Dit jaar zweefden er veel griep-virussen door de lucht, die als sluipschutters een voor een mensen wekenlang uitschakelden. Op het moment dat ik dit schrijf, ben ik al vierenveertig dagen in bezit van zo’n virus. Heel toepasselijk schrijf ik momenteel in de wachtkamer bij de dokter. Ik ben nog steeds ziek – op naar dag vijfenveertig.
Toegegeven, de griep (als ik dat al heb) is redelijk mild. De eerste weken probeerde ik er stug doorheen te sporten en werken. Dat bleek geen winnende strategie. Dat is is alvast de eerste les die ik meeneem: voortaan ga ik helemaal plat als ik me niet lekker voel. Dan maar uitgelachen worden door vriendinnen en collega’s om mijn ‘man flu‘.
Normaal kan ik ziek zijn altijd wel waarderen. Even helemaal niks hoeven. Maar na twintig dagen kun je wel zeggen dat ik er helemaal klaar mee was: negatieve gedachtenkronkels bestormden mijn bewustzijn en ik voelde dat de spiraal naar beneden flink was ingezet.
Een innerlijke T-splitsing
Maar na een maand gebeurde er iets. Ik stond op een T-splitsing. Ik merkte dat ik wegzonk, en dat dit steevast begon met het niet accepteren van de situatie. Ik? Nog steeds ziek? Nee, ik voelde me echt al weer een stuk beter. Maar ik hield mezelf voor de gek, en daarmee voedde ik allerlei nijdige gedachtenspiralen rondom alle dingen die ik misliep en die misliepen. Het klinkt een beetje zwaar, maar ik werd echt bang, daar op bed. Depressie ken ik helaas goed, en na een maand ziek zijn voelde ik dat zwarte gat steeds krachtiger zuigen.
Online training Ayurveda
-
Ontdek de leefstijl die bij jou past
-
7 lessen met wijsheden uit deze eeuwenoude gezondheidsleer
-
Cadeau: koperen tongschraper
Het was ook een lijn in het zand. Ik ging een virusje niet laten escaleren tot zoiets ingrijpends als een nieuwe episode.
Innerlijke judowedstrijd
Wat volgde was een soort innerlijke judowedstrijd die me lessen opleverde die ik met een paar daagjes ziek nooit had kunnen opdoen. Als elke negatieve gedachtenspiraal begon met een weigering van mij om te accepteren wat er in dat moment gebeurde en hoe belabberd ik me voelde, dan moest ik dus zorgen dat ik vaker de berustingskaart speelde. Berusting, berusting, steeds meer berusting. Ik kon dingen niet zo doen als ik zou willen, ik moest me overgeven aan iets groters, aan mijn eigen conditie.
Ik merkte dat ik mezelf veel te sterk identificeerde met mijn acties. Wie ben ik, zonder die acties? Ons ‘zelf’ is niet enkel de denker en doener, maar het omvat ook de ontelbare processen die ons vormen. Het kloppen van ons hart, de cellen die in ons lichaam delen zonder dat we het doorhebben, het moment dat we in een oogopslag verliefd worden. Normaal gesproken kan ik me rationeel prima voorstellen dat ik meer ben dan mijn denken en daden. Maar dit verrekte lange griepje dwong me dit inzicht moment op moment in de praktijk te brengen en dat, zo merkte ik nu, had ik eigenlijk nog nooit radicaal gedaan.
Het leven vertraagt
Na een paar dagen van oefenen met dit nieuwe inzicht, kwam ik in een veel evenwichtigere staat terecht. Natuurlijk neem ik bewust pauzes als ik aan het werk ben, maar vaak maar tien minuten, soms een uur of wat, maar daarna is het door, door, door. Werk, sport, vrienden, muziek, studie, nog meer sport en weer van voren af aan. Ziek zijn dwong me veel verder te vertragen dan ik ooit uit mezelf zou doen. Sinds de basisschool had ik niet meer zoveel tijd vrij van verplichtingen gehad, en ditmaal koos ik er bewust voor!
Daar in die trage wijdse vrije ruimte kwam ik dichter tot mezelf dan ik lang was geweest. Ik dacht dat ik een heel bewuste jongeman was, maar het ziekzijn toonde me dat ik me nog veel teveel identificeerde met ‘mijn dingen’ als werk, sport, en kennis. Hoeveel stress dat jaren lang vaak opleverde als een van die domeinen even niet zo lekker ging! Dat hoefde dus allemaal niet. Er was gewoon een vaste grond binnen in mezelf. Die kende ik al wel van meditatie, maar nu was hij er elk moment. Ik ruste erin, wachtend tot mijn lijf de situatie had opgelost.
Bedankt griep!
Ik heb enorm genoten van het langzaam komen van de lente. Ik sloot opeens veel beter aan op het ritme van de natuur. Wat een kracht schuilt er in het genieten van een boom vol groene knopjes! Het is niet dat ik dit nooit eerder zag, dat ik nooit even stil bleef staan tijdens het fietsen of nooit de natuur in trok. Het grote verschil was dat er ditmaal niets hóéfde. Er waren geen deadlines, alles wat ik gedaan kreeg was mooi meegenomen. Voor die staat van zijn hoef je natuurlijk niet ziek te worden, maar griep dwingt je in deze manier van zijn – of je nu wilt, of niet. Nu zijn mijn rommelende romp en ik goede maatjes. Ik luister gewoon, ben blij als mijn lijf me afremt. Nee, niet dit, niet dat. Gewoon ontspannen in alle inzichten die de ziekige ruimte je geeft.
Dus bedankt, dijk van een griep. Je had me bijna tuk, maar nu voel je goed. Zo goed dat we binnenkort vast weer afscheid nemen. Vast tot ziens!
