Over een paar dagen ga ik mijn ja-woord geven aan een man die sinds drieënhalf jaar mijn geliefde is. Voor een vol terras in Parijs, na het vallen van de avond, ging hij op een knie en stelde de vraag, waarna ik niet na hoefde te denken over het antwoord en een ring aan mijn vinger geschoven kreeg.
Waarom wil ik trouwen? Dat heb ik me de afgelopen maanden afgevraagd. Niet om alle oppervlakkige redenen; niet omdat ik zin had in een feestje, niet omdat het mijn droom is om een witte bruidsjurk te dragen (die ik natuurlijk wel uitbundig en vol overgave ga dragen!), niet omdat het fiscaal handig is, niet omdat ik op mijn vijfenveertigste vond dat het wel eens tijd werd om een getrouwde vrouw te zijn. Trouwen is, wat mij betreft, een vrij ernstige en strikt romantische zaak.
Doodsbang om te trouwen
Mijn ‘ja’ is een uitkomst van een innerlijk proces dat al jaren gaande is. Je kunt de juiste man tegenover je hebben en in een relatie zitten die klopt, maar dan nog kunnen jouw eigen saboterende overtuigingen en angsten een huwelijk in de weg zitten. Mijn vrienden plaagden me de afgelopen maanden met mijn kritische uitlatingen over het huwelijk. ‘Je kunt zelf, zonder inmenging van kerk of staat, besluiten altijd bij elkaar te blijven,’ zei ik bijvoorbeeld. En: ‘Het huwelijk is een poging om een gevoel, liefde in dit geval, permanent te maken.’ Een huwelijksring noemde ik ‘een duivenring’. Nog steeds vind ik een huwelijk niet zaligmakend in de liefde, maar de waarheid is dat ik doodsbang was om te trouwen.
Trouwen is een werkelijke, duurzame verbintenis met iemand aangaan, ten overstaan van je beste vrienden, voor de wet en soms het geloof. Goedbeschouwd is een bruiloft een achttienkaraats ritueel, een ceremonie vol symboliek, geladen handelingen en betekenisvolle woorden. Ik als heksje neem dat nogal serieus. Het is slechts een intentie die je uitspreekt, dat begrijp ik, je weet niet hoe het er over een paar jaar voor staat. Maar die intentie moet je voor honderd procent op het diepste niveau voelen – en daarbij worden er diepere, onbewuste angsten in jezelf aangeraakt.
Ontdek ook ‘Kristallen by Happinez’
-
Chakra’s in balans: zo gaat je levensenergie weer stromen
-
Handige kristallenindex: de betekenis van 67 kristallen
-
En nog veel meer
Stapje voor stapje
Wonderlijk genoeg heeft juist mijn liefdesverdriet nadat de vader van mijn kinderen vertrok ervoor gezorgd dat ik alle innerlijke rotzooi die een werkelijke liefdesverbinding in de weg stond, heb opgeruimd. Ik onderzocht hoe het belabberde huwelijk van mijn ouders mijn voorstelling van het echtelijke leven heeft beïnvloed, wat mijn manbeeld was, welke angsten er waren over mijn schrijverschap en autonomie aan de ene kant en overgave in de liefde aan de andere kant. Stapje voor stapje, met pijn, moeite en opluchting, maakte ik de weg vrij om lief te hebben. En toen ik daar zo’n beetje klaar mee was stond hij voor mijn neus – de man die recht in mijn hart kon kijken.
Strakjes ben ik de bruid. Ik zal zijn hand pakken en een poort door gaan, naar een nieuwe fase. Een fase met ongetwijfeld genoeg trammelant en nieuwe uitdagingen, maar met het vaste vertrouwen dat ik die aan zijn zijde wil beleven.
Meer lezen van Susan Smit?
- Dit is een brief die elke vrouw zou moeten lezen
- Verlies je niet in een droombeeld van de liefde
- Pleidooi voor de open dialoog
