Het leven gooit je soms plots een andere kant op zodat je even niet weet waar je het zoeken moet. Maar daar is Dot, je reddingsboei in tijden van woelige wateren. Ze geeft je haar eerlijke, maar liefdevolle mening over grote levensvragen, kleine dilemma’s of wringende kwesties, als een zacht duwtje richting wal.
Het werkt heel simpel: jij stelt (geheel anoniem, ondertekend met een pseudoniem naar keuze) een vraag, Dot geeft – elke donderdag – antwoord. En wie Dot is? Dat houden we nog even geheim…
Deze week geeft Dot advies aan Undercover:
Lieve Dot,
Ik ben een vrouw van eind twintig. Ik leef, studeer en werk in Utrecht en wil graag je advies.
Het idee dat we studeren om straks te kunnen werken, werken om te kunnen leven, leven om ons kinderen te kunnen veroorloven en kinderen nemen om ons leven zin te geven, daar heb ik moeite mee. Dit is nogal gechargeerd, maar toch, als ik kijk naar mijn omgeving dan zit dit er diep in. De norm van de ware liefde vinden, daarmee settelen en focussen op het volgende punt: kinderen. Carrière is ook belangrijk, maar dat samen zijn is meteen het gehele idee van hoe het hoort voor een goed en zinvol leven. Ik zet hier mijn vraagtekens bij.
Ontdek ook ‘Kristallen by Happinez’
-
Chakra’s in balans: zo gaat je levensenergie weer stromen
-
Handige kristallenindex: de betekenis van 67 kristallen
-
En nog veel meer
Dit geplaveide paadje dat voor ons in het Westen is gelegd en braaf wordt gevolgd, hoeft niet de enige juiste te zijn. Met reizen ben ik erachter gekomen dat het anders kan, waarmee ik niet wil zeggen dat dat idealer is. Kan die norm in de 21e eeuw niet anders? Waarom zijn we bijvoorbeeld over het algemeen monogaam? Is dit idee van één partner, één ware liefde voor de rest van je leven ondertussen niet een beetje achterhaald?
Ik voel me klem gezet door normen en waarden die over generaties lang zo zijn vastgesteld en mij ook deels hebben gevormd. Wil ik niet ook die ene ware vinden? Ja, dat plaatje roept een romantisch verlangen in mij op dat ik absoluut niet realistisch vind, maar wel aantrekkelijk. Het is alsof ik dan bij de rest pas, er bij hoor.
Ik vind het maar lastig om uit te vogelen wat ik echt wil en voel omdat ik net zoals iedereen op dat paadje loop. Soms durf ik er stiekem af te stappen, bijvoorbeeld: ik heb twee partners. Zij zijn wel van elkaar op de hoogte maar verder weet niemand echt hoe het zit. Dit na vervelende reacties. Het lijkt soms wel alsof ik undercover moet leven om mee te mogen doen, er bij te horen.
Dat hele spirituele ‘volg je eigen pad’ is leuk en aardig, maar in de praktijk is dat soms erg eenzaam en zoeken in het donker. Lieve Dot, wat zijn jouw gedachten hierover?
Heel veel liefs,
Undercover
_____
Lieve Undercover,
Goed is om te onthouden dat het gebaande pad zo betrekkelijk, relatief en flexibel is als Lady Gaga’s outfits. Zo was het honderd jaar geleden nog normaal om kinderen stokslagen te geven op school en hadden vrouwen geen stemrecht. Ga nog iets verder terug in de tijd en het was volkomen normaal om andere mensen te bezitten en als dieren te behandelen. Je kunt er gif op innemen dat we er momenteel bepaalde praktijken op nahouden waar we over een paar honderd jaar met het schaamrood op de kaken naar terugkijken. En dat is nog maar onze eigen culturele – en relatief korte – geschiedenis. Reis een continent verder en het gebaande pad is totaal onherkenbaar voor ons. Soms hoef je er slechts een dorp verder voor te gaan.
Wat het gebaande pad is waar je het over hebt, lieve Undercover, is dus aan constante erosie onderhevig. Alhoewel er legio ’s mensen zijn die zich dankbaar, of klakkeloos, of allebei, de Lijn der Verwachting eigen maken, zijn er ook altijd mensen zoals jij geweest. Mensen die het geheel van een afstandje bekijken en zich met een ‘mmm…’ afvragen waarom we eigenlijk doen wat we doen – en of er ook andere manieren zijn. Verbeterde, nieuwe manieren, of in elk geval beter passend bij jou. Traditioneel gezien is dit de rol van de kunstenaars, de filosofen en algeheel andersdenkenden. Het zijn de zwarte schapen in de culturele familie die de antennes dragen waarmee ze de bries van verandering voorvoelen.
Onderschat de rol van de bevragers dus niet, lieve Undercover. Jullie zijn wat een cultuur vooruit stuwt en doet vernieuwen.
En zoals je in het leven van menig voorhoede figuur of kunstenaar ziet, is dit niet altijd een rol die in dankbaarheid wordt afgenomen. Noch een die voor de meeste sociale inclusie zorgt. Zoals je zelf al aangeeft kan het eenzaam voelen.
Meestal is er maar één reden waarom voor sommigen het gemak van de gebaande weg het verliest van de eenzaamheid van de alternatieve route: de prijs voor het gebaande weg is te hoog. De prijs is hun ziel. De prijs is het opgeven van je eigen waarachtigheid. Allemaal termen die geen recht doen aan de ervaring waar ze naar wijzen.
“I’d rather be whole than good” zei Carl Jung ooit. Dat is misschien wel de beste manier om te beschrijven waarom wat opgegeven moet worden om bij de rest te horen soms niet opweegt tegen je volledige zelf zijn.
Het gebaande pad volgen is ook niet bepaald Dot’s sterkste kant geweest. Ik herinner me een voorval als middelbare scholier wat, ondanks dat het een heel onspectaculair moment leek, in het fundament van mijn huidige persoonlijkheid staat gegrift. Ik zat in een les Nederlands, in een klas waar een handvol vijftienjarige jongens van de ergste soort het tiener scepter zwaaide waarmee elke beweging die boven het maaiveld uitstak onmiddellijk afgestraft werd met sociale afkapping.
Omdat mijn hoofd zich haast constant boven die lijn bevond verkeerden wij in een zodanig constante strijd, dat ik mezelf erop begon te betrappen af en toe mijn mond maar te houden. Om erger te voorkomen. Tijdens die bewuste les diende zich weer zo’n moment aan waarop ik mezelf betrapte iets te willen zeggen waarvan ik wist dat het de tienertoorn op me zou doen neerdalen.
Ik aarzelde. En toen gebeurde het. Diep van binnenuit, vanuit iets wat heel fundamenteel en belangrijk voelde, wist ik dat als ik nu zou zwijgen en de gemakkelijke weg zou kiezen, ik mezelf, en alles wat ertoe deed, zou verloochenen.
Door een met volle bewustzijn vertraagde beweging, rees mijn arm de lucht in. De leraar gaf mij mijn beurt om te zeggen wat ik wilde – wat ik overigens niet herinner en wat waarschijnlijk ook niet wereldschokkend was – waarna ik de volle laag kreeg van mijn tienertirannieke klasgenoten.
Het maakte me niet uit. Ik wist – zelfs op dat moment – dat hoe onbenullig dit voorval ook was, ik mij mezelf had toegeëigend. Menig ander en vergelijkbaar moment is gevolgd. Tot op het punt dat níet het gebaande pad volgen een punt op zichzelf werd, wat natuurlijk een beetje onnozel is. Inmiddels is mijn aversie tegen het gebaande pad wat genormaliseerd, zeker nu ik erachter ben gekomen dat het eigenlijk niet echt bestaat. Of in elk geval voornamelijk in mijn hoofd. En ik vermoed dat dit ook het geval is voor jou, lieve Undercover.
Ik ben ervan overtuigd dat er maar weinig mensen zijn die van zichzelf zeggen het gebaande pad te volgen. Er is niemand die het ‘bezit’. Niemand die het zal verdedigen tegen jouw experimenten met wat stenen te verschuiven naar links om een klein bochtje aan te leggen – zolang je het zo geweldloos mogelijk doet. Onder geweldloos aan het gebaande pad morrelen valt bijvoorbeeld dat je van anderen niet verwacht dat ze jouw pad ook zullen volgen. Eerlijkheid – zoals je nu verstrekt aan je twee partners – is een onmisbaar wapen voor geweldloosheid. Een flinke dosis zelfspot en eigen verantwoordelijkheid maken je uitrusting compleet.
Zoals eerder vermoed, ligt het gebaande pad voornamelijk in jouw hoofd, lieve Undercover. Verschuif daar eens de steentjes. Geef jezelf even veel toestemming om af te wijken als dat je verwacht van anderen. Aanvaard het risico te verdwalen. En ook: sta open voor de mogelijkheid dat sommige delen van je leven zich midden op het platgetrapte pad zullen afspelen. Wie weet.
Alleen jij zal het weten, want jij zult het volgen, maken, ombuigen, over struikelen, vergeten en weer terugvinden. Daar kun je op vertrouwen.
Alle goeds,
Liefs
Dot
Wil je zelf ook je vraag stellen in deze rubriek? Mail dan je dilemma naar lievedot@happinez.nl.
Klim in je pen, en wie weet zie jij je dilemma binnenkort beantwoord!
Vond je Dots antwoord behulpzaam en wil je het delen? Dat kan hier.
