Wat Pippi Langkous ons kan leren over écht leven

Pippi Langkous – niet de minste – heeft ooit de (inmiddels zeer bekende) uitspraak gedaan: ‘Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan’. Met een paar rake woorden slaat het wereldberoemde geesteskind van Astrid Lindgren de spijker met ferme tik op de kop.

Het klinkt kinderlijk eenvoudig om ergens zonder angst vol voor te gaan, maar net zoals alle dingen die kinderlijk eenvoudig lijken, is dit het niet.

Angst maakt blind

Naarmate we ouder worden raken we gewend aan grenzen. Onze angsten worden vanzelfsprekend en het lef om buiten je comfortzone te gaan ebt weg. Onze dromen worden minder spontaan en het geloof om zelfs deze geremde dromen na te jagen verslapt. De dagelijkse soesa nemen de overhand en maken ons blind voor de mogelijkheden en uitdagingen die stiekem constant om ons heen aanwezig zijn.

De besognes hebben een min of meer blinde vlek gecreëerd voor deze kansen en dat is zó jammer, want als kind zagen we terplekke en in de toekomst veel meer hoopvolle momenten. We waren minder bezig met het niet durven en onze fantasie draaide overuren.

Begrensd

Het volwassen worden draagt in onze maatschappij verantwoordelijkheden met zich mee, bepaald gedrag ‘kan niet meer’ omdat het als ‘kinderachtig’ of als onacceptabel wordt beschouwd.

In veel gevallen is daar niks mee; je jat geen snoepjes bij de Etos, je kladt geen muren vol met lippenstift c.q. mascara en je poept niet (of minder) in je broek. Dit is allemaal terecht bestempeld als infantiel, niet meer geaccepteerd en ook gewoon heel onhandig. Maar er zijn genoeg dingen die wij wel van onze kinderlijke-ik opsteken. We zijn niet voor niets jong geweest en onze rugzak vol ervaring is nog steeds gevuld met het avontuurlijke karakter uit onze jeugd. Maar ons kinderlijk instinct heeft langzamerhand plaatsgemaakt voor aan onszelf opgelegde grenzen.

Pippi Langkous is niet voor niets zo wereldberoemd

Huishoudens zijn volop voorzien van – leuke gedecoreerde Xenos kussentjes – met teksten als ‘Life begins at the end of your comfort zone’ en ‘Carpe Diem’, maar uiteindelijk zitten we met ons bange lichaam vol zelfmedelijden op de bank verstevigend door die ‘leuke kussentjes’.

Waarom laten we ons kinderlijk enthousiasme zo’n decoratieve en theoretische rol spelen en handelen we er niet meer naar? We laten ons te veel leiden door hoe we denken dat iets ‘hoort’ en we hebben onszelf en onze omgeving een benauwd pad ingesleurd.

We zien te snel gevaren. Gevaren die mogelijk helemaal geen gevaren zijn. De angst om te falen leidt ons en maakt ons bang. We leggen ons te snel bij iets neer als we het niet kennen. Alsof we in een bunker zitten en we de muren blijven verstevigen terwijl we nooit eens buiten gaan om te kijken of het gevaar al voorbij is.

Onze jonge geest kan ons nog zoveel leren.   Pippi!  Waarom proberen we niet wat meer zoals Pippi in het leven te staan? Paarden optillend, aan de lopende band verhalen verzinnend en tot in de geest onverslaanbaar te zijn. Laten we de durfal uit onze fantasie écht zijn, zelfs met de realiteit die gaandeweg als een vissenkom om ons heen gesloten is en laten we het onverslaanbare kind in ons eindelijk weer de overmacht geven.

Luister eens wat meer naar dat meisje van negen met oranje staartjes. Doe de dingen die je nog nooit gedaan hebt en denk gewoon dat je het wel kan. Ze is immers niet voor niets zo wereldberoemd.

Tekst: Jules de Keiser