Het is inmiddels 12,5 jaar geleden dat ik hem voor het laatst gesproken heb. Als bliksem bij heldere hemel werd hij uit mijn leven gerukt. Zonder pardon. Zonder waarschuwing. Vaderdag staat sindsdien als symbool voor leegte. Zo eentje die nooit meer opgevuld kan worden, hoe hard ik het ook probeer.
Ik wist op dat moment nog niet wat verdriet écht was. Ja, ik had gehuild om mannen, ja ik had weleens ruzie en ja, ik had weleens stress ervaren. Maar die allesomvattende hartverscheurende pijn kende ik nog niet.
Het gevoel van blinde paniek nam mijn hele ‘zijn’ over. Hoe kon ik verder in een wereld zonder hem? Hoe werkte dat überhaupt? De energieën waren compleet verstoord en de pilaren die mijn leven in evenwicht hielden stonden wankel.
Tijd heelt alle wonden
De pijn wordt niet minder. De pijn verdwijnt niet. ‘Tijd heelt alle wonden’ is in dit geval een keiharde leugen die verzonnen is als ijdele poging om de pijn te verzachten. Wat wél gebeurt, is dat je met die leegte leert leven. Het gevoel van gemis en verdriet wordt onderdeel van wie jij bent. Het gapende gat in je hart kan namelijk helemaal niet opgevuld worden met iets anders, omdat het eigenlijk geen ‘gat’ is. Het is juist de ruimte waar zijn energie blijft voortbestaan.
Soms bezoek ik die ruimte. Als ik hem mis, als ik zijn advies nodig heb, bezoek ik hem in die bijzondere ruimte in mijn hart. Die is namelijk alleen van ons samen. De ene keer heb ik die plek zo gevonden, de andere keer kost het wat meer tijd. Dan moet ik er rustig voor gaan zitten. Dat zijn de moeilijkste momenten. Als de tranen niet meteen komen en als ik zijn naam kan uitspreken zonder trilling in mijn stem.
Waarom ik dit moeilijk vind? Omdat hij voortleeft in mijn pijn. Als ik dat niet meer voel, ben ik bang dat ik hem straks echt voorgoed kwijt ben.
Daarom, allesomvattend verdriet, ik omarm je met mijn hele hart en hoop dat je me nooit meer verlaat.
Meer lezen? Lees hier waarom verdriet niet de vijand is.
Nooit meer iets missen van Happinez? Schrijf je hier in voor onze nieuwsbrief.
