Kinderen verrijken je leven, maar zorgen tegelijkertijd voor enorme puinhopen in huis en hoofd. Ervaringsdeskundige Pauline Bijster (vier kinderen in de leeftijd van 10, 8, 3 en 1) vertelt hoe zij het aanpakt.
Soms moet je rustig doen
Hij was een jaar of twee en moest naar de crèche, en het ging mis. Ik zorgde destijds alleen voor twee kleine kinderen, ik moest werken, had daar geen zin in en voelde me schuldig. Hij wilde zijn schoenen weer eens niet aantrekken en ik werd boos. Ik vloekte en hij huilde – want hij had óók geen zin in de crèche, en in dit gedoe.
En toen gebeurde er iets. Terwijl ik geïrriteerd zijn babyzusje in de draagzak propte, bleef de peuter op de bovenste trede zitten. Hij stopte met huilen en keek me strak aan. Met een zacht maar kordaat stemmetje zei hij: ‘Soms moet je rustig doen, mama.’
We kennen allemaal de moeders en vaders in supermarkten die haast hebben en gillen, en de kinderen die altijd nog iets willen. We nemen ons allemaal voor om nooit zo’n gillende ouder te worden – of ik althans. Door zijn opmerking zag ik mezelf.
‘Sorry,’ zei ik. Ik ben naast hem op de trap gaan zitten en ik heb hem geknuffeld. Die ochtend zijn we zo langzaam mogelijk naar de crèche gelopen. Ook heb ik de uitspraak ‘soms moet je rustig doen’ uitgeprint en boven mijn werktafel geplakt, om mezelf eraan te herinneren. Het ging niet alleen om die ochtend, het was misschien wel de clou van het leven: dat we beter kunnen genieten van de momenten dan onszelf erdoorheen jassen. Dan kom je een keer te laat, so what, soms moet je rustig doen. Anders ben je straks dood voordat je tijd had om het leven mee te maken. Zoals Brigitte Kaandorp ooit treffend samenvatte: dan is het ‘druk op de knop, klaar.’
Kortom, ik zou voor altijd rustig aan doen.
Dat is natuurlijk niet gelukt.
Deze zomer – acht jaar na het incident op de trap – ging ik met mijn oudste kinderen naar Italië met het vliegtuig. Toen we aan het einde van de dag (want twee uur vliegen betekent dat je hele dag onderweg bent, zoals je weet) moe en warm neerploften op de bank van het klassiek ingerichte Airbnb-appartement in Pisa, was ik blij dat we alles hadden gehaald en zei ik, om de vakantie in te luiden en mezelf in vakantie-relax-stand te krijgen: ‘Zo! Nu hebben we geen haast meer!’
Mijn oudste zoon, nu niet meer twee maar tien, mompelde zonder op te kijken: ‘We hebben nooit haast gehad, mam.’
Hij heeft me opnieuw eraan herinnerd.
We hebben nooit haast gehad.
