Mijn dochter ligt een halfuurtje in bed als ze me roept, in tranen. Ze weet zeker dat ze het nooit gaat leren, dat zwemmen door een gat. En morgen heeft ze weer zwemles. ‘Ik durf niet,’ zegt ze.
‘Het is heel normaal dat je angst voelt’, zeg ik. ‘Het zou heel gek zijn als je niet bang was. Het betekent gewoon dat je iets gaat doet wat je nog nooit eerder gedaan hebt, niet per se dat je iets doet wat gevaarlijk en onverstandig is.’
‘Zeg het maar hardop,’ spoor ik mijn meisje de volgende dag in de kleedkamer van het zwembad aan, ‘zeg maar: “Ik ben bang. Maar ik doe het toch. Want ik kan het.”’ ‘Ik kan het’, zegt ze. Ze balt haar vuistjes en kijkt vastberaden het water in.
Angst als raadgever
Terwijl ik aan de rand van het zwembad ga zitten, vraag ik me af of mijn advies om iets te doen ‘ook al ben je er bang voor’ pedagogisch gezien eigenlijk wel zo’n goed advies is. Soms is angst een verdraaid goede raadgever. Angst heeft een slechte pers, maar een reële vrees weerhoudt je ervan om allerlei domme en riskante dingen te doen. Ik zal het over pakweg een jaar of tien een prima idee vinden als ze angstig besluit niet een donker steegje in te lopen.
Nieuw: Happinez Planner
-
Manifesteer jouw dromen en doelen
-
Inclusief uitleg over hoe je deze planner gebruikt + de 5 stappen van manifesteren
-
Maak je vision board
-
Met goalsetters, meditatiedagboek en meer…
Wijs stemmetje
Het onderscheiden van reële angst voor gevaar en lafhartige angst voor het onbekende; dát is waar ik haar mee zou moeten helpen. Maar om eerlijk te zijn heb ik dat zelf ook nog niet helemaal onder de knie. Als we dat onderscheid altijd helder hadden dan zou angst ons ook nooit in de greep kunnen krijgen. Waarschijnlijk zal mijn dochter, net als iedereen, door schade en schande wijs moeten worden. Ergens onderweg in haar leven zal er op de juiste momenten een wijs stemmetje te horen zijn dat het angstige stemmetje het zwijgen oplegt en die zegt dat er iets te leren valt, te winnen valt, als we maar durven.
Tussen angst en vertrouwen
‘Ik kan het,’ zie ik haar in zichzelf zeggen, ‘1, 2, 3.’ Maar ze blijft staan, weifelend tussen angst en vertrouwen. De kinderen achter haar in de rij beginnen onrustig te worden. En dan springt ze. Ze blijft een tijdje onder water. Beduusd komt ze boven aan de andere kant van het scherm met het gat erin. Ze veegt de spetters van haar gezicht en lacht triomfantelijk. Een angst is overwonnen. Onontgonnen terrein is ingenomen.
Soms moet je springen terwijl je niet weet wat je aan zult treffen. Het kan mis gaan, maar het is de enige manier om te leven.
Meer lezen over bewust opvoeden?
- Zeg als ouder ook sorry tegen je kind
- Kinderen zijn al, ze hoeven niets te worden
- Dit zijn de leukste gezonde traktaties voor je kind
