Vijf levenslessen die je kunt leren van Glennon Doyle Melton

Soms moet de grond onder je voeten weggetrokken worden om erachter te komen dat een pijnlijke gebeurtenis je niet van de aardbodem doet verdwijnen, maar dat het je sterker kan maken.

Verdriet verandert je, maar heeft ook de kracht je te bevrijden van patronen waar je in verstrikt bent geraakt. Glennon Doyle Melton is hier een perfect voorbeeld van: met pijnlijke eerlijkheid raakt ze in haar boek Carry on, heb lief aan de kern van haar leven – en dit is wat jij daarvan kunt leren.

Het opschrijven van je problemen kan je helpen om verder te komen

Schrijven kan je gedachten ordenen en je helpen om op een andere manier naar de wereld te kijken. Glennon had altijd het gevoel dat haar ‘echte’ zelf verborgen ging onder zoveel verschillende lagen, dat haar ware zelf nooit kon spreken. Het voelde een beetje als verdrinken. Pas toen ze de eerste keer achter een computer ging zitten en haar echte zelf aan het woord liet, had ze het gevoel dat ze weer kon ademen. Alsof ze een manier had gevonden om haar echte ik te laten zien – een ik die los stond van haar lichaam, van vrouw zijn, van onzekerheden. Schrijven bleek een hele krachtige manier om jezelf uit te drukken en te ontdekken wie je eigenlijk bent.

Geluk hoeft geen levensdoel te zijn

Als je altijd maar op zoek gaat naar geluk, dan kun je gefrustreerd raken over het feit dat je het zo weinig bent. Geluk is zo vluchtig en moeilijk te vatten: want wanneer ben je het écht? Glennon ziet geluk als iets dat mooi meegenomen is, een bijproduct van de manier waarop ze haar leven leidt. Ze geeft betekenis aan haar leven door naar de moeilijke en enge dingen te kijken en door mensen in moeilijke situaties te helpen. Daar put ze blijdschap uit – niet blijdschap die je krijgt van het beleven van een intens geluksmoment, want die komt en gaat met een grote piek en een diep dal, zoals een suikerhigh. De blijdschap die ze hierdoor voelt kent niet zulke hoge pieken, maar blijft wel veel langer hangen.

Pijn is onvermijdelijk, maar lijden is een keuze

Ieder mensenleven heeft op een bepaald moment te maken met pijn. Glennon gelooft dat hoe harder je hiervoor wegloopt, hoe heftiger die pijn wordt. Je kunt je gevoel niet wegstoppen. Pas als je ervoor openstaat en onderzoekt waar je pijn vandaan komt, kun je het verwerken. Dat betekent niet dat dat makkelijk is, of dat wegrennen geen verleidelijke optie is. Maar het werkt nooit. De pijn komt wel, of je nu wilt of niet. Het afwijzen, de ontkenning, het verstoppen of wegrennen voor deze pijnlijke emoties, dat is lijden – en dat is een bewuste keuze.

De schoonheid van het leven zie je vaak het beste als je een dieptepunt achter de rug hebt

Leven is wat ons overkomt: we maken plannen en dromen en richten het zo in als we zouden willen, met vrienden en familie en werk. En dan gebeurt er altijd iets onverwachts, en dat onze plannen overhoophaalt. In haar boek vertelt Glennon dat ze de schoonheid en de onwerkelijkheid van haar leven het duidelijkst zag in momenten van chaos. Het was door deze momenten dat ze erachter kwam dat dieptepunten in je leven je ook heel veel mogelijkheden brengen, omdat ze de kracht hebben om je te veranderen.

Het loslaten van schaamte werkt enorm bevrijdend

Iedereen heeft in zijn leven dingen gedaan waar hij zich voor schaamt. Glennon leerde dat het niet pijn was waar ze in dit leven last van had, maar de schaamte over deze pijn. Als ze zich ergens voor schaamt, zoekt ze uit waar dit vandaan komt en als ze daarachter is, deelt ze dit met anderen. Want vaak zijn persoonlijke ervaringen en belevenissen op een bepaald niveau ook universeel, ook al denken we vaak dat de schaamtelijke dingen die we meemaken uniek zijn. Het is heel bevrijdend om te ontdekken dat dat niet zo is; anderen hebben ze ook!