Een bloem kan zich naar de zon buigen en groeien, maar een bloem kan zichzelf nooit veranderen in een andere bloem. Susan komt erachter dat ze het met sommige van haar karaktereigenschappen zal moeten blijven doen: perfect zal het nooit worden, en dat is ook niet erg.
‘Het gaat er niet om iets te moeten bereiken,’ hoor ik de yogalerares zeggen terwijl ik in een onmogelijke houding zit die heel treffend the shoelace heet (ik voel me inderdaad als een geknoopte schoenveter) ‘Het gaat erom te kijken waar je lichaam je brengt.’ Elke keer zegt ze het en elke keer heb ik het nodig om te horen: niet streven naar perfectie. Niet streven naar wat dan ook, alleen observeren en ervaren. Hoe verfrissend. Jaren ben ik bezig geweest met het mezelf oprekken en verder duwen of daar welverdiend van aan het uitrusten.
Dat streven naar perfectie is een hardnekkige gewoonte. We denken dat we ergens moeten komen, dat is het probleem. We denken dat we onze ongewenste karaktertrekken en onhandige gedragingen kunnen wegfilteren en de klus geklaard is. Als alchemisten proberen we ons oud ijzer in goud te veranderen. In onze ijver denken we dat we het ijzer moeten zien kwijt te raken, terwijl in het ijzer juist het goud ligt te wachten. De inzichten die het brengt, de kracht die het van je vraagt en wat het in beweging zet; dát is het goud.
Een bloem kan zich naar de zon buigen en groeien, maar een bloem kan zichzelf nooit veranderen in een andere bloem. Nieuwe karaktereigenschappen dienen zich niet aan en oude laten zich niet uitbannen. Ik zal altijd onhandige opmerkingen maken, jammere impulsieve acties doen, veel tijd alleen nodig hebben en misplaatst vertrouwen koesteren in alles en iedereen. Het heeft allemaal zijn upside en downside en ik ben erin gaan ontspannen.
Transformatie gaat zo langzaam dat we het zelf amper door hebben. Onze denkrichting is verlegd, ons hart staat meer open, de verbinding met onze ziel is sterker, en we kunnen ons niet meer voorstellen dat het ooit anders was. Duwen en trekken doet die transformatie niet sneller verlopen. Juist als we stoppen met zoeken krijgen we toegang tot wat zich binnen ons bevindt: het wezen dat we zijn en dat eigenlijk best meevalt. Voorbij de perfectiedrang vinden we ons eigen, feilbare en malle basismateriaal en kunnen we ermee gaan werken en spelen.
Je kunt best veranderen, maar alleen meer richting jezelf.
