Pauline is opgevoed door een hippie-moeder en een kunstenaar-vader: dan mag je dus alles. Als moeder wilde ze graag streng worden – maar dat is niet gelukt.
Het leuke van een anti-autoritaire opvoeding is dat je alles mag. Dat weet ik toevallig, want ik mocht alles. Vooral van mijn vader. Op de muur schilderen bijvoorbeeld (of dat deden we gewoon, en vanaf die dag mocht het officieel). Een heel pak pindarotsjes opeten (want hij vond dat kinderen zich beter ziek konden eten dan blijven verlangen). Heel laat naar bed (want hij was tegen regels). Niet naar school als je geen zin had (want hij was tegen het schoolsysteem). Iets stelen in de supermarkt (hij vond dat we dat ook moesten leren). Een sigaret roken (hij hoopte dat als we het heel vies vonden, dat we het dan niet meer zouden doen). Ik herinner me welgeteld één keer in mijn hele leven dat hij boos werd. Toen ik uit het zolderraam op de derde verdieping op het dak was gekomen en door de dakgoot naar het huis van de buren liep, de buurman had me gezien vanuit de tuin. Later, toen mijn vader een huis in Frankrijk had, leerde hij ons op het dak klimmen. Want we konden maar beter goed leren klimmen, je weet maar nooit wanneer dat van pas komt.
Regels
Toen ik zelf kinderen kreeg, leek me dat regels wel handig zijn. Ik moest me natuurlijk afzetten tegen mijn eigen jeugd, dus wilde ik graag streng worden. Bovendien is het handig in deze maatschappij om wel te leren met mes en vork te eten, bijvoorbeeld, dat soort dingen had ik zelf niet geleerd.
Zo begon ik netjes als moeder met: Eet je bord leeg! Nee je mag je bed niet uit. Nee je mag niet twee ijsjes. Nee je mag niet thuisblijven van school omdat je geen zin hebt.
Oké, nou vooruit.
Eén keer dan.
Fantasie
Streng zijn lukt me dus voor geen meter. Toen mijn jongste twee kinderen samen veertien potjes nagellak (veertien verschillende kleuren) hadden opengemaakt stiekem en over de hele vloer gespetterd, ontplofte mijn vriend van boosheid. Ik deed even boos mee voor de vorm maar eigenlijk vond ik het een prachtig Pollock-schilderij. Zo creatief! Als ze hun bord niet leegeten, hebben ze blijkbaar geen trek. Als ze uit bed komen, hebben ze blijkbaar een knuffel nodig. Laatst pakte de jongste een pak couscous om mee te spelen. Ze verdeelde de inhoud over twee pannetjes. ‘NIET DOE…’ wilde ik zeggen, maar toen hoorde ik de stem van mijn vader in mijn hoofd. Die zei: ‘Laat haar toch spelen met een pak couscous! Onderbreek haar fantasie niet! Dat is beter dan een iPad! Dat pak kost maar een euro! Dit is het beste speelgoed wat je kunt verzinnen! Couscous! Zo creatief!’.
En toen zei ik dus niets.
Intens gelukkig verspreidde de dreumes een bijna vol pak couscous over de hele vloer van de keuken.
Meer Happinez?
- Dankbaarheid maakt gelukkig: 7 makkelijke tips om vaker dankbaar te zijn
- Goed voor jezelf zorgen? Dit zijn de vier gouden steunpilaren
- Rituelen: zo blijf je in balans (als het leven tegenzit)
