Hoe wen je eraan dat je jezelf opzij moet zetten, je relatie verandert en je wereld kleiner wordt? Toen Sarah Domogala moeder werd, bleef de roze wolk uit. Wat ze ook probeerde: haar oude leven kwam niet meer terug. Het veranderde pas toen ze haar verzet staakte. Een pleidooi voor overgave aan het moederschap.
Als de dag van gister herinner ik me het moment dat ik het gezichtje van mijn zoon voor het eerst zag. En de schok die er door me heen ging: het is echt iemand! Ik keek niet naar een bolle baby zoals ik die kende uit reclames, ik keek recht in het gezicht van een ander mens, naar een echt iemand met een karakter en behoeften en een eigen levenslot. Ik deinsde terug. Hier was ik niet op voorbereid. Toen ik eenmaal met mijn te lichte, maar gezonde zoon in een schoon bed was gelegd en iedereen de kamer uit was, rook ik aan zijn donkere haartjes. Onderzocht dat o zo kleine, dunne mensje dat rustig sliep en zich thuis leek te voelen bij mij.
Een gevoel van ontreddering
Ik had bij andere vrouwen gezien hoe het krijgen van een baby een enorme kracht aan liefde en vertrouwen had geopend, maar ik was bang. Ik realiseerde me hoe ik het hele moederschap van de buitenkant had bekeken, van een wieg en kleertjes, van hoeveel dagen opvang en gesprekken met mijn man over hoe we niet zouden veranderen. Maar nu ik deze nieuwe persoon in mijn armen hield, overviel me een enorm gevoel van ontreddering. Natuurlijk was hij mijn kind, maar ik had geen idee hoe dat moest, iemands moeder zijn. Ik had geen idee wat er van me gevraagd werd, waarom had niemand me dit verteld?
Waar was ik aan begonnen?
Maar al snel die eerste dagen, waarin alles nieuw en eng was en de borst geven zo’n pijn deed, begreep ik waarom niemand me iets uit had kunnen leggen: ik moest het zelf doen. Natuurlijk met hulp van zijn vader, en hoewel ik zoveel van hem hield en hij zo gewenst en welkom was, voelde ik eenzaamheid en hulpeloosheid op me neerdalen. De verantwoordelijkheid dat zijn zorg nu voor altijd in mijn handen lag voelde onmetelijk groot. In de weken die volgde zag ik alleen maar baby’s om me heen die gewoon sliepen en dronken en verder rustig in hun wagen wachtten tot de ouders klaar waren met koffiedrinken of de krant lezen. Mijn zoon wilde niet in zijn wieg, niet in de kinderwagen, hij wilde vastgehouden worden door niemand anders dan door zijn moeder, dag en nacht. En hij wilde aan de borst, om het uur, terwijl het leek of ik nooit genoeg melk had. Alles zo anders dan wat de kraamhulp me leerde, dan wat iedereen zei. Ik probeerde wanhopig om hem in zijn wieg te leggen, om de voedingen uit te stellen, om hem te kalmeren. Wat deed ik fout? Wat deed hij fout? Ik wilde dat hij blij was, dat de roze wolk kwam, maar ook met vriendinnen afspreken, de stad in. Ik wilde mijn leven terug. Die doorwaakte nachten met mijn zoon op mijn lamme arm knaagde er een stemmetje in mijn hoofd: waar was ik aan begonnen?
Het moederschap – een reis
Als ik Edith Hubers vertel over mijn eerste weken als moeder knikt ze driftig. Ze werkt als relatietherapeut veel met (jonge) ouders en is zelf moeder van twee puberzonen. “Het moederschap is een ontzettend ingewikkelde reis die je gaat maken, het is een journey, en die mag je heel zwaar vinden. Mensen willen graag een kind, maar als het er is, dan blijkt dat heel onpraktisch te zijn in het leven dat ze hadden. Er is het beeld dat het altijd superfijn is om met de kinderen te zijn, maar het is ook zwaar, je moet jezelf steeds opzij zetten terwijl je daar niet aan gewend bent, je relatie verandert, je wereld wordt kleiner. Maar daarover klagen mag eigenlijk niet, want je hebt ervoor gekozen.
Een kind heeft een prijs, maar soms lijkt het net of wij in deze wereld die prijs niet willen betalen. Want in een cultuur waarin je voorgeschoteld krijgt dat geluk maakbaar is, en alle plaatjes van ouderschap happy en gladgestreken zijn, is er geen plaats voor andere ervaringen met het moederschap. Er zijn zoveel momenten van niet gelukkig zijn als moeder, in de kraamtijd, maar ook zeker daarna. Je kind pijn of verdriet te zien hebben, de enorme verantwoordelijkheid die je aanvliegt, verstoord worden in je slaap, uren nadenken over wat het beste is voor iemand anders dan jijzelf, het verlangen naar een uitje, doen wat het beste is en niet per definitie het leukste, het zijn kleine en grote momenten van frustratie, verdriet, angst en pijn. Als je dat kunt toelaten en kunt zien dat het erbij hoort, dan komt er ruimte voor de andere, mooie kwaliteiten die het ouderschap in zich heeft. Dan maak je de reis naar het hart.”
Tekst: Sarah Domogala
Dit is een fragment uit het artikel ‘Wat niemand je vertelt’. Je leest het hele verhaal in Happi.kids ‘Veilig’.
