachen toen ze op een natte decemberdag met een kater, jengelende kinderen en een zaag op de Veluwe op zoek ging naar een kerstboom.
Het was twee jaar geleden, maar ik vergeet het nooit meer, en mijn kinderen denk ik ook niet. We gingen zelf een kerstboom afzagen op de Veluwe. Ik had gelezen dat dat kon en de datum en locatie uitgezocht.
Op dat moment had ik net een nieuwe vriend, en de kinderen vonden hem nog een beetje spannend dus de communicatie tussen hen verliep wat stroef. Bovendien hadden wij de dag ervoor iets teveel wijn gedronken en hadden we een wollig hoofd. Maar we zóuden die kerstboom gaan halen.
Onderweg verdwaalden we. Het was een koude, nattige decemberdag, het regende, en ik herinner me alles nog precies. Bij aankomst kregen we een botte zaag en een locatie: de bomen in een bepaald gebied mochten gekapt worden. Dit lijkt cru, maar volgens mij moet je het zien als een soort snoeien: sommige boompjes worden sowieso weggehaald zodat de rest beter kan groeien, en omdat mensen het leuk vinden mogen ze die dan mee naar huis nemen. We gingen op zoek naar een geschikte boom.
Dat bleek niet zo gemakkelijk. Kerstbomen die je in winkels koop zijn kaarsrecht en alle takken groeien precies evenwijdig. In het wild groeien bomen niet zo. Ze zijn niet een beetje ‘lief-scheef’ maar behoorlijk scheef en totaal asymmetrisch, en de ene kant is veel groener dan de andere (die in de schaduw staat). Zo duurde het úren voordat we een boom hadden uitgekozen die niet half-bruin was, een paar keer waren we van gedachten veranderd, de kinderen hadden het inmiddels allemaal koud. Mijn jongste zoontje was anderhalf en hij viel steeds om, en huilde steeds harder, dat weet ik ook nog. Terug bij de auto bleek dat de boom die we hadden meegesjouwd, nauwelijks in de auto paste. Dus reden we terug naar Amsterdam, allemaal tegen een autoruit aangeplakt, nat en koud en met schrammen, en midden tussen ons gepropt een scheve, eigenlijk maar aan één kant begroeide, wilde spar. Objectief gezien was dit misschien wel de lelijkste kerstboom die ik ooit in huis heb gehad. Maar, je raadt het al: het was natuurlijk de mooiste. Er is geen enkele andere boom geweest die ik me zo goed kan herinneren als deze. En mijn kinderen hebben zeker nog een half jaar lang gesproken over de kerstboom die we zelf gingen afzagen, tot diep in de zomer. Ze zeggen wel eens dat kerst vooral mooi is door de herinneringen die je maakt. Ik weet zeker dat wij deze boom nooit meer gaan vergeten.
