Als ik de klas in loop valt mijn oog op een educatief schema met abstracte plaatjes van een moeder, vader, broer, zus, opa en oma. Ik herinner me dat het klassenthema van deze weken ‘familie’ is. Aan de muur hangen werkjes van de kinderen die gaan over hun gezin.
Mijn dochter heeft een tekening gemaakt van twee kleine kindjes aan de hand van een volwassene. Of dat een man of een vrouw is, durf ik haar niet te vragen. Dat betekent voor haar kennelijk ‘gezin’: één ouder, zijzelf en haar kleine broertje.
Een ‘normaal’ gezin
De onverwachte vraag die ze gisteravond stelde, ‘Gaan jij en papa ooit weer gewoon samen in een huis wonen?’ valt ineens op zijn plek. Kennelijk is met het thema familie en alle verhalen van de andere leerlingen in haar hoofdje geslopen dat er een ‘gewoon’ is. Een normaal. Een standaard. Een gezin met een papa, een mama en een of meerdere kindjes; zo hoort het. Maar bij ons is het anders. In haar onschuldige vraag ligt een hele wereld aan gedachten en gevoelens besloten. Ik antwoordde: ‘Ik denk het niet, schatje’. En op mijn vraag ‘Vind je dat jammer?’ knikte ze.
Jonge kinderen laten niet alles wat hen beweegt zien. Dat lijkt maar zo, omdat ze huilen als ze gevallen zijn, gillen als iemand hen een speeltje afpakt en mokken als ze binnen moeten komen omdat er gegeten moet worden. Grotere, wat abstractere dingen uiten ze niet. Of ze uiten ze wel, maar dan secundair en indirect. Ze begrijpen die dingen zelf ook nog niet helemaal en kunnen ze lastig onder woorden brengen. Wat voelt ze nou echt over ons gebroken gezin? Dat vraag ik me de rest van de dag af. Wat gaat er in haar hoofdje om?
Ontdek ook ‘Kristallen by Happinez’
-
Chakra’s in balans: zo gaat je levensenergie weer stromen
-
Handige kristallenindex: de betekenis van 67 kristallen
-
En nog veel meer
Diep Gesprek
Steeds als ik vastbesloten was om met mijn oudste een Diep Gesprek te voeren en op niets stuitte, hoogstens op de vraag of er nog ontbijtkoek was en of we alsjeblieft gewoon door konden gaan met tekenen/spelletje doen/koekjes bakken, weet ik dat er maar één geschikte tijd is om het over iets zinnigs te hebben. En dat is bedtijd. Het moment dat de tanden gepoetst zijn, het boekje voorgelezen, het liedje gezongen, het licht uit en je nog even bij het bedje zit. Het moment dat er even geen buitenwereld meer is, alleen zij en ik, alleen kusjes en maanlicht en fluisteringen. En vooruit, het moment dat ieder kind alles aangrijpt om het slapen uit te stellen.
Die avond, vlak voor ik haar een laatste nachtzoen geef, leg ik mijn hand midden op haar borst. ‘Mama en papa zijn dáár samen,’ zeg ik, ‘in jouw hartje. Want we houden allebei evenveel van jou.’ Ze kijkt me verrast aan. ‘En ook bij mijn broer in zijn hartje?’ vraagt ze. ‘Daar ook,’ zeg ik. Ik voel een brok in mijn keel opzetten.
‘Gaan we morgen pannenkoeken bakken?’ vraagt ze dan.
Meer lezen?
- Waarom je een kind wilt leren over de geest
- Lief: kinderen vertellen over hun gevoel
- Zeg als ouder ook sorry tegen je kind
