Op Humans of Amsterdam deelt Debra Barraud de verhalen van Amsterdammers. Ze fotografeert en interviewt hen zelf, en dat levert altijd iets op: van ontroerende tot inspirerende en grappige verhalen. ‘We zijn allemaal verschillend, en dat moeten we omarmen.’
Hoe kwam je op het idee voor Humans of Amsterdam?
Vijf jaar geleden liep ik stage in Tel Aviv, en daar ontdekte ik de kracht van verhalen. Ik werkte bij een organisatie die een dialoog tot stand wilde brengen tussen verschillende bevolkingsgroepen. Zodra mensen hun verhalen met elkaar deelden, ontstond er een band tussen hen. Religie en etniciteit speelde dan geen rol meer, zulke verschillen vielen weg. In diezelfde periode ontdekte ik Humans of Tel Aviv, en zag ik welke impact dat blog had. Ik dacht: als ik weer terug ben in Amsterdam, wil ik het daar opzetten.
Wat wil je met Humans of Amsterdam laten zien?
Ik wil vooral de mensen vastleggen die ik tegenkom. Maar ik zou het ook mooi vinden als mensen door Humans of Amsterdam zien dat bijna iedereen wel iets heeft meegemaakt dat hem gevormd heeft. Als je dat beseft, word je toleranter voor de mensen om je heen.
Hoe vind je mensen met een verhaal?
Ik ga naar een plek in de stad – dat kan overal zijn – en kijk daar rond. Soms zie ik iemand wiens gezicht er interessant uitziet, en spreek ik hem of haar aan. Maar het komt ook voor dat ik expres iemand opzoek die rustig op een bankje zit, omdat ik dan weet: diegene heeft wel even tijd om te praten. Al heb ik niet altijd veel tijd nodig. Soms levert een gesprek van vijf minuten al een mooie anekdote op, maar het kan ook een uur duren.
Was het in het begin niet spannend om mensen aan te spreken?
Dat blijft het altijd. Ik doe dit al een paar jaar, maar de eerste tien seconden zijn altijd een beetje ongemakkelijk. Elke keer stap ik even uit mijn comfort zone. Maar als het dan weer iets moois oplevert, ben ik hartstikke blij.
Wat is het belangrijkst, het verhaal of de foto?
We leven in een tijd waarin het visuele heel belangrijk is, maar voor mij telt het verhaal het zwaarst. Ik houd ervan dat je soms naar aanleiding van de foto een beeld van iemand hebt, dat helemaal niet blijkt te kloppen als je de tekst leest. Uiterlijk en innerlijk komen vaak niet overeen, heb ik gemerkt, meestal kloppen vooroordelen niet.
Wat heb je nog meer geleerd van de honderden Humans of Amsterdam die je ontmoet hebt?
Dat iedereen in zijn leven dingen meemaakt die hem vormen. En dat iedereen weer anders is. ‘We zijn allemaal gelijk’, hoor je vaak, maar dat is niet waar. We zijn juist heel verschillend, en dat is het mooie. Dat moeten we omarmen. Ik heb wel eens een halve dag met de hare krishna meegelopen. Zij leven in dezelfde stad als ik, maar hun leven is zo anders dan dat van mij. En dat is oké, het is oké om anders te zijn.
Welke ontmoeting heeft de meeste indruk op je gemaakt?
Vorig jaar raakte ik in gesprek met Michel, een voormalig verslaafde dakloze. Op het eerste gezicht zou je een blokje omlopen als je hem ziet, vanwege de tattoos in zijn gezicht. Nadat ik anderhalf uur met hem gepraat had, zag ik wat een mooi, lief mens hij is. Het heeft hem niet meegezeten in het leven: hij is als jongen mishandeld en misbruikt. En toch vindt hij de kracht om er iets van te maken. Het ontroerde me te zien dat er onder die harde buitenkant iemand zit die eigenlijk te goed is voor deze wereld.
Heb je een droom voor Humans of Amsterdam?
Eén droom is al uitgekomen, want in oktober is het boek van Humans of Amsterdam uitgekomen. Dat was een wens van me, het leek me zo gaaf om eens op papier te zien wat ik allemaal gemaakt heb.
Verder komt er ieder geval een ‘rijdende serie’, want ik ga op reis. Dat was een wens van me. Ik ben nu 28 jaar en wil nog zo veel van de wereld zien. Overal zijn verhalen te vertellen. Ik wil de wereld zien en de mensen leren kennen.
