Het oefenen van aandacht en rust op momenten dat je eigenlijk had willen ontvlammen in woede is lastig, maar het kan je veel opleveren. Marnix daagt je daarom uit een maand lang te letten op je reacties en positief te blijven als je vlammende emoties op voelt komen.
Dinsdagmorgen. Ik ben op weg naar m’n werk in het centrum van Amsterdam, en sta met de scooter voor een druk kruispunt. Het licht springt op groen en ik steek over, net voor de meute uit. Midden op het kruispunt word ik afgesneden door een bellend meisje op de fiets, dat zwalkend afslaat en zich niets aantrekt van de verkeersregels in het algemeen en mij in het bijzonder. Ze draagt een enorme zonnebril en een tas die alle kanten op zwaait.
‘Verdorie!’ denk ik meteen, terwijl de adrenaline door m’n lijf giert. Lekker dan! Totáál in je eigen wereld, nul aandacht voor mij of wie dan ook. Egoïstisch, geen rekening houdend met de mensen om je heen, iedereen moet zich maar aanpassen en…
En dan moet ik glimlachen.
Want daar ging ik bijna weer. Bíjna was ik weer gelanceerd door een primaire oprisping, een eerste vlaag lichte woede die zo vaak uitloopt in een warm maar giftig bad vol eigen gelijk. Ik rijd rustig verder en prijs me gelukkig dat ik alert bleef en het kon voorkomen. Sinds een tijdje beoefen ik aandacht en rust tijdens dit soort momenten.
Het scheelt zó veel.
Die eerste paar seconden maken het verschil. Die eerste impuls, het eerste vonkje irritatie of sprankje boosheid: daar win of verlies je de oorlog mee – vooral met jezelf. Als ik me daar niet bewust van was geweest, had ik op weg naar kantoor nog tien minuten zitten broeden op de situatie. Dan had ik haar in gedachten keihard de les gelezen. Dan zou ik natuurlijk terugdenken aan alle keren dat een bellend meisje op een fiets lak had aan haar omgeving, en aan mij. Het zou zich razendsnel opstapelen, en eenmaal op mijn werk aangekomen had ik de eerste collega die ik tegenkwam wellicht vol frustratie bejegend.
Ook daarom let ik sinds een tijdje zo vaak ik maar kan heel bewust op dit duistere spel van sluipende emoties. En de gevolgen zijn vrij spectaculair! Ik laat me veel minder uit mijn tent lokken en blaf niemand meer af, omdat ik altijd eerst een tijdje nadenk voor ik reageer als er vlammende emoties opkomen. Ik gun mezelf de tijd om die lastige onrust even te ‘bevriezen’. Eigenlijk zet ik de situatie razendsnel op pauze, zodat ik de tijd heb om afstand te nemen en niet meer automatisch reageer vanuit mijn eigen, op dat moment vernauwde, kijk op de wereld. Daardoor heeft het ego al een tijdje minder in te brengen.
Ik word echt nog wel eens boos (niks mis mee), maar laat dat gevoel verder voor wat het is. Ik negeer de gedachten die het proberen ter verergeren. Boos wordt nooit meer Ziedend, en het trekt me niet meer die vertrouwde maar destructieve donderwolk binnen. Het resultaat is veel, heel veel meer rust en ontspanning, de hele dag door. En dat is echt onbetaalbaar!
Maar goed, tot zover ik. Nu even over jou. Hoe zou je het vinden om een tijdje mee te doen, en te ontdekken hoe het eigenlijk zit met jouw frustratie, irritatie en al die andere emoties die je dagen soms zo intens kunnen kleuren? Leuk? Interessant? Eng? Mooi!
Vanaf 1 maart, vandaag dus, doe ik heel bewust een Maand Niet Negatief, en elke dag deel ik op twitter een korte blog over hoe dat bevalt, of het een beetje lukt, en wat het doet met mij en m’n omgeving. Het lijkt me tof als je niet alleen komt lezen hoe ik het er vanaf breng, maar ook zelf probeert het goede voorbeeld te geven aan de best verwarde, onrustige wereld om ons heen.
Doe je mee? Wil je mij maar vooral jezelf steunen? Dan zie ik je heel graag op Twitter (om persoonlijke redenen ben ik niet actief op Facebook). Eerst nog wat meer lezen over mijn drijfveren, wat ik wel niet ga doen en wat ik ervan verwacht? Je kunt hier met me meelezen. Hopelijk kom ik je ergens tegen!
