Brandon Bays reist de hele wereld over om zo veel mogelijk mensen kennis te laten maken met haar levenswerk: ‘The Journey’ (De Helende Reis), een diepgaande methode om jezelf te helen. ‘Mijn ziekte heeft me geleerd wie ik in wezen ben.’
Vergeven
‘Eén van de belangrijkste inzichten die ik persoonlijk heb ervaren, en die ook een grote rol speelt in The Journey, is dat het accepteren van bepaalde situaties in je leven niet genoeg is. Voordat ik ziek werd, werkte ik als natuurgeneeskundige. Door mijn therapeutische werk had ik mijn pijnlijke verleden – als kind ben ik ernstig misbruikt – leren accepteren en een plek weten te geven. Later, toen bij mij een grote tumor in mijn buik werd ontdekt en ik voor het eerst mijn eigen helende reis naar binnen ondernam, ontdekte ik de sleutel. Ik kwam erachter dat de emotionele blokkades uit de tijd dat ik als kind misbruikt was, nog op cellulair niveau aanwezig waren op de plek waar de tumor zich bevond.
Op dat moment besefte ik dat ik alleen door oprechte vergeving een einde kon maken aan mijn verhaal, dat ik tot op die dag nog altijd bij me droeg. Dit inzicht veroorzaakte een totale shift in mezelf waardoor mijn bewustzijn radicaal veranderde. Pas door te vergeven, kon ik mijn verhaal loslaten. Daardoor had het geen vat meer op me en had ik mezelf bevrijd. Een ander vergeven doe je daarom nog het meest voor jezelf. Vergeving brengt je op een plek van heelheid en reinheid, terug bij je bron. Dat moet ook de reden zijn dat het in elke religie op aarde een belangrijke plaats inneemt.’
Vertrouwen
‘Om mezelf te kunnen helen, was vertrouwen voor mij van levensbelang. Het gaat verder dan geloven, want je bent ergens honderd procent zeker van. Vertrouwen op levenskracht, die éne oneindige intelligentie, God, die álles kan manifesteren wat we maar voor mogelijk houden… Wanneer je daar werkelijk toe in staat bent, kunnen zich wonderen ontvouwen. Dit is niet voor iedereen makkelijk, want mensen houden toch vaak reserves. Het leven is als een spiegel, het laat je precies zien waar je staat. Ik zie ziekte ook niet als ‘de vijand’, maar als iets wat me wel wat te vertellen heeft. Toen ik er zo naar kon kijken, begreep ik dat iets je niet zomaar overkomt en kreeg ik het gevoel dat ik er zelf iets mee kon doen.
Tegen de mensen met wie ik werk zeg ik daarom altijd dat ze vooral niet moeten geloven in een ‘methode’, noch in mij, maar op zichzelf moeten vertrouwen en op de levenskracht waar wij allen deel van uitmaken. Ondanks mijn levensbedreigende situatie destijds, voelde ik heel sterk dat ik volledig op die kracht kon vertrouwen. Het was een ongelooflijke gewaarwording. Dat immense vertrouwen maakte dat ik me totaal kon ontspannen, wat mijn genezing ook zeker heeft beïnvloed. Ik voel het als een immens voorrecht dat ik dit proces heb mogen ervaren en dat ik het aan anderen kan doorgeven.’
Overgave
‘Pas wanneer je werkelijk vertrouwt, kun je je overgeven aan iets wat groter is: een soort non-verbale wijsheid die je blindelings kunt volgen. Dit overkwam mij pas toen het leven mij op de knieën bracht. Ik wist totaal niet meer wat ik moest doen. Op dat moment gaf ik alles op: het analyseren, het controleren, het willen fixen… Ik liet het allemaal gaan en belandde daarmee -geheel onverwacht – in één groot gevoel van vrede waarin alles mogelijk bleek. Ik wil overigens niet beweren dat iedereen altijd kan genezen en dat wanneer dit niet gebeurt, het iemands eigen schuld zou zijn. ‘Schuld’ bestaat niet en we zullen ook nooit weten wat de bedoeling is van het leven of wanneer het iemands tijd is.
Wat ik wel weet, is dat je de levenskracht voor je kunt laten werken en dat overgave je redding kan zijn. Hoe ziek je ook bent. Doktoren die een patiënt een doodvonnis geven met de mededeling dat deze ongeneeslijk ziek is en er niets meer gedaan kan worden, zouden dat domweg niet mogen doen. Niemand heeft het recht een ander alle hoop te ontnemen. Ik kan het zeggen, want ik was ook opgegeven. Daarbij zijn van elke zogenaamde ‘ongeneeslijke ziekte’ altijd gevallen bekend van mensen die wél zijn genezen. De wonderen zijn de wereld nog lang niet uit en ik mag daar regelmatig getuige van zijn. Gelukkig raken steeds meer artsen en instanties overtuigd van het nut van emotioneel helingswerk. En ook ik blijf leren van het leven. Ik ben voortdurend onderweg, reis na reis na reis. Het leven is in vele opzichten een prachtig mysterie. Als je denkt het te snappen, dan zit je ernaast. Ik ben een student tot de dag dat ik sterf.’
