Ben je al jaren van plan om vrijwilligerswerk te doen, maar is het nog steeds niet gelukt? Pauline laat zien dat het geheim eigenlijk heel simpel is: volharding.
Op een goede vrijdag ongeveer een maand geleden, was ik in de speeltuin vlakbij ons huis met mijn dochter van twee. Het was er druk en dat is het er nooit dus het was opmerkelijk. Een groot doek aan de poort legde uit waarom: ‘NL DOET’ stond er. In de speeltuin waren zeker twintig jongeren aan het opruimen. Zand omscheppen, speelautomaten schoonspuiten, verse houtsnippers op het pad. Het leek een schoolklas, en het leek alsof er ook docenten bij waren. Het was mooi weer en hoewel het een beetje onhandig was dat de opgewonden tieners steeds mijn dochtertje omver liepen, bedacht ik me daar ter plaatse hoe fijn het zou zijn om die zonnige dag daar de hele dag een beetje zand om te scheppen en dat ik eigenlijk jaloers op ze was. Ze waren erg druk en gingen chaotisch te werk maar desalniettemin was de speeltuin er al enorm van opgeknapt.
‘Maar ik deed het niet’
Het was een van de vele keren dat ik besloot om me nu echt aan te melden voor een of ander soort vrijwilligerswerk. Niet alleen omdat ik het fijn zou vinden om een keer een dag met mijn handen in het zand te zitten, ook omdat ik geloof dat we de wereld echt mooier maken als we elkaar helpen.
De vorige keer dat ik dat besloot, was het naar aanleiding van een column van Facebookvriend en schrijver Ernest van der Kwast, hij beschreef in zijn krantencolumn hoe hij zich een jaar eerder had opgegeven bij het Rotterdamse jongerenloket om vrijwilliger te worden, en hoe enorm mooi en bijzonder dat jaar was geweest. Zo zelfs dat hij nu een mentor-programma (rotterdamsedouwers.nl) heeft opgericht voor de jongeren en mensen die vrijwillig willen mentoren. Die column bleef hangen, meerdere keren zei ik tegen mezelf: hup, geef je op. Maar ik deed het niet.
Volharding
Een andere keer dat ik het me voornam, was nadat ik een Syrische vriend had geholpen met zijn telefoonabonnement. Er werd steeds ongewild vijf euro afgeschreven, het bleek een reclamedienst te zijn. Zoals je weet misschien krijg je bij sommige klantenservices van telefoonproviders niet zo snel een mens aan de telefoon, voor mij als Nederlands sprekend persoon is dat al behoorlijk lastig, laat staan als je Nederlands pas net begint te leren.
Na deze actie had ik me opgegeven bij Vluchtelingenwerk Nederland om taalcoach te worden in Amsterdam, want ik dacht: als ik mensen kan helpen met dit soort kleine dingen, doe ik dat graag. Ik heb me bijvoorbeeld ook wel eens afgevraagd hoe iemand die niet in Nederland geboren is in hemelsnaam kinderopvangtoeslag kan aanvragen, want ik ben wel in Nederland geboren en heb er al ruim tien jaar ervaring mee en ben hoogopgeleid en ik vind dat nog steeds ingewikkeld.
Maar toen ik eindelijk uitgenodigd werd voor een kennismakingsgesprek, verhuisden we weg uit Amsterdam, en ging het niet door. In Rotterdam heb ik me ook aangemeld, maar daar hebben ze geloof ik geen taalcoaches nodig op dit moment.
Het is niet dat ik het niet wil maar om de een of andere reden is het me nog steeds niet gelukt om te beginnen met vrijwilligerswerk. Maar ik ga het opnieuw proberen. Ik heb me opgegeven als coach op de universiteit waar ik ooit zelf studeerde, om studenten te coachen. En op 22 april, op de landelijke Zaaidag en ook de Dag van de Aarde, ga ik meehelpen met zaadjes zaaien.
En dat, dat zal het officiële begin zijn van de bloemrijke vrijwilligers-carrière die voor me uitgestrekt ligt.
