Het is een levenslange strijd als je last hebt van perfectionisme. Het is nooit goed genoeg, wat je ook doet. Dominique leert dat ze zichzelf niet langer hoeft te bewijzen.
Mijn haar in de juiste kleur verven. Mijn moeder bellen. Op tijd komen. De rekeningen betalen. Eindelijk die afspraak met vriendinnen inplannen. Elke mail beantwoorden. Groenten eten. Sporten. En dan vergeet ik nog een heleboel dingen die moeten gebeuren en nog goed ook. Word je moe als je dit leest? Ik ook. De lijst is nooit af en lijkt elk jaar langer te worden. Het lichaam vergt steeds meer onderhoud en tijd is schaars.
De vrouwenbladen suggereren dat het mogelijk is: iemand zijn of worden met een sprankelende persoonlijkheid, het perfecte lichaam, een liefdevolle relatie of een nonchalant eclectisch ingericht huis. Op mijn sportschool zie ik vrouwen die vroeg in de ochtend al met geföhnd haar en volledige make-up in modieuze sportkleding aan de ‘wapperende kipfilets’ werken, aldus de instructrice. ‘We willen toch allemaal in bikini deze zomer?’
Je doet je best
We zijn gek. Zoveel is duidelijk. Het dieptepunt was voor mij bereikt, toen ik eens voor mijn werk aan een detox-week in Frankrijk deelnam, waarbij vrouwen veel geld betaalden om een week niet te eten. We luisterden elke dag naar verhalen over al het gif in ons eten en wat we allemaal verkeerd deden. Na twee dagen hield ik het voor gezien, huurde een fiets, verkende de omgeving en dronk een glas wijn in een baai. De andere deelnemers vroegen de volgende ochtend wat ik had gedaan. Ik zag er zoveel beter uit. Een extra darmspoeling? Eh, nee. Ik had gewoon een dag ongegeneerd plezier. Ja, maar dat kon zo maar niet, aldus de organisator. Je kunt niet doen waar je zin in hebt. ‘Ik ben niet boos, maar teleurgesteld.’ En ja hoor: daar was het weer. Het schuldgevoel. Ik doe het niet goed.
Ontdek ook ‘Kristallen by Happinez’
-
Chakra’s in balans: zo gaat je levensenergie weer stromen
-
Handige kristallenindex: de betekenis van 67 kristallen
-
En nog veel meer
Perfectionisme is het geloof dat iets kapot is, lees ik in een interview. Dat jij kapot bent. Dat wat kapot is, probeer je vervolgens vakkundig te repareren. Je doet je best: hard werken, verantwoord eten of diploma’s halen. O ja, en niet vergeten om mindful te zijn en te ontspannen. Alle pogingen onze eigenwaarde te versterken zijn gedoemd om te mislukken, omdat ze feitelijk steeds weer een bevestiging zijn van je minderwaardigheid. Je blijft als een hamster ronddraaien in een molen zonder werkelijk vooruit te komen.
Eigenwaarde
Toen ik een tijd geleden overwerkt en uitgeput was, deed ik mee aan een yogaweekend. Nou ja, geen heel weekend. Ik had tijd voor een paar uurtjes. En daarin moest het gebeuren: een serie houdingen, ademhalingsoefeningen en op mijn hoofd staan. Tijdens de pauze kwamen de leraren om mij heen staan. Ze keken bezorgd. ‘Het gaat niet goed met je, hè?’ Ik begreep niet wat ze bedoelden. Ik deed de oefeningen toch? Was het weer niet goed? De man keek me liefdevol aan: ‘Stop eens met wat je aan het doen bent. Je hoeft jezelf niet langer aan wie dan ook te bewijzen. Het is mooi geweest.’ Het raakte me vol in mijn hart. Ik zag mezelf ineens als klein kind dat weinig zelfvertrouwen had. En nu als een volwassen vrouw die blijft doorvechten en niet beseft dat ze zelf haar grootste vijand is. Die tegen beter weten in iets verlangt wat anderen haar helemaal niet kunnen geven.
Ik hoef mezelf niet door een ander of mijn prestaties te laten bepalen. Je eigenwaarde bepaal je zelf. Repareer niets dat helemaal niet is gebroken. Enjoy your life.
