Zo’n trip zonder kinderen voelt net voordat het begint altijd onnodig. Wat nu als er iets gebeurt met een kind, of met mij? Of wat nu, als er niks gebeurt en ik geniet ervan?
Mijn oudste zoon had laatst een gesprek met zijn oma – mijn moeder dus – over geluk, de laatste had als stelling dat je steeds gelukkiger wordt als je ouder wordt. Mijn zoon had gezegd dat hij op een paar kleine dingen na, nu al best gelukkig is. En hij had beredeneerd dat als dit geluk alleen maar zou toenemen, vanaf zijn elfde jaar, dat hij dan als oud opaatje alleen nog maar jubelend van geluk zou trampolinespringen in zijn achtertuintje. Eens in de zoveel tijd maak ik een tripje zonder kinderen. Meestal met mijn vriend, een enkel keertje met een vriendin. Deze keer alleen.
Me-time
Zo’n trip lijkt altijd onnozel en onnuttig net voordat het begint. Sinds de kinderen er zijn, zijn zij toch de voornaamste de reden om te leven. Veel meer dan een uur of twee in een week heb ik doorgaans niet aan ‘me-time’. Deze keer zal ik een hele week aan me-time doen, en surfles en yogales krijgen en massages en lekker eten zonder dat ik hoef te koken en alles eigenlijk wat een mens zich wenst en dat lijkt heerlijk en beangstigend tegelijk. Wat nu als er iets gebeurt met een kind, of met mij? Of wat nu, als er niks gebeurt en ik geniet ervan? In beide gevallen zijn de gevolgen voor het normale leven moeilijk te overzien.
De week zal zich afspelen in Imsouane, een klein dorp aan de kust van Marokko, op ongeveer twee uur rijden vanaf Agadir. Ik juich van binnen en tegelijkertijd voelde ik me al schuldig voordat ik van huis was weggegaan.
De zee klinkt precies als het geluid dat ik nodig heb
Als we aankomen is het donker, het gedonder van de oceaan klinkt op de achtergrond. Met de stad nog in mijn hoofd, klinkt het als het geluid van een snelweg. De volgende ochtend klinkt de zee precies als het geluid dat je eigenlijk altijd om je heen nodig hebt en zeker het tegenovergestelde van een snelweg. Zowel bij yoga als bij longboarden word je min of meer gedwongen uit je hoofd weggetrokken en in het moment gesleept. Als de zon dan ook nog schijnt en de mensen lief zijn en het eten lekker en de zee magisch – de baai van Imsouane wordt wel ‘de magische baai’ genoemd – blijkt het niet zo erg om steeds in het moment geduwd te worden.
Onder een fonkelende sterrenhemel
De avond-yogaklas begint later dan op het schema staat – alles begint ietsje later dan op het schema staat. De lucht is afgekoeld. We hebben yoga buiten, op het dak, iedereen draagt truien en vesten, sommige mensen zelfs een jas. Het is een restaureer les, om de spieren rust te geven, warm krijg je het er niet van. Dan ontdek ik het.
Kijk naar het plafond, en zie daar duizend sterren.
We rekken en strekken onder een fonkelende sterrenhemel en ineens zijn alle oefeningen ondersteboven of op de grond schitterend en hoop ik dat ze langer duren. Ik wens dat deze les de hele nacht duurt. Behalve het geluid van de oceaan is het stil. Ook van binnen. Op sommige momenten voel ik me stiekem al jubelend op die trampoline van geluk.
Meer lezen over bewust ouderschap?
3 tips voor een relaxed ochtendritueel met je kids.
