Het leven gooit je soms plots een andere kant op zodat je even niet weet waar je het zoeken moet. Maar daar is Dot, je reddingsboei in tijden van woelige wateren. Ze geeft je haar eerlijke, maar liefdevolle mening over grote levensvragen, kleine dilemma’s of wringende kwesties, als een zacht duwtje richting wal.
Het werkt heel simpel: jij stelt (geheel anoniem, ondertekend met een pseudoniem naar keuze) een vraag, Dot geeft – elke donderdag – antwoord. En wie Dot is? Dat houden we nog even geheim…
Deze week geeft Dot advies aan Een kloppend hart :
Lieve Dot,
Vol bewondering lees ik jouw antwoorden op al die complexe levensvragen. Zo vaak kunnen we onszelf herkennen in een probleem, verhaal, context, gevoel van een ander. Dank je wel voor jouw magische steun en onvoorwaardelijke liefde die voelbaar is bij het lezen van elk antwoord.
Ik leef mijn leven en bewandel diepe dalen en fantastische hoge bergen. Mijn keuzes van afgelopen jaar zijn gemaakt op basis van mijn hart. Mijn hoofd is vaak afwezig, mijn hart leidt. Ik woon sinds drie jaar in het buitenland, de reden van mijn komst is het hart geweest, de liefde voor Frankrijk en een man. Na een zeer turbulente relatie van aan-uit, wegduwen-aantrekken, is er na vijf jaar nog steeds contact en lijkt het onmogelijk om elkaar los te laten. Ik heb besloten om in dit nieuwe jaar, 2016, mezelf open te stellen voor een toekomst met iemand die wel gaat voor een toekomst samen. Een liefde die duurzaam en sterk is.
Ontdek ook ‘Kristallen by Happinez’
-
Chakra’s in balans: zo gaat je levensenergie weer stromen
-
Handige kristallenindex: de betekenis van 67 kristallen
-
En nog veel meer
Ik heb een eigen leven hier opgebouwd en heb vooral mijn onafhankelijkheid gemanifesteerd. Zonder vrienden of familie heb ik mezelf ontdekt. Ook heb ik ontdekt wat ik wel en niet wil wat betreft werk en relatie. Alleen de woonplek. Ik herinner me jouw advies over het niet weten. In de kern is het gevoel van niet weten een teken van gezondheid. Ik ben het volledig met je eens en voel dat het klopt dat het stellen van essentiële vragen een hoopvol teken is.
Voorheen heb ik ervaren dat mijn pad zich uitwijst, soms geheel onverwachts en terugkijkend is het pad pas zichtbaar en begrijpbaar.
Op dit moment beweegt er niets, is er stilte en wordt ik wakker met een diepe leegte. Ik heb heel bewust deze leegte ervaren en wilde er niet van wegrennen. Dus ik maakte ruimte voor deze leegte. Ik voel een druk op mijn borst. Het lijkt alsof mijn hart zich wil beschermen tegen deze leegte. Ik probeer het als een kracht te beschouwen, net als jij schreef. Ik heb essentiële richtlijnen geschreven over wat ik graag wens aan te trekken in mijn leven, alleen niet de bestemming omschreven. Is het niet zo dat onverwachts het leven een draai geeft en dan volgt de synchroniciteit?
Toevallig heb ik in een boek gelezen dat het volgen van je hart dwaasheid is. Het hart is onderhevig aan veranderingen, is onbetrouwbaar, corrupt en zelfzuchtig. Het verhaal adviseert om je hart te leiden, in plaats van te volgen. Het beschermen en leiden naar dat wat men identificeert waar je hart naartoe hoort te gaan.
Mijn familie is in Nederland, de reden waarom ik overweeg om terug te komen. Alleen ben ik zo bang dat ik spijt krijg, het leven wat ik opgebouwd heb moet ik loslaten. Het leven als een expat geeft een extra dimensie. De uitdagingen, onzekerheden, avonturen, internationale contacten, maar ook het kwalitatief contact hebben met familie en vrienden uit Nederland. Kan ik weer aarden in Nederland? Waarom voel ik niet wat het beste is voor mijn gevoel? Mijn verstand zegt dat ik beter terug kan gaan, dichtbij familie wonen, het contact koesteren, nieuwe mogelijkheden, al dan niet meer en betere werk mogelijkheden, volgen van cursussen, voortgang, veelzijdigheid, verantwoord, etc. Mijn hart zegt, genieten van de zon, franse cultuur, de avonturen, de identiteit die je nu hebt, vrijheid, veranderingen, verdieping etc.
Mijn dilemma: is het aan mij om eerst te beslissen of ik wel of niet terugkeer en kan ik dan pas rekenen op de onverwachte hulp? Of zal het leven mij leiden naar mijn puur zinvol bestaan? Is dit mijn liefdevol gevecht van hoofd en hart? Dank je wel.
Veel liefs,
Een Kloppend Hart
_____
Dag lief Kloppend Hart,
Hoe zeer ik ook een boek waardeer die zoiets onpopulairs suggereert als dat het volgen van je hart dwaasheid is, vermoed ik toch dat die tweedeling je momenteel niet helpt. Hart (en alles wat we daaraan toedichten) of hoofd (en alles wat we daaraan toedichten) zo sterk onderscheiden kan ook tweestrijd uitlokken. Onnodig bovendien, want volgens mij zijn er nog veel meer opties voor jou, lief Kloppend Hart, dan hoofd of hart, Frankrijk of Nederland, familie of avontuur.
De benadering die ik voorstel sluit volgens mij ook wel aan bij jouw persoonlijke filosofie over dat je leven pas inzichtelijk lijkt als je erop terugkijkt. Wat je daaraan zou kunnen toevoegen is dat jij -en ik en alle mensen- in staat zijn om in vrijwel alles een pad te zien. Aan vrijwel alles zin te kunnen geven. We zijn, wat dat betreft, een betekenisproducerende diersoort.
Er is vrijwel niets waar we géén draai aan kunnen geven, of het nu een spirituele, economische of sociale is: we zijn meesters in het weven van zin-webben. En het geweldige is dat er geen één waar of juist verhaal is, geen meetlat waar we onze omwentelingen tegenaan kunnen leggen. Nooit zal je weten hoe je leven in Frankrijk zou hebben uitgepakt als je terug naar Nederland gaat, en vice versa. Wat een zegen: wat je ook kiest, dat zal je verwerken in het verhaal van je ‘pure zinvolle bestaan’.
Anders gezegd; er is geen juiste of onjuiste keuze. Jij ‘maakt’ hem juist.
Zelfs als je spijt krijgt kun je hem nog ‘juist’ houden. Zo sterk is de kracht van ons scheppende vermogen. Dan concludeer je bijvoorbeeld dat je er heel veel van hebt geleerd en die les niet had willen missen. Of, zoals jij het ervaart en verwoordt, dat ‘het pad zichzelf uitwijst’. Dit vermogen om het verhaal van je leven te schrijven en alles erin te verwerken is mijn nummer één favoriete menselijke eigenschap.
Ik stel voor, lief Kloppend Hart, dat je je op die eigenschap gaat beroepen. Praktisch vertaalt naar jouw situatie zou dat kunnen betekenen dat je wat druk afhaalt van je keuze. Die is nu zo hart-hoofd, zwart-wit. Misschien kun je een wat meer experimentele benadering proberen.
Alhoewel ik persoonlijk van jouw verhaal het gevoel krijg dat je helemaal (nog) niet weg wilt uit Frankrijk (maar dat zegt op zich niet zoveel) zou je de twijfel en onrust weg kunnen halen door het gewoon -old skool- te proberen. Volgens mij ben je inventief genoeg om een manier te bedenken waarop je een proefperiode in Nederland kunt zijn, zonder je pied á Frankrijk helemaal weg te halen. (Huizenruil, onderhuur, sabbaticals, ik noem maar wat.)
Andere scenario’s kun je ook gewoon proberen. Je kunt bijvoorbeeld onderzoeken of de dingen die je in Nederland zoekt (het contact met je familie, volgen van cursussen, veelzijdigheid, etc.) niet vanuit Frankrijk te doen zijn. Ik noem maar wat. Die scenario’s kun jij het beste bedenken.
Geef jezelf toestemming om -binnen je mogelijkheden- te testen wat werkt. In plaats van een steen te binden aan de twee keuzes kun je de meer lichtgewicht houding aannemen van “er is maar één manier om erachter te komen!”
Zoals je ongetwijfeld al hebt gemerkt neem je de meeste beslissingen in je leven niet door er héél lang over na te denken, of door boeken over synchroniciteit te lezen. Je maakt ze proefondervindelijk, door in het water van directe ervaring te plonzen. Het besef dat er geen keuze fundamenteel slecht of goed is, is de springplank aan de rand van het water. Het laatste zetje kan de volgende vraag zijn. Het is mijn favoriete alternatief voor de hoofd-of-hart fuik. Namelijk deze: maakt teruggaan naar Nederland je leven kleiner of groter? Laat die vraag als een muntje diep vallen in de waterput van je wezen en vertrouw de echo die terugklinkt.
Jezelf vragen of iets verkleint of verruimt is volgens mij duurzamer en flexibeler dan goed of fout. A of B. Hoofd of hart.
Je spreekt er de totaliteit van je kloppende hart mee aan. Wat vandaag ruimer is, kan over één jaar kleiner zijn. En dat is prima. Jezelf genoeg vertrouwen om dingen te proberen, te vallen en opstaan, te leren en ervaren zou best eens de beste weg kunnen zijn naar het ‘pure en zinvolle bestaan’ waar je naar verlangt, lief Kloppend Hart.
Alle goeds,
Liefs
Dot
Wil je zelf ook je vraag stellen in deze rubriek? Mail dan je dilemma naar lievedot@happinez.nl.
Klim in je pen, en wie weet zie jij je dilemma binnenkort beantwoord!
Vond je Dots antwoord behulpzaam en wil je het delen? Dat kan hier.
