Dit weekend stak er een twitterstorm op nadat op onze site een blog was verschenen van Pauline Bijster, die twijfelt of ze haar vierde kind zal laten vaccineren. Na een half etmaal van felle polemiek, hebben we besloten de blog offline te halen. Hadden we dat moeten doen? Nee, waarschijnlijk niet.
Het leek op dat moment even de beste move. Dat kwam ons op het verwijt van lafheid te staan, en niet onterecht. Eerlijk: we hadden even geen idee, en we wilden ook Pauline uit de wind houden. Zo’n storm aan genadeloze en soms ook ongenuanceerde en zelfs ongeïnformeerde kritiek roept nogal wat vragen op. Over het recht van twijfelen bijvoorbeeld. Over het absolute, onbetwistbare gelijk van de wetenschap – terwijl vragen stellen nota bene de basis is van de wetenschap. Zeker in een debat. Is het waar? Is het altijd waar? Alleen zo kom je verder. En de toon. Zo vilein. Zo op de man. Zo agressief. Het staat totaal haaks op wat wij belangrijk vinden: compassie, liefdevolle vriendelijkheid, nuance. Ook als je het oneens bent.
We haalden het ook offline omdat wij niet de woordvoerder van niet-vaccinerend Nederland willen zijn. Simpelweg omdat we dat niet zijn. Omdat ons blad daar totaal niet over gaat. Net zo goed als de Donald Duck niet over huurongelijkheid gaat, of de Glamour over het zika-virus. Niet omdat het niet relevant is, maar omdat wij niet die positie in het medialandschap innemen.
Al die jaren dat het blad bestaat, behandelen we onderwerpen als gezondheid met de grootste omzichtigheid. Maar ook tijdschriften maken blijft mensenwerk. Zeker met een voor ons relatief nieuwe tak van sport, het bloggen, is onze manier van werken blijkbaar niet afdoende. Geloof me, dat heeft de aandacht. Nu is er een verkeerde inschatting gemaakt, maar dat is water onder de brug. Als we het over konden doen, zouden we het misschien niet geplaatst hebben. Sommigen vinden verkeerde inschattingen maken onvergeeflijk. Daarover denk ik genuanceerder.
Wie zich wil informeren over vaccineren, kan bij allerhande instanties terecht, van het RIVM tot kritische verenigingen en tot een eigen besluit komen – neem je eigen verantwoordelijkheid. Het zou belachelijk zijn als wij als tijdschriftmakers voorschrijven wat je wel of niet moet doen en we laten ons daartoe ook niet dwingen.
Liever probeer ik te leven volgens de mooie boeddhistische traditie en niet te oordelen. Dat is niet altijd makkelijk. En ook heel wat anders dan geen keuzes durven maken.
