Kinderen brengen altijd buiten naar binnen. Letterlijk. Sneller dan Pauline er klaar voor was nemen ze nu ook de herfst mee.
Naast mijn computer ligt de herfst op tafel. Ik weet niet welk kind deze vijf kastanjes mee naar binnen heeft genomen, of waarom. We hebben nog niet ermee geknutseld, geen mooie herfsttafel gemaakt, er liggen gewoon vijf kastanjes.
Kinderen brengen altijd buiten naar binnen. Letterlijk. Kilo’s zand, het hele jaar door met zand-uitschieters rond de zomerperiode. Dan komt er zoveel zand naar binnen dat ik regelmatig de badkamer (waar onze wasmand staat) extra moet stofzuigen. Dorre blaadjes en regenwater brengen ze naar binnen, sneeuw, dat is er niet zo vaak meer, maar dat ook. Bloemen en bloemblaadjes en een oneindige hoeveelheid takken en stenen en schelpen. Ik denk dat iedere ouder het fenomeen wel kent: dat je tijdens een werkafspraak in je handtas kijkt en merkt dat er nog steeds drie stenen in zitten die je goéd moest bewaren: ‘beloofd, mama?!’. Dus houd je ze ook op kantoor netjes in je tas, een beetje onhandig wel, maar je hebt dat nu eenmaal beloofd.
Sneller dan ik er zelf klaar voor was komt de herfst nu naar binnen. Door de lange nazomer werd het uitgesteld maar nu is hij er echt. Ik weet dat sommige mensen er dol op zijn – dikke trui aan, gele bomen, spinnenwebben, mist en mysterie en kou op de fiets – maar ik vind van alle jaargetijden herfst verreweg de ingewikkeldste. Het duister vind ik moeilijk. De donkere avonden die maken dat je veel sneller moe bent dan normaal, de gure lucht waarvan je huid droog wordt, de snotneuzen, de duistere gedachten die onherroepelijk opkomen in je hoofd en het Grote Afscheid van de zomer.
Voorzichtig bekijk ik de kastanjes op tafel, die ik tot vandaag expres heb genegeerd. Vijf grote, glanzende, roodbruine bollen. Sinds ik kinderen heb, ben ik meer in aanraking met de natuur en er ook sneller verwonderd over. Ik verwonder me over die ene roos die nog steeds in onze tuin staat en de kou blijkbaar negeert. Over de smaak van verse bramen, over de felle kleuren van een regenboog. Over hoe de wind de blaadjes rondstuurt. En over het enthousiasme waarmee kinderen dit allemaal beleven – dat het kouder en donkerder wordt, lijkt hun niet echt te deren. Hen niet.
Misschien kan ook ik de herfst gaan omarmen. Samen met de kinderen. Met heel veel kastanjes en een shawl eromheen. Als het licht niet meer buiten is, maken we het binnen wel licht.
