Het leven gooit je soms plots een andere kant op zodat je even niet weet waar je het zoeken moet. Maar daar is Dot, je reddingsboei in tijden van woelige wateren. Ze geeft je haar eerlijke, maar liefdevolle mening over grote levensvragen, kleine dilemma’s of wringende kwesties, als een zacht duwtje richting wal.
Het werkt heel simpel: jij stelt (geheel anoniem, ondertekend met een pseudoniem naar keuze) een vraag, Dot geeft – elke donderdag – antwoord. En wie Dot is? Dat houden we nog even geheim…
Deze week geeft Dot advies aan Levenskompas:
Lieve Dot,
Ik heb net je reactie op de vraag van Hulpzoekend gelezen, waar ik veel aan had. Zelf leg ik je graag kort de situatie voor waarin ik nu leef: vorig jaar is er bij mij borstkanker ontdekt, geheel bij toeval. Vanaf dat moment heb ik allerlei behandelingen ondergaan en ben ik overgeschakeld naar een overlevingsmodus.
Ontdek ook ‘Kristallen by Happinez’
-
Chakra’s in balans: zo gaat je levensenergie weer stromen
-
Handige kristallenindex: de betekenis van 67 kristallen
-
En nog veel meer
Daar zit ik nog steeds middenin, maar het besef begint nu pas echt binnen te druppelen: wat is er allemaal gebeurd en hoe ziet mijn leven er nu uit? Ik heb afgelopen periode veel keuzes gemaakt over wat ik wel en niet wil – en ben daar eigenlijk nu nog mee bezig.
Ik wil sterker uit deze strijd komen. Maar hoe nu verder….hoe pak ik mijn ‘normale’ leven weer op? Ik krijg allerlei goedbedoelde adviezen, gebaseerd op hoe mensen vinden dat ik ermee om zou moeten gaan, namelijk op de manier dat zij dit zelf doen. Ik hoor vaak dat ik ‘positief moet blijven’.
Ik snap dat dit allemaal heel goed bedoeld is, maar het voelt zo nietszeggend. Bovenal wil ik heel graag weer een ‘normaal’ leven leiden. Ik hoop dat je me op basis van dit kleine stukje wat verder kunt helpen?
Liefs,
Levenskompas
___________________________________________________
Lieve Levenskompas,
Ik vind het mooi hoe je het woord ‘normaal’ tussen aanhalingstekens zet. Misschien geeft het de afstand aan die je er inmiddels toe voelt. Het deed me beseffen dat de term ‘normaal’ altijd omvat zou moeten worden met die buffertekens, omdat het in plastic verpakt is. Van dat meerlaagse, akelige postpakketachtige plakkerige plastic waar je liever een mes in zet dan het langzaam los te moeten pellen.
Dat het je niet goed lukt je ‘normale’ leven op te pakken, kan komen doordat de kanker de plastic inpaklaag van dat leven af heeft gescheurd. Dingen die je eerst niet voelde voel je nu. Vragen die je eerst niet stelde, stel je nu. Dingen die je voorheen niet zag, zie je nu. Je spreekt zelf over ‘het besef’ wat nu binnendruppelt. Het besef van hoe je leven is geworden hoe het is. En dat zijn het soort inzichten die niet lekker door één deur gaan met ‘normaal’.
‘Normaal’ gedijt namelijk het beste als het onuitgepakt blijft. Onbevraagd. En omdat je het verbindt met hoe je was vóór de kanker is dat inmiddels een gepasseerd station. Beschouw het als de vloek én de zegen van je ziekte, lieve Levenskompas. Je verliest misschien je ‘normaal’ – maar tegelijkertijd kun je betwijfelen of dat ooit heeft bestaan. Ik vermoed dat dit ook het nietszeggende gevoel verklaart wat je beschrijft. Niets zegt ook iets, op deze grens tussen oud en nieuw.
Terwijl iedereen – inclusief ik – wel íets zegt over wat je zou kunnen doen. Vergelijk al onze ‘ietsen’, onze adviezen, als plattegronden die we je proberen te verkopen aan de zijkant van je weg. We willen je allemaal een routebeschrijving geven van het landschap waar je naar op weg bent, omdat we menen er zelf te zijn geweest, of er een heel goed boek over hebben gelezen, of het van dichtbij hebben meegemaakt. We willen indringend op de uitgevouwen papieren kaart tappen om aan te geven waar de beren op de weg huizen, welke weg doodlopend is en welk uitzichtpunt je niet moet missen.
Maar het tragische probleem van de plattegrond is dat het nooit het driedimensionale landschap van jouw realiteit kan vervangen. Alhoewel je je onderweg bij bosjes plattegronden kunt laten aansmeren, blijft de realiteit van jouw leven een hoogstpersoonlijke, onverkende aangelegenheid. Geen kaart van advies, goedbedoelde raad of religie die je op de momenten die er écht toe doen, zal helpen.
Dit is een fundamenteel besef – en volgens mij geen slecht nieuws. De momenten dat ‘normaal’ onbereikbaar blijkt en de kaarten waardeloos, kenmerken zich namelijk door een woeste frisheid. Wanneer het plastic van ‘normaal’ zoals bij jou is afgescheurd, lieve Levenskompas, kun je die verhelderende lentebries of de regen van realiteit direct op je huid voelen. En als je ervoor open staat is dat een onvergetelijke ervaring.
Ik raad je aan niet langer te proberen je weg terug te vinden naar je ‘normale’ leven, lieve Levenskompas. Ik betwijfel of dat lukt. Bovendien kan jouw kanker, hoe moeilijk het ook is, als de wake-up call zijn die iedereen onvermijdelijk krijgt; een kans op iets beters dan normaal; namelijk een kans op iets echts.
Kijk waar je nu bent. Bestudeer de kaart van je oude leven en onze goedbedoelde adviezen met interesse, maar verwar ze niet met de realiteit. Hoe uitdagend ook, de zegen van jouw realiteit is dat je kunt zien wie je nu bent en waar je nu bent. Wat werkt voor je op deze plek en wat niet langer werkt. Waar je minder van wilt en waarvan meer. De weg vooruit is vrij. Of het pad nu nog een jaar of honderd jaar verder loopt, verken het. Dit is het. Tijd om je eigen kompas te worden en het plasticvrije landschap van je leven te verkennen.
Alle goeds,
Liefs
Dot
Wil je zelf ook je vraag stellen in deze rubriek? Mail dan je dilemma naar lievedot@happinez.nl.
Klim in je pen, en wie weet zie jij je dilemma binnenkort beantwoord!
Vond je Dots antwoord behulpzaam en wil je het delen? Dat kan hier.
