Het zit niet altijd mee. Dominique is boos en gefrustreerd over alle beperkingen en tegenslagen. Dan verandert een ontmoeting alles.
Het is zo’n dag. Zelfs het weer heeft het niet goed met mij voor. De wind is mijn tegenstander. Ik blijf doortrappen. Kiezen op elkaar. Na deze week met een inbraak heb ik een goede fles wijn verdiend. Mijn lievelingssieraden zijn weg. Alle passen zijn gestolen. Alleen mijn rijbewijs vind ik terug. De enige pas die ik niet nodig heb, want rijden mag ik voorlopig niet.
Je slaapt ook niet goed als er midden in de nacht een man onuitgenodigd in je slaapkamer staat. Ik voelde me al onveilig op straat, maar nu is mijn eigen huis een gevarenzone. Stress en slaapgebrek zijn de grootste triggers voor een epileptische aanval. Mag het misschien even meezitten?
De fles gaat in mijn fietsmand. Een goed nummer op de koptelefoon. Een voorzichtige glimlach. En dan liggen de fles wijn en ik onder de fiets op straat. Omgewaaid en gebroken. De letterlijke druppel. Ik vervloek de wind die niet onder de indruk is.
Met de fiets aan mijn hand keer ik terug naar de drankhandel. Zonder veel te zeggen geeft de eigenaar mij een nieuwe fles. ‘Het is wel goed zo’, zegt hij. Inderdaad.
Een paar dagen later is mijn boosheid zo opgelopen dat ik bijna uit elkaar knal. Ik wil weer doen waar ik zin in heb. Ik wil niet langer op een bus wachten en afhankelijk zijn van anderen. Naar drukke concerten of de kroeg zonder paniekaanval.
Dan maar naar de boekhandel. Daar speelt een jonge man gitaar. Er komt een vrouw binnen. Zij duwt een rolstoel voorzichtig door de zaak. Het meisje in de stoel is zwaar verlamd. Ze kan niet lopen, naar muziek luisteren of koffie drinken. Nu haalt niet de wind, maar de schaamte mij onderuit.
Ik bied de vrouw een kop koffie aan die ze dankbaar en verrast aanneemt. Zij is de verpleger en vertelt dat het meisje altijd zo blij is met alle aandacht die ze krijgt. Nauwelijks zelfstandig kunnen ademhalen, maar steeds blijven glimlachen.
Leermeesters zijn er altijd en overal. Ik wilde er nooit aan als mensen zeiden dat je je zegeningen moet tellen. Dat je moet kijken wat je allemaal wel hebt en wel kunt doen. Ja ja. Dat zal wel.
Dit is het moment waarop ik het niet alleen begrijp maar ook daadwerkelijk voel. Het is de ervaring die van kennis wijsheid maakt. Ik kan de zon op mijn huid voelen, naar muziek in een boekhandel luisteren en door de duinen lopen. Ik kan deze blog schrijven. Boeken lezen. De slappe lach krijgen. Dankbaar zijn voor een fles wijn die ik zomaar cadeau krijg.
Goed of slecht is altijd relatief. Het is je perspectief dat plotseling van het voetstuk valt. De wereld is niet voor of tegen je, de wereld is.
