Ik voelde me door hem in de steek gelaten. Verraden. Misleid. Voor de zoveelste keer.
En dus deed ik wat ik altijd doe als ik met grote emoties kamp; ik pakte mijn schriftje om alles eruit te schrijven. Maar in plaats van noteren wat er was gebeurd, waarom het allemaal zo oneerlijk was en hoe ik me daarbij voelde, zoals ik gewend was te doen, schreef ik mijn eigen naam in het midden van het papier en de namen van mensen die me dierbaar zijn om me heen. Daarna schreef ik de naam van de persoon die me had laten zakken op het randje van het papier – niet helemaal uit het zicht, want ik zou altijd met hem te maken blijven hebben, maar ver weg. Zo.
Ik voelde mijn boosheid en teleurstelling verdampen. Het was een intuïtieve, symbolische handeling, maar ik besefte dat ik precies had gedaan wat nodig was: een nieuwe afstand tot deze persoon bepalen die passend en gezond is.
Iedereen in je leven laat je zien wie hij of zij is. Keer op keer. Als iemand je ernstig heeft teleurgesteld kun je waarschijnlijk een paar voorvallen in herinnering roepen waarbij je ook reden had om je zo te voelen, alleen wilde je het toen nog niet zien. Je vergoelijkte het, dacht dat je het misschien verkeerd gezien had en herstelde je (te) rooskleurige beeld. Je verkoos de illusie van jullie band, die prettig en veilig is, boven de waarheid. Misschien is de persoon een familielid, je partner, de ouder van je kinderen of een goede vriendin, wat het extra pijnlijk maakt om te erkennen hoe weinig loyaliteit deze persoon voor jou voelt.
Geloof iemand maar als hij je laat zien wie hij is.
Dat wat is voorgevallen mag dan misschien oprecht lullig zijn, maar je teleurstelling komt vooral voort uit het feit dat je die persoon en jullie relatie anders had ingeschat. Je hebt hem of haar te dichtbij getrokken en vol vertrouwen gegeven, uit verlangen of gewoonte. Maar daar blijkt hij of zij helemaal niet te staan.
Echt, dit werkt: zet de persoon gevoelsmatig neer op een gezonde, passende afstand – in gedachten, met een ritueeltje of in een tekening, wat maar bij je past. Zet hem of haar op een afstand die klopt met hoe je behandeld wordt, niet een afstand die klopt met wat je zelf graag zou willen. Dat laatste, dat verlangen, is juist waarom het steeds misgaat; het kan zo sterk in je geworteld zijn dat de persoon steeds onbewust weer terugschuift op zijn oude plek dichtbij. Maar elke keer als je de correcte afstand (opnieuw) bepaald hebt, dat beloof ik je, zal de teleurstelling afnemen. En de macht van de ander om je te kwetsen.
Elke persoon in je leven staat op een andere afstand tot jou. Je kunt nu eenmaal niet alle mensen om je heen heel dichtbij zetten, want dan ben je voortdurend woedend, beledigd, teleurgesteld, gedesillusioneerd, slachtoffer. Je kunt je niet zomaar de hele dag door iedereen laten raken; dat voorrecht hebben ze niet. Die positie hebben ze niet. Dicht bij jou mogen staan, je volledige vertrouwen genieten en je kwetsbaarheid kennen, dat moeten ze verdienen.
Meer lezen van Susan Smit?
- Als kijken naar oud geluk pijn doet, kan deze gedachte een troost zijn
- Ben jij verlegen? Dan is deze brief voor jou
