Ik herinner me een kinderfeestje waarop ik naar een vrouw stond te kijken die in haar ene arm haar baby vasthield en met haar andere hand de mond van haar peuter afveegde. Ondertussen voerde ze een geanimeerd gesprek en werkte ze elegant een stukje taart naar binnen.
Ze oogde alsof ze het naar haar zin had: ontspannen, in haar element, niet van haar stuk te krijgen. Ik had geen idee hoe ze dat deed. Waarschijnlijk dééd ze niet eens iets en kostte het haar geen enkele moeite of inspanning. Ze was gewoon zo.
Dan ík op zo’n gelegenheid: het gekwetter van de ouders, de rennende en gillende kinderen, de fotomomenten, de muziek, de feesttoeters; het komt allemaal als wapengeschut op me af. Ik probeer uit alle macht de versnipperde gesprekjes die ik voer na onderbrekingen van het wederzijdse kroost aaneen te smeden. Aan mijn opgetrokken schouders en stramme glimlach voel ik dat ik me schrap zet. Ik ga iets te vaak bij de kinderen checken of het goed gaat en ondertussen probeer ik me panisch te herinneren of ik het cadeautje wel in mijn tas heb gedaan.
Die kinderfeestjes en familiedagen
Als er zoiets bestaat als een type mens dat vooral naar binnen is gekeerd of naar buiten is gericht, dan ben ik voor 85 procent introvert en voor 15 procent extravert. Als ik mijn dagen volgens die verdeling kan inrichten voel ik me goed, evenwichtig, vitaal. In de fase met kinderen die nog niet naar school gaan was die verdeling ver te zoeken, met als dieptepunten die kinderfeestjes en familiedagen. Dan had ik het liefst met de wind mee naar buiten willen waaien naar waar het rustig was, weg van het kabaal.
Ontdek ook ‘Kristallen by Happinez’
-
Chakra’s in balans: zo gaat je levensenergie weer stromen
-
Handige kristallenindex: de betekenis van 67 kristallen
-
En nog veel meer
Ik keek nog eens naar de vrouw. Ze vertelde een grappig verhaal terwijl ze haar baby staande de borst gaf en ze knipoogde even lief naar me. Ineens besefte ik dat ik sinds de geboorte van mijn eerste, toen ruim drie jaar geleden, onbewust mijn best deed om het soort moeder te worden als die vrouw was. Als ik me maar stoer, praktisch, multitaskend en uitbundig gedroeg, dan zou het vanzelf wel normaal gaan aanvoelen. Ik moest ineens grinniken om het absurde idee. De kans dat ik ooit zo’n soort moeder werd was even groot als dat ik aangenomen werd als astronaut.
Kracht als moeder
Toen en daar, onder de slingers en ballonnen, besloot ik mijn schouders te laten zakken. Ik begreep dat er helemaal niemand gebaat was bij mijn pogingen iemand anders te worden dan ik was. Dan vergat ik misschien vaak natte doekjes mee te nemen en was allergisch voor speelpaleizen, maar mijn kracht als moeder kwam vast op heel andere momenten naar boven. Ik begon me te ontspannen (vrij laat, dat geef ik toe) en in de jaren die volgden voelde ik me steeds zelfverzekerder worden als moeder. Naarmate mijn kinderen iets ouder werden, merkte ik dat mijn eigen kwaliteiten zich inderdaad lieten zien bij het bespreken van grote levensvragen (‘Waarom gaat iedereen ooit dood?’ ‘Wie heeft bedacht dat een huis een huis heet?’), vrolijke, intieme danssessies in de keuken en woordeloos en eindeloos geknuffel.
Het enige dat een kind van je verwacht is dat je hen liefde en zorg geeft op jouw manier – niet foutloos en volmaakt, niet precies zoals die van de moeders die jij bewondert, maar vanuit je hart en met inzet van jouw unieke eigenschappen. Dat is niet alleen goed genoeg; dat is ronduit geweldig.
Meer lezen van Susan Smit?
Susan schreef een pleidooi voor de open dialoog.
